ΝΙΚΟΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

Στην προσπάθειά του να συγκινήσει τους ψηφοφόρους του λεγόμενου μεσαίου χώρου, ο ΣΥΡΙΖΑ αφήνει μεγάλα κενά στα αριστερά του και ταυτόχρονα κινδυνεύει να χάσει την ψυχή του.

Ο πολύ βολικός, για τη σημερινή κυβέρνηση και την παράταξη στην οποία στηρίζεται, μύθος ότι η Αριστερά αρέσκεται στη βία δεν έχει δράκο πια.

Οι διεργασίες στον προοδευτικό χώρο δεν μπορεί να μην περιλαμβάνουν τον Γιάνη Βαρουφάκη. Μια είδηση που πέρασε στα ψιλά και η αποτυχημένη προσπάθεια απαξίωσης.

Η κυβέρνηση οδηγεί το όχημα της χώρας έχοντας βάλει στο κιβώτιο των ταχυτήτων την όπισθεν και παρουσιάζοντας δυσανεξία στη διαφάνεια.

Ο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει εγκλωβισμένος στα ίδια και στα ίδια πρόσωπα. Την ίδια ώρα η νέα γενιά του κόμματος αδημονεί για μία ευκαιρία αλλά δεν την παίρνει.

Τις τελευταίες 58 ημέρες έχουν χάσει τη ζωή τους 4046 συμπολίτες από κορονοϊό. Κάποιοι θέλουν να μας πείσουν ότι αυτό ήταν αναπότρεπτο. Ε, λοιπόν δεν ήταν!

Η δημοσιογραφική ευθύνη είναι σήμερα πιο κρίσιμη από ποτέ. Πρωτοφανέρωτα γεγονότα συντελούνται μπροστά στα μάτια μας.

Μία πρόβλεψη του ιστορικού ηγέτη του ΚΚΕ, Χαρίλαου Φλωράκη που διαψεύδεται συνεχώς και οι δεσμοί της ελληνικής δεξιάς με τα σώματα ασφαλείας.

Στην Ελλάδα υπάρχει ένα πολύ μεγάλος αριθμός πολιτών που εμπιστεύονται για την ενημέρωσή τους αποκλειστικά και μόνο την τηλεόραση. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Η Εκθεση της Επιτροπής Πισσαρίδη δεν είναι τίποτα άλλο από το ξαναζεσταμένο φαγητό του νεοφιλελευθερισμού. Τόση έλλειψη δημιουργικότητας πια;

Εν καιρώ πανδημίας το δημόσιο σχολείο στη χώρα θα έπρεπε να έχει εξοπλιστεί με τα πιο σύγχρονα εργαλεία. Αντ' αυτού όμως μένει τραγικά πίσω στον ανταγωνισμό με τα ιδιωτικά. Και αυτό δείχνει να είναι επιλογή.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης φαίνεται ότι ξέχασε την πρόσφατη πολιτική ιστορία της χώρας. Οποιος στοχοποίησε τους νέους, πλήρωσε σκληρό τίμημα.

Οι ακραίοι που δολοφονούν στο όνομα του όποιου θεού είναι, εν τέλει, βαθιά φοβισμένοι άνθρωποι που νοηματοδοτούν την ύπαρξή τους εξολοθρεύοντας άλλες.

Πνεύμα Συμφωνίας των Πρεσπών στην προσέγγιση των ελληνοτουρκικών δεν νοείται όσο ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν προβοκάρει και προκαλεί.

Γιατί ο θρίαμβος του MAS στη Βολιβία είναι το πιο σημαντικό εκλογικό αποτέλεσμα εδώ και πολλά χρόνια στη Λατινική Αμερική.

Στη σύγχρονη ιστορία της η Ελλάδα έχει παρακολουθήσει πολλές φορές τα πόδια να σηκώνονται και να χτυπούν το κεφάλι. Εν έτει 2020 έμελλε να συμβεί ακόμη μία φορά...

Στην πραγματικότητα ο κόσμος που ψήφιζε τα προηγούμενα χρόνια τη νεοναζιστική συμμορία ήξερε πολύ καλά τι επέλεγε και τι πρέσβευε αυτό που επέλεγε. Ο κόσμος αυτός είναι συνυπεύθυνος.

Η ώρα της αλήθειας για την ελληνική δικαιοσύνη έφτασε. Η 7η Οκτωβρίου και η απόφαση για τη δίκη των νεοναζί της Χρυσής Αυγής θα καθορίσουν την Ελλάδα του μέλλοντος.

Η επιδημία αποτελεί τομή στην παγκόσμια ιστορία. Από εδώ και στο εξής ο κόσμος θα είναι ριζικά διαφορετικός. Καλύτερος ή χειρότερος ουδείς γνωρίζει.

Η πολιτική ζύμωση δεν έβλαψε ποτέ κανένα κόμμα. Αντιθέτως, όταν αυτή δεν γίνεται εκεί που πρέπει, θριαμβεύει το παραπολιτικό κουτσομπολιό.

Το σχέδιο του Υπουργείο Πολιτισμού για τη νέα σεζόν στα καλλιτεχνικά δρώμενα της χώρας δεν υπάρχει κατά κυριολεξία. Χιλιάδες εργαζόμενοι στο χώρο της Τέχνης αγωνιούν, το κοινό επίσης.

Η κρίση στην οποία βρίσκεται η αντιπροσωπευτική δημοκρατία παγκοσμίως είναι πρωτοφανής. Τι, όμως θα γεννηθεί, μετά από αυτήν; Προς το παρόν δεν υπάρχει σίγουρη απάντηση.

Το χάδι-αντί για ποινή-για το ρατσιστικό οίστρο του Δημήτρη Κυτέα δημιουργεί ένα επικίνδυνο δεδικασμένο στον ελληνικό στίβο και δίνει τα λάθος μηνύματα στην κοινωνία.

Η Νίκη Κεραμέως πολιτεύεται στον πολύ κρίσιμο τομέα της Παιδείας με το γινάτι και το πείσμα. Η ιδεοληψία της είναι πλέον ολοφάνερη και θα την πληρώσουν τα παιδιά μας.

Η επικοινωνία θριαμβεύει έναντι της πολιτικής σ' όλο τον κόσμο. Στην Ελλάδα παρακολουθήσαμε το φαινόμενο να ξεδιπλώνεται μπροστά στην υπόθεση της Marfin.

Η πρωτοφανής κρίσης μας έκανε να μιλάμε πάλι για τάξεις. Η εργατική έρχεται και πάλι δυναμικά στο προσκήνιο αφού κράτησε την κοινωνία ζωντανή μέσα στο ζόφο.

Η αντιμετώπιση της κρίσης στην οικονομία και την εργασία δεν είναι ουδέτερη πολιτικά. Υπό αυτήν την έννοια η κυβέρνηση κρίνεται-και πρέπει να κρίνεται-αυστηρά.

Μαζί με τους γιατρούς και το ιατρικό προσωπικό της χώρας, είναι οι ήρωες των ημερών μας. Χρωστάμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στους εργαζόμενους των σούπερ μάρκετ. Ιδού γιατί.

Ο εχθρός δεν είναι οι κατατρεγμένοι της άλλης πλευράς των συνόρων αλλά ο φασίστας της διπλανής πόρτας που πήρε το νόμο στα χέρια του θυμίζοντας εποχές 2013.

Το προσφυγικό ζήτημα και ο επιεικώς πρόχειρος τρόπος με τον οποίο το χειρίζεται η κυβέρνηση εξελίσσεται στη μεγάλη αυταπάτη της κυβέρνησης.

Είναι πολιτικό το ζήτημα της διαχείρισης του μεταναστευτικού; Σαφώς, δεν χωρά σ' αυτό καμία αμφιβολία. Έχει κοινωνικές προεκτάσεις σημαντικές; Ούτε συζήτηση! Μα πάνω απ' όλα πρόκειται για υπόθεση ανθρωπιάς. Και να μας συγχωρείτε.

Ο αρχηγός της Εθνικής το 2004 στο έπος της Πορτογαλίας κατοικοεδρεύει στις Βρυξέλλες για να υπερασπίζεται τα συμφέροντα της χώρας και του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Μάλλον κάποιος πρέπει να του το θυμίσει

Μπορεί ο 78χρονος σοσιαλιστής, κατά τη δική του δήλωση, Μπέρνι Σάντερς να επικρατήσει στην κούρσα για το χρίσμα των Δημοκρατικών ενόψει των προεδρικών εκλογών;

Περιθώρια ανοχής στην πολιτική "σοκ και δέος" για την ασφάλεια, που συνοδεύεται από σκηνές Γκουαντάναμο, δεν μπορεί να γίνει ανεκτή στην Ελλάδα του 2020.

Το "κοφτερό" σχόλιο του Πολάκη για τον Σημίτη, η αντίδραση των "εκσυγχρονιστών" και τα όρια της διεύρυνσης του ΣΥΡΙΖΑ πριν την πολιτική αυτοκτονία.

Η ακόρεστη δίψα του καπιταλισμού-καζίνο για κέρδος φέρνει τον πλανήτη και τους ανθρώπους του στα όριά τους. Οι κολοσσιαίες διαφορές και οι λύσεις που θα προσφέρει η ίδια η ζωή

Το πολύτιμο μέταλλο και οι συμφωνίες δισεκατομμυρίων δολαρίων που "κρύβονται" πίσω από το ενδιαφέρον της αντιπολίτευσης για τη "δημοκρατική τάξη" στη Βολιβία.

Το 1922 οι Έλληνες πρόσφυγες της Μικράς Ασίας αντιμετωπίστηκαν περιφρονητικά και ρατσιστικά από τους γηγενείς συμπατριώτες τους. Σχεδόν 100 χρόνια αργότερα, τίποτα δεν έχει αλλάξει...

Εβδομήντα πέντε χρόνια μετά την ημέρα που οι Ναζί πήγαν στα τσακίδια και εβδομήντα μετά τη λήξη του Εμφυλίου (για τον οποίο βέβαια έχει ιστορικές ευθύνες και το ΚΚΕ με τις μαξιμαλιστικές του θέσεις εκείνη την εποχή) η πραγματική ιστορική μνήμη αποτελεί κάτι σαν ταμπού.

Οι Κούρδοι, αλλά κυρίως οι Κούρδισσες της Συρίας, έβαλαν το κεφάλι τους στο ντορβά τα προηγούμενα χρόνια και μετά από άνισο αγώνα εξολόθρευσαν τον ISIS. Τωρα τους άφησαν μόνους