Το άβατο και οι σταυροφόροι με τις αθόρυβες σκούπες

Η διαχρονική ιδεολογικοποίηση της συζήτησης για τα Εξάρχεια, την εγκληματικότητα που υπάρχει στην περιοχή και το πώς αυτή θα αντιμετωπιστεί, καταδεικνύει ότι όσοι κάνουν αυτή τη συζήτηση δεν έχουν στο μυαλό τους τη λύση προβλημάτων, αλλά την εκμετάλλευσή τους.

Η πρόθεση δεν είναι να αντιμετωπιστεί η εγκληματικότητα, αλλά να καταγραφεί μια νίκη (ποιων και επί ποιου αντιπάλου;) και αυτή να πωληθεί επικοινωνιακά σε όσους έχουν την ανάγκη να την αγοράσουν.

Έτσι προκύπτει και η κατασκευή του “άβατου”, που μετατρέπει αυτούς που θέλουν να το τελειώσουν σε “σταυροφόρους”.

Αυτή η οπτική οδηγεί σε χάπενινγκ για νοικοκυραίους, οι οποίοι κινδυνεύουν περισσότερο από τα αποτελέσματα της δράσης του οργανωμένου εγκλήματος και όχι από καταλήψεις που προσφέρουν φροντίδα σε πρόσφυγες. Ωστόσο, η εικόνα, να μην κοροϊδευόμαστε, τους ικανοποιεί και ας είναι ψεύτικη και ας παρουσιάζει ως εχθρό τον αδύναμο -ίσως κυρίως γι’ αυτό.

Μια αστυνομική επιχείρηση, με κάμερες και διάφορους δημοσιολογούντες να παραληρούν για την επιστροφή του νόμου, που έχει ως αποτέλεσμα ταλαίπωροι μετανάστες -γυναίκες με τα παιδιά τους- να μεταφέρονται για έλεγχο εγγράφων, δεν είναι  χτύπημα στην εγκληματικότητα.

Διότι αυτό είναι το ουσιώδες. Η αντιμετώπιση του εγκλήματος και όχι τα σόου για να ηδονίζονται τα αλαλάζοντα κύμβαλα της ακροδεξιάς.

Αν υπήρχε ενδιαφέρον για την ουσία άλλωστε και όχι για την επικοινωνιακή εκμετάλλευση, δεν θα γινόταν πολιτική σπέκουλα με τα στοιχεία για την εγκληματικότητα (που δεν μεταβάλλονται δραματικά ανεξαρτήτως κυβέρνησης), τους πρόσφυγες (και τις διαχρονικές ευθύνες όλων των κυβερνήσεων για τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης) και τα “άβατα”, αλλά θα υπήρχε σχέδιο και αναζήτηση λύσεων.

Όσον αφορά πάντως στο ποιες περιοχές και γειτονιές θεωρούνται “άβατα”, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι τα Εξάρχεια βολεύουν περισσότερο από άλλες, όπως για παράδειγμα το Μενίδι ή το Ζεφύρι, που παραμένουν επί χρόνια στο έλεος συμμοριών και ναρκεμπόρων, χωρίς να ασχολείται κανείς. Απολύτως αναμενόμενο. Μια εξαγγελία για το “τέλος του άβατου του Μενιδίου”, δεν θα είχε ούτε πολιτικό όφελος, ούτε χρόνο σε εκπομπές ή ένα κεντρικό δελτίο ειδήσεων και το μόνο που θα προκαλούσε θα ήταν το πικρό γέλιο των Αχαρνών, που ζουν με αδέσποτες σφαίρες, συμμορίες και παιδιά που ψάχνουν μέρα μεσημέρι τη δόση τους σε κεντρικές λεωφόρους.

ΥΓ. Η δήλωση του αντιπροέδρου της ΠΟΕΣΥ, Στ. Μπαλάσκα, για την αθόρυβη σκούπα που θα εξαφανίσει τις “σκόνες και τα σκουπίδια των Εξαρχείων” (αναφερόταν σε ανθρώπους)  πέρα από την απάνθρωπη αντίληψη, δείχνει και την επικινδυνότητα της περιρρέουσας ατμόσφαιρας στα Σώματα Ασφαλείας. Το μήνυμα όμως εκπέμπεται πάντα κεντρικά και αρκεί ένα τυχαίο γεγονός -όπως για παράδειγμα ένας συμμορίτης που σηκώνει το όπλο του απέναντι σε εφήβους- για να έχουμε μια τραγωδία. Ας το προσέξουν αυτό όσοι εκπέμπουν αυτά τα μηνύματα της ασυδοσίας, έστω και συγκαλυμμένα.