The New Pope

Η αλήθεια είναι ότι περίμενα να πάρω γραμμή από την «Ελεύθερη Ωρα» προκειμένου να εξηγήσω τι σηματοδοτεί η εκλογή του νέου Πάπα. Ωστόσο το ρεπορτάζ της καλής εφημερίδας ήταν μάλλον καχεκτικό καθώς συνέδεσε την επιλογή που έκανε το Κονκλάβιο με την τρολιά του Τραμπ, όταν εμφανίστηκε ως Πάπας. Προφανώς επειδή οι πιστοί του προέδρου θα δεχθούν ότι προφήτευσε, αν δεν επέβαλε, το αποτέλεσμα.

Ωστόσο ο Πάπας Λέων, που οι δικοί του τον φωνάζουν Μπόμπι, μοιάζει με τον Κώστα Τασούλα και έχει συναντήσει τον Θανάση Βέγγο (Θεέ μου, φτάνει ο σουρεαλισμός που μας ποτίζεις) δεν είναι ο πρώτος Αμερικανός Πάπας. Εχει προηγηθεί, έστω στον παράλληλο κόσμο της μυθοπλασίας, ο Τζουντ Λο, ερμηνεύοντας τον Πίο ΙΓ, κατά κόσμον Λένι Μπελάρντο στο «The Young Pope» του Σορεντίνο.

Σε αυτό το αριστούργημα, που οφείλετε να δείτε, ο Πίος είναι νέος, όμορφος, με καυστικό χιούμορ και απόλυτη αυτοπεποίθηση.

Φουμάρει συνέχεια και πίνει την ίδια ποσότητα Coca Cola με τον Τραμπ. Παρά την εξωτερική του ψυχρότητα και αυστηρότητα, το εσωτερικό του είναι γεμάτο ανασφάλεια, υπαρξιακή αγωνία και ανάγκη για αγάπη. Είναι πιο μόνος και από τον Ιησού επάνω στον σταυρό. Εγκαταλελειμμένος ως παιδί από τους γονείς του σε μοναστήρι, διαμορφώνει έναν χαρακτήρα που ταλαντεύεται ανάμεσα στην πνευματική αυταπάρνηση και την ανθρώπινη πικρία. Ζει σχεδόν χωρίς πίστη στους ανθρώπους. Και κάποιες στιγμές χωρίς πίστη και στον Θεό. Ωστόσο προσεύχεται, Τον επικαλείται και Εκείνος του προσφέρει το χάρισμα της θαυματουργίας.

Ως Πάπας, αρνείται να λειτουργήσει σαν σύμβολο ενότητας. Αντίθετα, επιδιώκει να φέρει φόβο και μυστήριο στο Βατικανό. Επαναφέρει παραδοσιακές τελετές, δεν αποκαλύπτει ποτέ το πρόσωπο του δημόσια, και μιλά σαν προφήτης της Παλαιάς Διαθήκης. Δεν τον ενδιαφέρει η δημοτικότητα ούτε η διπλωματία. Δεν επιτρέπει ούτε να την κυκλοφορία προϊόντων με τη μορφή του, πλήττοντας βαρύτατα τον τζίρο των καταστημάτων γύρω από το Βατικανό.

Δεν θέλω να κάνω spoiler καθώς η σειρά έχει δύο σεζόν και η πορεία του χαρακτήρα είναι συναρπαστική, βαθιά ανθρώπινη και συνάμα σπαρακτική. Ομως όλη αυτή η επικαιρότητα, γύρω από την εκλογή του Πάπα, μας επιτρέπει να προσεγγίσουμε αισθητικά και συγκριτικά, με την Ορθοδοξία, την ταυτότητα του καθολικισμού. Και έχοντας πάντα κατά νου ότι αν ο κλήρος και ο λαός του Βυζαντίου δεν είχαν αντιδράσει στα αποτελέσματα της συνόδου Φεράρας-Φλωρεντίας, σήμερα θα κάναμε τον σταυρό μας σαν Λατίνοι. Αλλωστε πριν την Αλωση της Πόλης, Λατίνος καρδινάλιος τέλεσε λειτουργία στην Αγία Σοφία καθώς ο Παλαιολόγος συναίνεσε στην υποταγή προς τον Πάπα, ελπίζοντας ότι θα έρθει βοήθεια από τη Δύση.

Οι καθολικοί, λοιπόν, είναι πολύ πιο προσαρμοστικοί από μας τους ορθόδοξους. Λογικό. Εκείνοι πέρασαν από Αναγέννηση, Διαφωτισμό, Βιομηχανική και Σεξουαλική Επανάσταση. Εμαθαν να προσαρμόζουν τον συντηρητισμό τους στις απαιτήσεις των καιρών. Στην ορθόδοξη λειτουργία προσεγγίζεις το θείο με κατάνυξη. Στην καθολική το αισθάνεσαι κάπως προσιτό, οι κώδικες της πίστης είναι πιο εξανθρωπισμένοι -όσοι έχουν παρακολουθήσει καθολική λειτουργία στην Ελλάδα αντιλαμβάνονται τι εννοώ.

Η Καθολική Εκκλησία είναι ο μεγαλύτερος και ισχυρότερος μη εθνικός οργανισμός στον κόσμο. Με σχεδόν 1.5 δισεκατομμύρια πιστούς, πλούτο απροσμέτρητο και επιρροή ανυπολόγιστη. Και ξέρει να ακούει και να ερμηνεύει τα μηνύματα κάθε εποχής. Λένε ότι ο νέος Πάπας θα σταθεί απέναντι στον τραμπισμό. Και αυτό είναι απολύτως αναμενόμενο. Οταν το κυρίαρχο πολιτικό ρεύμα στον πλανήτη είναι ο τραμπικός τραμπουκισμός, η Καθολική Εκκλησία έχει τη γνώση, την πρόνοια και την ευφυία να διεκδικήσει το υπόλοιπο κομμάτι της καθολικής αγοράς.