Ο Αντιμητσοτακισμός βλάπτει σοβαρά το ΠΑΣΟΚ

Σύμφωνοι. Είναι άκομψο ο διευθυντής του γραφείου του προέδρου ενός κόμματος να έχει «αποθεώσει», κατά το παρελθόν, τον βασικό πολιτικό αντίπαλο αλλά επειδή ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Νίκος Ανδρουλάκης είναι έξυπνος άνθρωπος και σίγουρα είναι εμπειρότατος στο «εσωκομματικό παίγνιο» (τον κατηγορούν άλλωστε μέχρι και γι αυτό, χαρακτηρίζοντάς τον «κλασικό κομματόσκυλο») κάτι θα είδε στον κ.Γιώργο Παπαβασιλείου για τον επιλέξει γι αυτή τη θέση. Αν μη τι άλλο τον εμπιστευόταν.

Ο διευθυντής του γραφείου του προέδρου ενός κόμματος είναι ένα κομβικό πρόσωπο για τη λειτουργία του γιατί γνωρίζει την ανθρωπογεωγραφία, «τα κουσούρια» αλλά και τις «ευαισθησίες» των κορυφαίων στελεχών, έχει επαφή με τις οργανώσεις ανά την επικράτεια και λειτουργεί ως το «μάτι του προέδρου» παντού.

Το επεισόδιο με τον κ.Παπαβασιλείου αναδεικνύει το βασικό πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ σήμερα που είναι, βέβαια, ο Αντιμητσοτακισμός του.

Κατά το παρελθόν, έχω αρθρογραφήσει εκτενώς και με πάθος κατά του Αντισύριζα με βασικό επιχείρημα ότι ήταν μια στάση απολιτική. Οπότε, δεν μπορώ παρά να αισθάνομαι βαθιά απέχθεια απέναντι στον Αντιμητσοτακισμό, για τον ίδιο ακριβώς λόγο: γιατί είναι μια στάση καθαρά απολιτική. Και δεν είμαι η μόνη.

Κανένας στο ΠΑΣΟΚ – ακόμα και στη Νέα Δημοκρατία- δεν είναι υποχρεωμένος να αγαπάει ή ακόμα και να σέβεται τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Δεν είναι δα και ο πιο συμπαθητικός Έλληνας! Παρ’όλα αυτά όμως, έχει αποδειχθεί εξαιρετικά καλός πολιτικός (οι επιδόσεις του ως πρωθυπουργός είναι άλλη συζήτηση) και ενώ δεν είναι ιδιαιτέρως επικοινωνιακός (ειδικά αν τον συγκρίνουμε με τον αείμνηστο πατέρα του) έχει καταφέρει να κερδίσει την εμπιστοσύνη της πλειοψηφίας των Ελλήνων ειδικά στο χώρο που ενδιαφέρει πολύ το ΠΑΣΟΚ.

Στην πολιτική, η ανικανότητα να δεις καθαρά τον αντίπαλο και να εντοπίσεις τα «δυνατά» του σημεία είναι σοβαρό ελάττωμα. Και η Νέα Δημοκρατία κάνει το ίδιο το λάθος, όταν η συζήτηση φτάνει στον Αλέξη Τσίπρα και δεν του αναγνωρίζει το παραμικρό θετικό ενώ πρόκειται περί μιας χαρισματικής προσωπικότητας.

Ο Αντιμητσοτακισμός βλάπτει σοβαρά το ΠΑΣΟΚ.

Δείχνει έλλειψη κατανόησης της πραγματικότητας κι αυτό αποξενώνει και τελικά απωθεί δυνητικούς ψηφοφόρους. Και η έλλειψη κατανόησης μεταφράζεται βέβαια και σε ανεπάρκεια ηγεσίας.

Γράφεται και λέγεται συχνά ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έχει αφήσει και το ελάχιστο, ακόμα, περιθώριο στον Νίκο Ανδρουλάκη ώστε ο δεύτερος να εμφανίζεται διαλακτικότερος.

Ισχύει. Αλλά έτσι είναι η πολιτική. Κανένας δεν έχει την υποχρέωση να διευκολύνει τον αντίπαλο, πολλώ μάλλον δε όταν η παραμονή του στην εξουσία θα κριθεί από ψηφοφόρους που θα μπορούσαν να ψηφίσουν αυτόν ακριβώς τον αντίπαλό!

Γιατί ο αντίπαλος της Νέας Δημοκρατίας του Κυριάκου Μητσοτάκη ποτέ, ούτε το 2019 δεν ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ. Το ΠΑΣΟΚ ανταγωνίζεται. Χάρις στους Κεντρώους ο Μητσοτάκης κυβερνάει σήμερα αυτοδύναμος. Δηλαδή, όλους αυτούς που αντί να ψηφίζουν ΠΑΣΟΚ με το οποίο βρίσκονται εγγύτερα ιδεολογικά, εμπιστεύθηκαν εκείνον γιατί έκριναν ότι θα διαχειριστεί τα της χώρας, δηλαδή τα της ζωής τους, αποτελεσματικότερα.

Χωρίς αυτούς, η Νέα Δημοκρατία δεν μπορεί ούτε να ονειρεύεται την αυτοδυναμία.

Η πολιτική απαιτεί συναισθηματική αντοχή. Έχει ηθικούς κώδικες αλλά όχι συναίσθημα. Η πολιτική επικοινωνία προφανώς και βασίζεται στο συναίσθημα αλλά το πολιτικό παιχνίδι, η στρατηγική και η τακτική ούτε κατά διάνοια.

Είναι αλήθεια ότι το Αντισύριζα έφερε τη Νέα Δημοκρατία αυτοδύναμη στην εξουσία δύο φορές. Ο Αντιμητσοτακισμός όμως είναι που θα κρατήσει το ΠΑΣΟΚ, μικρό και συρρικνωμένο, μακριά της.

Άδικο; Ίσως.

Η απόδοση της δικαιοσύνης όμως είναι δουλειά των δικαστηρίων όχι της κάλπης.

Ήρθε η ώρα το ΠΑΣΟΚ να αφήσει τους συναισθηματισμούς για να πλοηγηθεί έξυπνα. Χωρίς ταμπού και αντιμητσοτακικά σύνδρομα που για τους δυνητικούς του ψηφοφόρους μεταφράζονται σε εφηβική καθήλωση ή σε ένα ανδρεοπαπανδρεϊσμό άλλης εποχής και συγκεκριμένα του προηγούμενου αιώνα.