Η “διαχειρίσιμη ήττα” και η…σαμπάνια!

Ας αρχίσουμε από την «αλφαβήτα» της πολιτικής. Πότε ένας πρωθυπουργός και μια κυβέρνηση καταφεύγουν σε πρόωρες εκλογές; Σε μια και μοναδική περίπτωση: (ότ)αν είναι βέβαιοι ότι θα τις κερδίσουν. Αλλιώς, γιατί να τις κάνουν; Δεν τις κάνουν. Εξαντλούν τον συνταγματικά προβλεπόμενο χρόνο, επιδιώκοντας και ελπίζοντας να πετύχουν στο τέλος ό,τι δεν μπορούν νωρίτερα.

  Κάπως έτσι φαίνεται ότι έχουν τα πράγματα σήμερα. Η 26 Μαΐου προσφέρεται για τη  διεξαγωγή και εθνικών εκλογών, μαζί με τις ευρωεκλογές, τις δημοτικές και περιφερειακές. Όμως, παρά την αρχική  προτίμηση, φαίνεται ότι ο Αλέξης Τσίπρας και οι συν αυτώ την αλλάζουν και προσανατολίζονται στην εξάντληση της τετραετίας. Ο  λόγος; Προφανέστατος. Δεν κερδίζουν τον Μάιο, οπότε καλό Σεπτέμβριο.

  Δεν έχουν κάποιον ιδιαίτερο λόγο να τα παίξουν όλα για όλα τον Μάιο. Και , κατά τούτο, ήταν αφελείς οι έως πρόσφατα «αναλύσεις» της αντιπολίτευσης ότι «ο Τσίπρας δεν αντέχει να φτάσει μέχρι το φθινόπωρο». Αυτό που δεν αντέχει είναι να τα χάσει όλα πρόωρα, δηλαδή τον Μάιο. Αν προκαλέσει τότε εθνικές εκλογές και τις χάσει, περνάει στα έδρανα της αντιπολίτευσης. Δεν θα έχει δεύτερη ευκαιρία. Θα είναι μια αφελής ενέργεια. Αντίθετα, αν χάσει τις ευρωεκλογές, την επομένη ο ίδιος θα είναι στο Μέγαρο Μαξίμου και οι υπουργοί στα υπουργεία τους.

  Αυτά τα γνωρίζει πολύ καλά και η αντιπολίτευση, η οποία επιδιώκει την πάση θυσία πρόκληση τετραπλών εκλογών στις 26 Μαίου. Ευλόγως. Την ευνοεί η συγκυρία. Τώρα(πιθανώς) κερδίζει, γιατί να περιμένει το φθινόπωρο; Ποιος ξέρει ποια γεγονότα θα μεσολαβήσουν και τι μπορεί να εκμεταλλευθεί η κυβέρνηση που (θα) εξακολουθεί να έχει την εξουσία;

  Στο σημείο αυτό αρχίζει η συζήτηση με βασικό θέμα «διαχείριση ήττας». Όταν πριν από τις εθνικές εκλογές μεσολαβεί άλλη αναμέτρηση(όπως τώρα οι ευρωεκλογές),  στην οποία προδιαγράφεται ήττα για το κυβερνητικό κόμμα, μένει να απαντηθεί το ερώτημα «τι είδους  ήττα θα είναι;». Οι πιθανές απαντήσεις είναι δύο:

 Πρώτον, το αποτέλεσμα να είναι αυτό που δείχνουν οι καταδικαστικές για τον ΣΥΡΙΖΑ(και «φιλικές» προς την ΝΔ) δημοσκοπήσεις: η ΝΔ να αγγίξει ποσοστά εθνικών εκλογών και με διαφορά διψήφια. Σ’ αυτήν την περίπτωση, τα πάντα θα έχουν τελειώσει. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πανηγυρίζοντας θα ζητεί αμέσως νέες εκλογές. Ο Τσίπρας και οι συν αυτώ θα έχουν κάνει λάθος που εμπιστεύθηκαν την χαλαρή ψήφο. Και όλοι θα περιμένουν μόνο την ημερομηνία των εθνικών εκλογών, που θα φέρουν και αλλαγή στην κυβέρνηση.

Δεύτερον, το αποτέλεσμα να είναι αυτό που δείχνουν οι «φιλικές» προς τον ΣΥΡΙΖΑ δημοσκοπήσεις: μικρή διαφορά και το ποσοστό της ΝΔ μακριά από την αυτοδυναμία. Αν είναι και κάτω από το 30%, τότε η κατήφεια-και το άγχος για τη συνέχεια- θα περάσει στο στρατόπεδο της ΝΔ. Ισως γι’ αυτό ο-περιέργως νουνεχής επ’ αυτού- Αδωνις Γεωργιάδης να χαμήλωσε τον πήχυ, αρκούμενος σε κάποιο αποτέλεσμα σαν  αυτό των ευρωεκλογών του 2014, με αντίστροφα ποσοστά βεβαίως. Υπενθυμίζουμε ότι το 2014 ο ΣΥΡΙΖΑ είχε 26,56% και η ΝΔ 22,72%, αμφότερα δηλαδή αρκετά κάτω του 30%.

  Η μέχρι σήμερα ιστορία των ευρωεκλογών έχει δείξει ότι όποιο κόμμα τις κέρδισε, ακόμα και με μικρή διαφορά(όπως ο ΣΥΡΙΖΑ  το 2014-η ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά δεν μπόρεσε να αντιδράσει), κέρδισε και τις εθνικές που ακολούθησαν. Με μια και μοναδική εξαίρεση: στις ευρωεκλογές του 1999 η ΝΔ  προηγήθηκε με 36% έναντι 32,91% του ΠΑΣΟΚ. Όμως, στις εθνικές εκλογές, που έγιναν εννιά μήνες μετά(2000), η κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη «γύρισε το ματς» και ο Κώστας Καραμανλής χρειάστηκε να περιμένει άλλα τέσσερα χρόνια για να γίνει πρωθυπουργός.

  Τηρουμένων των αναλογιών, ο Αλέξης Τσίπρας, αν δεν μπορεί να κερδίσει στις ευρωεκλογές της 26 Μαΐου, θα εύχεται να συμβεί ό,τι το 1999 και το 2000: ο ΣΥΡΙΖΑ να έχει στις ευρωεκλογές του Μαΐου μια «διαχειρίσιμη ήττα», ώστε να έχει ελπίδες να την ανατρέψει στις εθνικές εκλογές του φθινοπώρου.

Πάντως, το βράδυ της 26 Μαΐου, εκτός όλων των άλλων, θα δούμε ποιος θα χρειαστεί την…σαμπάνια! Διότι, όπως έχει πει ο Ναπολέων, «στη νίκη αξίζουμε σαμπάνια, στην ήττα την χρειαζόμαστε»!