Ελλάδα – Ισραήλ: Εθνική υπερηφάνεια δεν είναι οι διακρίσεις

Σε μια χρονική συγκυρία που το Ισραήλ κλιμακώνει τις επιθέσεις του στη Γάζα στοχεύοντας ακόμη και δημοσιογράφους και επιβάλλοντας λιμοκτονία στον εγκλωβισμένο πληθυσμό, την ώρα που ο ΟΗΕ επιβεβαιώνει πως πάνω από 100 ανήλικα παιδιά έχουν πεθάνει από την πείνα στον θύλακα, την ώρα που η διεθνής κοινότητα καταφέρεται εναντίον των σχεδίων του Νετανιάχου που εξελίσσεται σε “Dr Θάνατος” με τις ευλογίες των ΗΠΑ, την ώρα που η Ευρώπη αναλώνεται σε εκκλήσεις και παραινέσεις, το Ισραήλ συμμετέχει στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, δίνει φιλικά, κατεβάζει και δεύτερη ομάδα στην Ευρωλίγκα και το χειρότερο, πραγματοποιεί και “φιλικό” παιχνίδι με την “Εθνική μας αγαπημένη”. 

Το ότι η Ευρώπη τηρεί δύο μέτρα και δύο σταθμά απέναντι σε Ρωσία και Ισραήλ είναι κάτι γνωστό. Κατ’ αναλογία θα έπρεπε να παίζουν και οι ρωσικές ομάδες στην Ευρωλίγκα και οι Ρώσοι αθλητές να μετέχουν στις παγκόσμιες διοργανώσεις όπως και το Ισραήλ. Αν ευαγγελιζόμαστε φαιδρά πως ο “αθλητισμός ενώνει”.

Και τονίζω το φαιδρά, διότι αν ο αθλητισμός πραγματικά ένωνε τον πλανήτη τότε θα έπρεπε να υπάρχει καθολικό αίτημα υπέρ της ειρήνης από κάθε αθλητή και αθλήτρια εκεί έξω.

Αντιθέτως, μην ξεχνάμε πως κατά τη διάρκεια των επιθέσεων του Ισραήλ στη Γάζα, ή κραταιότερη ομάδα της χώρας, Μακάμπι Τελ Αβίβ, είχε πάρει θέση υπέρ του στρατού του Νετανιάχου.

Ως προς το τι έγινε στην Κύπρο, δεν χρειάζονται πολλά σχόλια. Η ΕΟΚ άφησε απροστάτευτη την Εθνική ομάδα και τον κόουτς της έναντι της κριτικής που αναπτύχθηκε στα social, που μεταξύ μας, είναι το μικρότερο κακό. Η ΕΟΚ δέχθηκε την πρόσκληση της Κύπρου για να δώσει το “παρών” σε ένα τουρνουά που κάλλιστα θα μπορούσε να αποφύγει. Άπαξ και είπε το “ναι”, οι παίχτες δεν θα μπορούσαν να μην αγωνιστούν (πλην εκείνων που δεν αγωνίστηκαν για “λόγους ξεκούρασης”) διότι ενδεχομένως θα βρούμε μπροστά μας το Ισραήλ στο επερχόμενο Ευρωμπάσκετ.

Δεν ξέρω με όσα γίνονται ποιος έχει όρεξη για μπάσκετ και “θέαμα” την ώρα που συντελείται τέτοια σφαγή.

Αυτό που ξέρω είναι πως ο “απολιτικ” αθλητισμός δεν μπορεί πλέον, και δεν πρέπει, να εκφράζει κανέναν. Η Εθνική “υπερηφάνεια” δεν σχηματοποιείται από τις διακρίσεις, αλλά από την εν γένει στάση μιας χώρας.

Εν προκειμένω η ΕΟΚ και σαφέστατα και το αρμόδιο υπουργείο που βρίσκεται πίσω της, στάθηκαν κατώτεροι των προσδοκιών της κοινής γνώμης, τη στιγμή μάλιστα που σε ένα παράλληλο χρόνο, όλη η Ελλάδα γέμιζε με διαδηλώσεις υπέρ της Παλαιστίνης. Χωρίς πολλά λόγια το εν λόγω “φιλικό” ήταν μια τραγωδία και ντροπή. Και αγωνιστικά (ως προς το τι παρουσίασε το “μέλλον” του ελληνικού μπάσκετ που σηκώνει άλλη ανάλυση) και συμβολικά.