Είδαμε την παράσταση “Σωτηρία με Λένε” με την Κάτια Γκουλιώνη- Μία νύχτα πριν η Μπέλλου χάσει τη φωνή της

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Γιώργος Παπαγεωργίου καταπιάνεται θεατρικά με ένα πραγματικό πρόσωπο. Το έχει κάνει και στο παρελθόν με τον Αριστείδη Παγκρατίδη στον εξαιρετικό “Αρίστο” και αργότερα στην “Γιαννούλα την Κουλουρού” (παράσταση που είδαμε στο Φεστιβάλ Αθηνών. Ό ίδιος έχει δηλώσει πως τον γοητεύει η σκοτεινή πλευρά και πως έχει μία καλλιτεχνική «εμμονή» με τους λαϊκούς ανθρώπους.

Το γεγονός πως επέλεξε να σκηνοθετήσει το “Σωτηρία με Λένε”, το θεατρικό έργο της Σοφίας Αδαμίδου – την οποία η ίδια η Μπέλλου είχε εξουσιοδοτήσει να γράψει τη βιογραφία της- δεν αποτέλεσε έκπληξη, αλλά αναμενόμενη επιλογή. Αυτό βέβαια δε σημαίνει πως δεν πήρε ένα μεγάλο ρίσκο με το έργο αυτό. Γιατί τα τελευταία χρόνια έχουμε δει δύο σπουδαίες ερμηνεύτριες να ενσαρκώνουν τη Σωτηρία Μπέλλου: την Ντίνα Κώνστα (2014) και την Έφη Σταμούλη (2018). Παλαιότερα την είχε ερμηνεύσει και η μοναδική Λήδα Πρωτοψάλτη (θέατρο Στοά, 2008).

Η ζωής ενός μύθου

Το θεατρικό αυτό έργο – που βασίζεται στο βιβλίο της Σοφίας Αδαμίδου «Πότε ντόρτια, πότε εξάρες» – αποτελεί ένα αφήγημα με στιγμές και αναμνήσεις από τη ζωή της Σωτηρίας Μπέλλου, της σπουδαίας αυτής γυναικείας μορφής του λαϊκού και ρεμπέτικου τραγουδιού. Της πρώτης γυναίκας που ανέβηκε στο πάλκο και έκατσε δίπλα στους μουσικούς, της γυναίκας που δεν έκρυψε ποτέ τη σεξουαλικότητά της και μιλούσε τελείως ακομπλεξάριστα για τη σύντροφό της, της γυναίκας που εφαγε ξύλο, βασανίστηκε και έζησε τα πάντα στον μέγιστο βαθμό. Είναι η ζωή ενός μύθου, που είχε την τύχη των μεγάλων, να φύγει χωρίς τη δικαίωση που της οφείλαμε σαν κοινωνία.

Στην παράσταση όλα διαδραματίζονται μέσα σε ένα βράδυ στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου. Το τελευταίο βράδυ πριν χάσει ό,τι πολυτιμότερο έχει. Τη φωνή της. Εκείνες τις ώρες, η ζωή της περνάει σαν ταινία μπροστά από τα μάτια της. Και δε σταματά να μιλά για την πολυτάραχη ζωή της: για τα πρώτα χρόνια στη Χαλκίδα, την αναχώρησή της για την Αθήνα μια μέρα μετά το ξέσπασμα του ελληνοϊταλικού πολέμου, για τη Σοφία Βέμπο που χωρίς να το γνωρίζει τη μύησε στο τραγούδι, για τη συνεργασία της με τον Τσιτσάνη, για τον Ανδριόπουλο, αλλά και τον Σαββόπουλο που την έφεραν πιο κοντά στις νεότερες γενιές. Ένα θεατρικό έργο που αποκαλύπτει μία εκρηκτική προσωπικότητα που δεν χάνει ούτε μια στιγμή το πάθος της για τη ζωή.

Η σκηνοθετική ματιά και η ερμηνεία

Ο Γιώργος Παπαγεωργίου στήνει μία παράσταση που, ενώ φαίνεται πως είναι στα δικά του μέτρα και σταθμά, του “φεύγει” μέσα από τα ίδια του τα χέρια. Στη διασκευή που έκανε ο ίδιος εμπότισε το κείμενο με ένα σύγχρονο ασύμβατο χιούμορ και με μία παράταιρη εξωστρεφή απεύθυνση, ενώ παράλληλα, κατέφυγε σε “εύκολα” σκηνοθετικά τεχνάσματα προκειμένου να κάνει ακόμη πιο προσιτή την ηρωίδα, αναπτύσσοντας έτσι μία τελείως περιττή διαδραστικότητα με το κοινό. Η μουσική προσθήκη των αδελφών Ξηντάρη, παρά το γεγονός πως παρουσιάζει ένα ενδιαφέρον, αποβαίνει και αυτή εν μέρει λειτουργική. Δεν ήταν λίγες οι φορές που μας έλειψε η χαρακτηριστική φωνή της Μπέλλου.

Η επιλογή δε της Κάτιας Γκουλιώνη για τον ρόλο της Σωτηρίας Μπέλλου ήταν ένα μεγάλο και σκηνοθετικό και ερμηνευτικό στοίχημα, καθώς η ταλαντούχα ηθοποιός είναι πολύ πιο νέα στην ηλικία από την εμβληματική ρεμπέτισσα. Παρόλα αυτά με την εμπειρία και την ερμηνευτική οπλαποθήκη της, η Γκουλιώνη κατάφερε να μπει μέσα στο μεδούλι του ψυχισμού της Μπέλλου, να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του ρόλου της και να σηκώσει το βάρος του στις πλάτες της. Ισορρόπησε έξοχα στις δραματικές σκηνές και δεν ήταν λίγες οι στιγμές που μετέδωσε μία δυνατή συναισθηματική φόρτιση.

Συμπέρασμα

Μία καλοδουλεμένη -με κάποιες σκηνοθετικές αστοχίες παράσταση- που επανασυστήνει τη θρυλική μορφή της Σωτηρίας Μπέλλου και μία στιβαρή ερμηνεία που την τιμά.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις