ΣΤΟ ΤΕΤΑΡΤΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ ΤΟΥ HOUSE OF THE DRAGON ΕΙΔΑΜΕ ΠΡΑΓΜΑΤΑΚΙΑ ΝΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ
Spoilers για το τέταρτο επεισόδιο της σειράς, "King of the Narrow Sea".
Και τώρα, περνάμε στο ψητό.
Υπό μία έννοια, τα τρία πρώτα επεισόδια του House of the Dragon μοιάζουν με προπαρασκευαστικά κεφάλαια ώστε να περάσουμε στο ζουμί, στα όσα αρχίζουν πλέον να συμβαίνουν –κι όχι μόνο να υπονοούνται– εδώ. Το πόσο καλή δουλειά έχουν κάνει τα πρώτα επεισόδια στο συγκεκριμένο τομέα βέβαια είναι ένα υπό συζήτηση αντικείμενο, και κάτι που θα κρίνουμε και στη συνέχεια, όταν έχουμε μια ακόμα καλύτερη εικόνα των όσων προσπαθεί να κάνει η σεζόν.
(Ειδικά όμως όσο αφορά την σχέση της Ρενίρα με την Άλισεντ, τα έχουμε αναλύσει και στα προηγούμενα κείμενα, υπήρχαν πάρα πολλά που η σειρά δεν δούλεψε όσο πολύ θα μπορούσε και όσο μάλλον θα έπρεπε. Αλλά το αφήνουμε για την ώρα λίγο στην άκρη αυτό.)
Ακολουθούν spoilers για το επεισόδιο.
Πολύ μεγάλο μέρος του αρχικού hype γύρω από τη σειρά, και δικαιολογημένα, αφορούσε την αιμομιξία και το πόσο πολύ η συγκεκριμένη ιστορία βασιλικής διαδοχής παίζει έντονα με αυτές τις απαγορευτικές ιδέες– που φυσικά απαντώνται έτσι κι αλλιώς στις αντίστοιχες ιστορικές αλήθειες. Φυσικά το House of the Dragon είναι φιξιόν και δη τηλεοπτικό, οπότε ακόμα κι η εν λόγω πρακτική δε θα μπορούσε παρά να αποτυπώνεται ως κάτι το δελεαστικό, με όσα στρώματα ταμπού κι αν περιτυλίγεται.
Εκεί βρίσκεται και το μεγάλο ενδιαφέρον ως προς το πώς αυτές οι τάσεις αποτυπώνονται στην οθόνη. Με τι αισθητική; Με τι μουσική; Πώς κοιτάζει η κάμερα; Πώς κοιτάζει η θεατής; Είναι μια συναρπαστική άσκηση ύφους και αφηγηματικής τόλμης, ειδικά με δεδομένο το πώς αυτός ο κόσμος κάποτε έφτασε για πρώτη φορά στις οθόνες μας.
Ας πάμε στιγμιαία μπόλικα χρόνια πίσω, τότε που το Game of Thrones ξεκινούσε με τον εντυπωσιακό του πιλότο, εκείνον που κορυφωνόταν στο αξέχαστο cliffhanger με τον Τζέιμι Λάνιστερ να ρίχνει τον Μπραν από το παράθυρο του πυργίσκου επειδή τους είχε δει μαζί με την αδερφή του, Σέρσεϊ, και την κλασική πια φράση που ακολούθησε: «Τα πράγματα που κάνω για την αγάπη…». Βλέποντας αυτό το επεισόδιο του House of the Dragon σκεφτόμουν εκείνη τη σκηνή και αναρωτιόμουν, σιγά, ποιο ήταν τελικά το τόσο τρομερό θέμα;
Το επιπλέον context πάντα εμπλουτίζει κάθε εμπειρία και συχνά αλλάζει τον τρόπο με τον οποίο την κοιτάμε, και στην προκειμένη περίπτωση είναι πολύ περίεργο να προσπαθεί κανείς να συμφιλιώσει τον τόνο εκείνου του cliffhanger, με το πόσο αποδεκτή ως πρακτική είναι η αιμομιξία σε ετούτο εδώ το σημείο της γουεστερόσι Ιστορίας. Ίσως από την άλλη να μαρτυρά κάτι άλλο, έστω με υπαινικτικό τρόπο: Το πώς, κατά το πέρασμα των δεκαετιών και των αιώνων, αυτή η εντελώς κοινή πρακτική (για την βασιλική γραμμή των Ταργκάριεν) έφτασε κατά την πορεία σταδιακού εκπολιτισμού της περιοχής, να θεωρείται κι εκεί ταμπού.
Έχει ψωμί ως συζήτηση κι είναι ενδιαφέρον ζήτημα καθώς εξετάζει κανείς τα ήθη και τα ethics αυτού του φανταστικού κόσμου, σε σχέση με τον δικό μας. Πώς όμως φτάνουμε σε αυτά τα ερωτήματα; Σε αυτό το επεισόδιο, το καλύτερο της σειράς ως τώρα, ο Ντέιμον καταφθάνει από τα Στέπστοουνς καβάλα στον δράκο του ύστερα από την επικράτησή του στο πεδίο της μάχης. Έχοντας ανακηρύξει εαυτόν Βασιλιά της Narrow Sea, επανατονίζει την πίστη του στον βασιλιά Βισέρις και του παραδίδει το στέμμα, αλλά όχι πριν την πανηγυρική του είσοδο, μια alpha επίδειξη δύναμης και ισχύος. «Για να μην ξεχνιόμαστε», σα να λέει, στα μούτρα του αδερφού του ο οποίος τόλμησε στο προηγούμενο επεισόδιο να στείλει στρατό. «Εγώ μαζί σου είμαι, αλλά κουμάντο δε θα μου κάνεις εσύ».
Για περισσότερο context, νωρίτερα στο επεισόδιο έχουμε δει την πίεση που ασκείται στη Ρενίρα να επιλέξει μνηστήρα, σε μια σκηνή όπου συναντά και απορρίπτει ένα μάτσο υποψήφιους και τα πράγματα εξελίσσονται αναίτια βίαια. Πίσω στο παλάτι, η Ρενίρα επανενώνεται με την Άλισεντ, η οποία της εξομολογείται πόσο της λείπει η φιλία τους την ώρα που ο βασιλιάς κι αδερφός του το έχουν ρίξει στο γλέντι. Αυτά είναι όλα πολύ σημαντικά κομμάτια σκιαγράφησης– οι δύο φίλες έχουν ακολουθήσει τελείως διαφορετικές διαδρομές μέσα στα στενά όρια της πατριαρχίας του παλατιού και προσπαθούν να κατανοήσουν η μία την άλλη.
Η διάθεση της Ρενίρα να αντισταθεί ή ακόμα και να ξεφύγει από αυτές τις προκαθορισμένες διαδρομές εκφράζεται στον τρόπο με τον οποίο αργότερα στο επεισόδιο αποφασίζει να ακολουθήσει τον Ντέιμον και την ξέφρενη διάθεσή του, έξω από τα τείχη του παλατιού– κυριολεκτικά πλέον.
Καμουφλαρισμένη, το σκάει ώστε να εξερευνήσει το αληθινό King’s Landing, τους αληθινούς δρόμους, τους αληθινούς ανθρώπους, το αληθινό vibe. Θέλει να ζήσει, όπως θα λέγανε κι οι Pulp, σαν τους common people, έστω για μια νύχτα. Πίνουν, εξερευνούν και παρίστανται και σε μια παράσταση, από αυτές που μοιάζουν να συνοψίζουν την κάθε ιστορία από τη λαϊκή ματιά– ο τρόπος με τον οποίο ο χαρακτήρας της γιουχάρεται σε αυτό το θεατρικό ίσως να μην είναι κι ανόμοιος από τον τρόπο με τον οποίο συχνά οι γυναικείοι χαρακτήρες αντιμετωπίζονται από το κοινό, αλλά εν προκειμένω φανερώνει και κάτι διαφορετικό. Το πώς αρχίζει να αποκτά μια επιπλέον οπτική της δικής της παράδοσης, του δικού της προνομίου, των δικών της εξαναγκασμών.
Δεν είναι τυχαίο πως μετά από αυτή την παράσταση, και με μπόλικο αλκοόλ μέσα της, η Ρενίρα ακολουθεί τον Ντέιμον μέσα από κρυφά σοκάκια στο Flea Bottom, περιτριγυρισμένοι από ανθρώπους που κάνουν σεξ σε κάθε γωνιά, με κάθε τρόπο και κάθε συνδυασμό. Εκεί το vibe είναι υπό μία έννοια το ακριβές αντίθετο της παλατιανής καθημερινότητας, με την πλήρη απουσία κανόνων και ταμπού να υποκαθιστά την αυστηρότητα και τις προδιαγεγραμμένες αποφάσεις.
Ο Ντέιμον αρχίζει να φιλάει τη Ρενίρα η οποία ανταποκρίνεται, με την κάμερα (και με τη βοήθεια της μουσικής αλλά και τον τρόπο που παραδίδονται στη στιγμή οι ηθοποιοί) να κοιτάζει αυτή την πράξη ως κάτι μεθυστικά απαγορευμένο και οπωσδήποτε εφιαλτικό. Χωρίς όμως –κι αυτό είναι πολύ σημαντικό– το βλέμμα της σειράς να αρνείται να προσηλωθεί. Υπάρχει κάτι το συναρπαστικό άφοβο στο πώς είναι κατασκευασμένη αυτή η σκηνή, η οποία υποπτευόμαστε θα δώσει δραματουργική ώθηση πρακτικά σε όλη την υπόλοιπη σεζόν, με τον ένα τρόπο ή τον άλλον.
Σημαντικό εξίσου είναι και το ότι, ως επέκταση εκείνης της σκηνής, η Ρενίρα παραδίδεται στις ορμές της. Όχι με τον Ντέιμον φυσικά, ο οποίος σταματά και εξαφανίζεται, προφανώς κι ο ίδιος μπερδεμένος, γεμάτος φόβο και πιθανώς ενοχές. Η Ρενίρα επιστρέφει στο Red Keep και κοιμάται με τον Σερ Κρίστον Κόουλ, με την ίδια όσο και το βλέμμα της σειράς να παραδίδονται πλήρως στη στιγμή.
Εδώ αρχίζουν και τα προβλήματα: Ο Όττο Χαϊτάουερ μαθαίνει μια μισή αλήθεια (ότι κάτι συνέβη στο Flea Bottom μεταξύ της Ρενίρα και του Ντέιμον) και αφού αυτή φτάνει στα αυτιά του Βισέρις –με απώτερο σκοπό του Όττο φυσικά να ξεφορτωθεί και τους δύο ως απειλές για τον θρόνο– η μισή αυτή αλήθεια αναπαράγεται, μετεξελίσσεται σε διαφορετικές πλήρεις «αλήθειες».
Την αλήθεια της Ρενίρα, που όταν την αντιμετωπίζει η Άλισεντ, διατείνεται πως είναι ακόμα παρθένα και πως τίποτα δεν ισχύει. Την αλήθεια του Ντέιμον, που όταν τον αντιμετωπίζει ο Βισέρις, διατείνεται πως κάθε λεπτομέρεια είναι πραγματικά και προτείνει πως εκείνος πρέπει να παντρευτεί την ανιψιά του. (Να μια φράση.) Την ανείπωτη αλήθεια που τελικά επικρατεί στην ατμόσφαιρα του βασιλείου, όταν ο Βισέρις διατάζει τη Ρενίρα να πιει ένα τσάι που θα τερματίσει την όποια πιθανή εγκυμοσύνη– και το τι μια τέτοια πράξη μπορεί να σημαίνει για τις πράξεις της ίδιας.
Τώρα, κάθε επιμέρους σχέση αυτού του κουαρτέτου χαρακτήρων, μοιάζει να έχει συντριβεί. Η Άλισεντ δε ξέρει τι να πιστέψει για τη Ρενίρα, ο Βισέρις στέλνει τον Ντέιμον στην εξορία, και μέσα σε όλα, λαμβάνονται καθοριστικές αποφάσεις που έχουν να κάνουν με την σχέση της Ρενίρα με τον ίδιο τον εαυτό της. Όλα αυτά που δυσκολεύεται (ή αρνείται) να αποδεχθεί σε όλο το επεισόδιο, προκύπτουν πλέον ως ξεκάθαρη αναγκαιότητα προκειμένου το παλάτι να διασώσει την εικόνα της διαδόχου μπροστά στην υπόνοια έστω πως μπορεί να ξεκινήσουν να διαδίδονται φήμες.
Ο Βισέρις διατάζει λοιπόν την κόρη του να παντρευτεί τον Λένορ Βελάριον, κι εκείνη συμφωνεί αρκεί να ξαποστείλει τον Όττο. Ο Βισέρις, συνειδητοποιώντας πως έχει υπάρξει αντικείμενο εκμετάλλευσης από τον έμπιστο υποτίθεται Χέρι του, τον διώχνει και προχωρά κανονικά με το πλάνο «προστασίας» της Ρενίρα.
Όμως μια νέα τέτοια πραγματικότητα, βασισμένη σε ένα συγκαλυμμένο σοκ και σε ένα μάτσο διαφορετικές αναγνώσεις της «αλήθειας», πόσο πολύ στέρεες βάσεις μπορεί να έχει; Η συνέχεια μοιάζει εξαιρετικά ενδιαφέρουσα– μετά από αυτό το επεισόδιο, και με δεδομένη την μελλοντική Ιστορία αυτού του κόσμου, η σύγκρουση παράδοσης και προσωπικών θέλω, μοιάζει πιο αναπόφευκτη (και σεισμική) από ποτέ.