Τα Τέμπη και οι δωσίλογοι

Στο σπουδαίο βιβλίο “Οι Δωσίλογοι” (Εκδόσεις Αλεξάνδρεια), ο ιστορικός Μενέλαος Χαραλαμπίδης, μετά από ενδελεχή έρευνα ετών, αποδεικνύει με στοιχεία, το εύρος της συνεργασίας ενός μεγάλου μέρους των Ελλήνων με τους Γερμανούς κατακτητές.

Πολιτικοί, έμποροι, βιομήχανοι, αξιωματικοί, αστυνομικοί και απλοί πολίτες πολύ απλά πρόδωσαν την πατρίδα τους και με τον μπαμπούλα της απειλής του κομμουνισμού, έγιναν συνεργάτες του κατακτητή.

Σκότωσαν, βασάνισαν, έκλεψαν, παρέδωσαν Έλληνες στους Γερμανούς, πλούτισαν στη μαύρη αγορά και απέκτησαν περιουσία και μεταπολεμικά αποτέλεσαν τον εθνικό κορμό.

Ένας βασικός άξονας του βιβλίου, πέρα από τη λήθη -όχι ως προϋπόθεση αρμονικής συμβίωσης, αλλά ως χυδαία διαστρέβλωση της ιστορίας- είναι η ατιμωρησία.

Οι προδότες της Κατοχής, στη συντριπτική τους πλειοψηφία αθωώθηκαν και ουσιαστικά επιβραβεύθηκαν, αφού αφέθηκαν να χαρούν τα κλοπιμαία και τη ζωή τους μεταπολεμικά.

Οι πραγματικοί αγωνιστές (όσοι δεν εξοντώθηκαν) κυνηγήθηκαν, εξορίστηκαν, λοιδορήθηκαν και έζησαν αυτοί και οι οικογένειές τους, υπό το φόβο του χωροφύλακα για δεκαετίες.

Η συνέχεια του ελληνικού κράτους, από τότε μέχρι και σήμερα βασίζεται στην ατιμωρησία. Στο θράσος του θύτη και του εξουσιαστή και στην απελπισία του θύματος.

Το έργο το ξαναβλέπουμε στην αναζήτηση των ευθυνών για το δυστύχημα των Τεμπών, που κόστισε τη ζωή σε 57 συνανθρώπους μας και στο θέατρο που έχει στήσει η κυβερνητική πλειοψηφία, ώστε για άλλη μια φορά να προστατέψει την εικόνα της και τα στελέχη της.

Είχε φανεί από πέρσι, όταν την αρχική αμηχανία και το πανελλήνιο σοκ, είχε διαδεχθεί η προσπάθεια επικοινωνιακής διαχείρισης της υπόθεσης για να μην πληγεί η κυβέρνηση.

Από τους πρόθυμους παπαγάλους, φτάσαμε στον ένοχο για όλα σταθμάρχη και από τη συγκίνηση για τα θύματα, στην αγωνία των κομματόσκυλων “μη χαθεί η εξουσία για ένα παλιοτρένο”.

Δεν χάθηκε η εξουσία. “Κήρυξαν μέρες πένθους τα αρπακτικά του έθνους” και οργανώθηκαν ώστε να μην λογοδοτήσει κανείς.

Τα όσα συμβαίνουν με την εξεταστική – παρωδία, είναι ενδεικτικά. Μεθοδεύσεις, διαρροές, φτηνό σόου και ένας πρόεδρος με σαφή αποστολή. Η κατάθεση Καραμανλή, είναι ενδεικτική της τακτικής που ακολουθείται. Σε αυτό το ασφαλές πλαίσιο, η αποποίηση κάθε ευθύνης είναι εύκολη υπόθεση.

Το να σηκώνεις το δάχτυλο στα θύματα ή να τα συμβουλεύεις να πάνε στην εκκλησία αντί να αναζητούν δικαιοσύνη, είναι το επόμενο βήμα.

Μέχρι και η Κυρία Μαρία Καρυστιανού, η μητέρα της 20χρονης Μάρθας, που σκοτώθηκε στα Τέμπη, επειδή ακριβώς ξεμπρόστιασε την κυβερνητική υποκρισία, μπήκε στο στόχαστρο.

Εκτίμησαν κάποιοι ότι η οργή της ίσως την οδηγήσει στο “να κατέβει υποψήφια με κάποιο κόμμα” και άρα τα όσα λέει για τα αδικοχαμένα παιδιά των Τεμπών, πρέπει να τα δούμε με άλλο μάτι.

Βλέπετε στη χώρα μας, το να έχεις χάσει το παιδί σου σε ένα τρένο της Ελλάδας 2.0, δεν είναι λόγος για να μπεις στην πολιτική.

Οι μόνοι αποδεκτοί λόγοι, είναι να πολλαπλασιάζεις τα ακίνητά σου, να εκπροσωπείς τα συμφέροντα των εχόντων και να εξασφαλίζεις την ατιμωρησία των “δικών σου καθαρμάτων”.