Είδαμε την “εξαφάνιση” ενός δημοσίου υπαλλήλου στην Πειραιώς 260

Ο διεθνώς καταξιωμένος σκηνοθέτης, θεατρικός συγγραφέας και ηθοποιός Ραμπί Μρουέ προσπαθεί να μετουσιώσει σε θεατρικό γεγονός την εξαφάνιση ενός δημοσίου υπαλλήλου στην παράσταση “Looking for a Missing Employee” που παρουσιάζεται και σήμερα, 18 Ιουνίου, στην Πειραιώς 260.

Ο Ραμπί Μρουέ, γεννημένος το 1967 στη Βηρυττό όπου βίωσε τον δεκαπενταετή εμφύλιο πόλεμο, ζει και εργάζεται στο Βερολίνο. Είναι σκηνοθέτης, θεατρικός συγγραφέας, ηθοποιός και εικαστικός. Από το 1990 ανεβάζει δικά του έργα, συμπεριλαμβανομένων των “The Lift”, “Three Posters” και “Biokhraphia”, στα οποία συνενώνει αρμονικά θέατρο, περφόρμανς, εικαστικό και αρχειακό υλικό. Στην Ελλάδα έχει παρουσιάσει τα “Water between three hands” (2016), “Elephant” (2018) και “You should have seen me dancing waltz” (2019). Είναι συνιδρυτής του Beirut Art Center (BAC) και συντάκτης στο TDR: The Drama Review (NYC).

Η υπόθεση του έργου είναι απλή…

Ο δημόσιος υπάλληλος R.S. αγνοείται ξαφνικά, χωρίς να αφήσει πίσω του κανένα ίχνος. Ένα τεράστιο ποσό λείπει από τα ταμεία της υπηρεσίας του, γεννώντας πολλά ερωτηματικά. Η οικογένειά του μένει μετέωρη χωρίς τους απαραίτητους πόρους για επιβίωση. Η προσπάθεια της γυναίκας οδηγεί τελικά και στη δική της σύλληψή. Το τέλος έρχεται λίγους μήνες αργότερα, όταν η είδηση της ανακάλυψης της σορού του, έγινε πρωτοσέλιδο σε όλες τις εφημερίδες.

Η παράσταση στην Πειραιώς 260

Ο χώρος Δ της Πειραιώς 260 έχει καταληφθεί από δύο τεράστιες γιγαντοοθόνες. Στη μέση ένα τραπεζάκι, μία καρέκλα και μία πολλών ιντσών τηλεόραση. Ο Λιβανέζος δημιουργός εμφανίζεται στην αρχή της παράστασης επί σκηνής και μας πληροφορεί πως μαζί θα προσπαθήσουμε να εξιχνιάσουμε αυτήν την υπόθεση εξαφάνισης ενός δημοσίου υπαλλήλου του Υπουργείου Οικονομικών του Λιβάνου στη Βηρυττό το 1966.

Εν συνεχεία, αποσύρεται, παίρνει θέση κάπου ανάμεσα στους θεατές και έκτοτε βλέπουμε το πρόσωπό του μόνο στην κεντρική οθόνη της τηλεόρασης. Μας μιλά, μας κοιτάζει στα μάτια, κάνει μορφασμούς, αλλά όλα αυτά μόνο μέσω της οθόνης.

Η σκηνή τις δύο σχεδόν ώρες που διαρκεί η παράσταση είναι κενή, με μοναδικό πρωταγωνιστή τις οθόνες, στη μία εκ των οποίων εκτίθενται διαρκώς τα τεκμήρια που έχει συλλέξει εδώ και δεκαετίες από αποκόμματα εφημερίδων ο Μρουέ. Ο Λιβανέζος δημιουργός, ακροβατώντας μεταξύ αλήθειας και ψευδαίσθησης, με όχημα αυτό το πλήθος τεκμηρίων, επιχειρεί να φωτίσει τις αθέατες όψεις της προπαγάνδας και της πολιτικής διαφθοράς στο Λίβανο.

Στην έτερη γιγαντοθόνη, ένας άλλος συντελεστής της παράστασης, που κάθεται επίσης ανάμεσα στους θεατές, προσπαθεί μέσω σχεδιαγραμμάτων να “εικονοποιήσει” αυτήν την περιπέτεια εξαφάνισης του δημοσίου υπαλλήλου.

Ένας υπάλληλος αγνοείται

Τελικά λειτούργησε θεατρικά η παράσταση αυτή;

Επαναλαμβάνω πως η σκηνή επί δύο ώρες είναι κενή. Απουσιάζει κάθε σκηνική δράση. Εξαίρεση αποτέλεσε η στιγμή που μία συμπαθέστατη γατούλα ανέβηκε πάνω κοιτάζοντας με απορία εμάς τους θεατές.

Ναι μεν, είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον αυτός ο τρόπος παρουσίασης και έκθεσης των τεκμηρίων, ναι μεν ο Μρουέ έδωσε τον καλύτερό του εαυτό αναπαριστώντας -εκ του μακρόθεν- όσο καλύτερα μπορούσε αυτή την υπόθεση εξαφάνισης του δημοσίου υπαλλήλου, όμως το αποτέλεσμα ήταν κουραστικό, καθώς δεν υπήρχε ίχνος θεατρικότητας.

Εμείς σαν θεατές, σταδιακά αποκτάμε μια ιδέα για την προσωπικότητα του υπαλλήλου, για τις ιδιωτικές, αλλά και για τις δημόσιες ιστορίες που έλαβαν χώρα σε αυτή την υπόθεση εξαφάνισης: εσφαλμένες υποψίες, σκάνδαλα, αποκαλύψεις κυβερνητικής διαφθοράς και δολοφονίες υποδεικνύονται μέσα από δημοσιεύματα και φωτογραφίες. Και ναι, αντιλαμβανόμαστε πόσο χειραγωγούμενες και αμφίσημες είναι οι πληροφορίες, σε απόλυτη συμφωνία με τα κυβερνητικά συμφέροντα.

Ωστόσο, αυτή η καταιγιστική έκθεση των τεκμηρίων διανθισμένη με πικάντικα σχόλια για την παγκόσμια διαφθορά και τον παραλογισμό της γραφειοκρατίας, δεν αρκούσε για να συντηρήσει το ενδιαφέρον μας επί δύο ώρες σε μία οθόνη. Ήταν ίσως ένα ενδιαφέρον πείραμα για το πιο “ειδικό” κοινό που αρέσκεται στο θέατρο ντοκιμαντέρ, αλλά μέχρι εκεί.