Το Ουκρανικό μέτωπο και η προοπτική του

Υπάρχει στην Ιστορία, ένα πικρό επιμύθιο, σύμφωνα με το οποίο όταν ακούς τους πρωταγωνιστές να μιλούν για Ειρήνη, τότε πρέπει να ετοιμάζεσαι για Πόλεμο. Στην περίπτωση της Ουκρανίας, μοιάζει να ‘πηγαίνει κουτί’ στον Ρώσο Πρόεδρο, τον πρωταγωνιστή που διαμορφώνει την Ατζέντα.

Εδώ και εβδομάδες συγκεντρώνει μια κολοσσιαία δύναμη πυρός, διοικητικής υποστήριξης και έμψυχου δυναμικού, που κατά τους αναλυτές, αριθμεί πλέον σε 200.000 στην Ουκρανική μεθόριο με τη Ρωσία και τη Λευκορωσία. Παρά ‘τους αγγελιαφόρους ειρήνης’ που δέχτηκε όλο το προηγούμενο διάστημα, με αντιπροσωπευτικότερους μεταξύ αυτών τον Γάλλο Πρόεδρο και τον Γερμανό Καγκελάριο, διέβη τελικά τον Ρουβίκωνα. Τυπικά βέβαια, γιατί η Ρωσική στρατιωτική παρουσία από το 2014 είναι πανταχού παρούσα στο τμήμα του Ντομπάς (Donetsk Coal Basine, τη βιομηχανική δηλαδή καρδιά της Ουκρανίας) που τμήμα της ελέγχουν οι Ρώσοι Αυτονομιστές.

Με την αναγνώριση δύο ανεξάρτητων κρατών στην Επικράτεια της Ουκρανίας, τυπικά επαναλαμβάνει το μοτίβο του 2008, στη Γεωργία, με τις περιπτώσεις της Νότιας Οσετίας και της Αμπχαζίας. Θεωρητικά πάντα η αναγνώριση αυτή του επιτρέπει να υποστηρίζει ακόμα πιο εμφατικά ότι οι Ουκρανικές Αρχές, πρέπει να συνδιαλλαγούν εφεξής με τους εκπροσώπους των δύο ‘νέων κρατών’, για την υλοποίηση των Συμφωνιών του Μινσκ. Κάτι που έθετε ως προυπόθεση εργασίας διαρκώς η Ρωσία, για την εφαρμογή των Συμφωνιών αυτών. Με τη μόνη διαφορά, πως μετά την αναγνώριση, δεν υφίσταται πλέον το Μινσκ και το πλαίσιο που η Γαλλία, η Γερμανία, η Ρωσία και η Ουκρανία, είχαν θέσει για τη διευθέτηση της σύγκρουσης στην Ανατολική Ουκρανία.

Σε σχέση με την προοπτική που διαμορφώνεται, τα πράγματα είναι εξαιρετικά απογοητευτικά. Πρόδηλα η συγκέντρωση των Ρωσικών δυνάμεων σε απόσταση ουσιαστικά βολής, τόσο από το Κίεβο, όσο και από τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Ουκρανίας, το Χάρκοβο, δεν έγινε για τον σκοπό μόνο της αναγνώρισης της ανεξαρτησίας των δύο ‘νέων κρατών’. Η αναγνώριση, όπως και η είσοδος των Ρωσικών στρατευμάτων ως ειρηνευτικής δύναμης, αποτελούν δημιουργία τετελεσμένων επί του εδάφους. Σε ψυχρή αποτίμηση αποτελούν τουλάχιστον ένα πρόσθετο διαπραγματευτικό χαρτί για τη θέση και τις αξιώσεις της Ρωσίας, σε σχέση με την Ουκρανία και την κατοχύρωση των ‘συμφερόντων ασφαλείας της’ όπως τα αντιλαμβάνεται.

Επί του πρακτέου, φαίνεται να είναι εδραία η πεποίθηση του Ρώσου Προέδρου, ότι δυναμική αντίδραση, με στρατεύματα από άλλες χώρες, πέραν των Ουκρανικών δυνάμεων, δεν πρόκειται να υπάρξει. Εάν μάλιστα εκδηλωθούν πρωτοβουλίες από τους Ουκρανούς, θα αποτελέσουν ένα χρήσιμο πρόσχημα για τη διεύρυνση και εμβάθυνση της Ρωσικής επέμβασης. Στο μέτρο πάντα, που αυτή δεν υλοποιηθεί άμεσα, ως απάντηση δήθεν σε προκατασκευασμένες προκλήσεις. Οι οικονομικές κυρώσεις, φαίνεται να μην αποθαρρύνουν την περαιτέρω επιθετικότητα, ειδικά τώρα που οι Ρώσοι εκτιμούν ότι έχουν μάθει να ζουν με αυτές. Δείχνει μάλιστα ότι εκτιμούν πως πρώτιστα θα πληγούν οι Ευρωπαίοι πολίτες, που ήδη δοκιμάζονται από την εκτίναξη του κόστους της ενέργειας, για το οποίο η Ρωσία έχει καίριο ρόλο. Γνωρίζουν πόσο ‘ενοχλητική’ είναι η αντίδραση της κοινής γνώμης στις Δυτικές κοινωνίες, για βάσανα και ταλαιπωρίες, που προέρχονται από μια σύγκρουση, που κατά την γνώμη τους, δεν τις αφορά.

Στα δικά μας, η αναγνώριση ‘νέων κρατών’ στην Επικράτεια μιας Ευρωπαικής Χώρας, ‘ξυπνά’ οδυνηρές μνήμες από την αναγνώριση του ‘Τουρκοκυπριακού κράτους’ από την Τουρκία το 1983. Είναι μια ακόμα υπονόμευση του απαραβίαστου των συνόρων και της Τελικής Πράξης του Ελσίνκι, του 1975. Τα χειρότερα, στην Ουκρανία και την Ευρώπη, είναι μπροστά μας.

* Ο Πολύκαρπος Αδαμίδης είναι Δικηγόρος, αν. Καθηγητής Κοινοτικού Δικαίου, Διεθνών Σχέσεων και Προμηθειών στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις