Mark Pritchard & Thom Yorke – Tall Tales 

Δεν είναι συνεργασία. Είναι παράλληλη ενσωμάτωση δύο μοναξιών. Ο Thom Yorke δεν τραγουδά. Επιπλέει. Μουρμουρίζει φράσεις σαν οξυγόνο κάτω από πίεση, ενώ ο Mark Pritchard δεν παράγει beats — υφαίνει διαφυγές.

Το Tall Tales δεν έχει αφήγηση. Έχει βύθιση. Σαν ένα ηχητικό παραμύθι χωρίς αρχή, χωρίς ήρωες και κυρίως χωρίς λύτρωση. Εκεί που η electronica του Pritchard έμοιαζε κάποτε με ambient ύπαιθρο, εδώ μετατρέπεται σε ηχητικό σάβανο για φωνή που δεν ζητά ακρόαση, αλλά παραμονή.

Στο “A Fake In A Faker’s World” η φωνή του Yorke χάνει τον ρυθμό της πρόθεσης. Δεν θυμάται πού πάει. Και αυτό γίνεται δομική ακρίβεια. Το “The Spirit” επαναφέρει την ιδέα του σχήματος Bends, αλλά χωρίς ρυθμικό μυϊκό σύστημα. Όλα αιωρούνται. Τα πάντα κινούνται χωρίς στήριξη.

Η παραγωγή είναι σκόνη. Όχι σε αναλογία, αλλά σε μορφή. Ο ήχος είναι ό,τι μένει όταν η δομή υποχωρεί: αργές γραμμές, σπασμένα field recordings, εσωτερικά μετατοπιζόμενα beats και sample-ειδή παλμικά περάσματα που δεν ζητούν προσοχή.

Το “Ice Shell” είναι ο ήχος του “Everything In Its Right Place” χωρίς το “right”. Το “Happy Days” ψιθυρίζει τραύμα μέσα από παιδικότητα. Και το “Wandering Genie” παραμένει — ίσως το μόνο κομμάτι που γνωρίζει ότι ακούγεται.

Αν υπάρχει κάτι εδώ που ενώνει τις παράγκες του Yorke με την αισθητική κατάθλιψη του Pritchard, είναι η άρνηση δραματουργίας. Δεν υπάρχουν κορυφώσεις, δεν υπάρχει arc. Μόνο στατικότητα — αυτή η μορφική ανυπακοή που υποκαθιστά τη φόρμα με παρουσία.

Συνοπτική εντύπωση:

Η ακρόαση με ανάγκασε να μείνω ακίνητος. Όχι για να αφουγκραστώ, αλλά για να μην σπάσω τη μεμβράνη του ήχου. Το Tall Tales δεν είναι δίσκος για να τον ακούσεις. Είναι δίσκος που σε περικλείει και περιμένει να επιτρέψεις να γίνει χώρος. Ο Yorke δεν λέει. Ο Pritchard δεν δείχνει. Και αυτό που μένει, είναι ό,τι συμβαίνει όταν δυο καλλιτέχνες παύουν να θέλουν να πείσουν.