Τα “σαλόνια” αναγνωρίζουν, το Ισραήλ εξολοθρεύει…

Η χτεσινή αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους από τρεις μεγάλες χώρες–και ειδικά από τη Μεγάλη Βρετανία, που είναι μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ- αποτελεί αναμφισβήτητα θετική εξέλιξη. Συνιστά «νίκη» των Παλαιστινίων και «ήττα» του Νετανιάχου.

Είναι θετική εξέλιξη διότι, για πρώτη φορά, σημειώνεται διαίρεση της Δύσης στο θέμα αυτό, που παραμένει άλυτο επί τουλάχιστον μισό αιώνα. Η αναγνώριση αυτή, όπως και εκείνη που προηγήθηκε από Ισπανία, Ιρλανδία και Νορβηγία και όσες θα ακολουθήσουν, ασκεί «πίεση» στο Ισραήλ ακριβώς επειδή προέρχεται από δυτικές χώρες.

Όμως, τα θετικά σταματούν εδώ. Οι έννοιες «νίκη»(των Παλαιστινίων) και «ήττα» (του Ισραήλ) είναι πολύ σχετικές και γι’ αυτό χρειάζονται πολλά εισαγωγικά.

Γιατί συμβαίνει αυτό; Για τρεις λόγους:

Πρώτον, διότι η «πίεση» που αισθάνεται ο Νετανιάχου από αυτές τις αναγνωρίσεις δεν είναι ικανή να τον κάνει να αλλάξει πολιτική, όσο οι ΗΠΑ παραμένουν σταθερά στο πλευρό του. Και αυτός είναι ο αποφασιστικός παράγοντας, που έχει αποθρασύνει το Ισραήλ και το κάνει να εφαρμόζει γενοκτονικές πολιτικές, ποδοπατώντας κάθε κανόνα του διεθνούς δικαίου.

Δεύτερον, διότι ακόμα και η αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους από μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες (Βρετανία σήμερα, Γαλλία αύριο) είναι μία κίνηση «στα σαλόνια». Και δεν συνοδεύεται από καμία πρακτική κίνηση (πχ. ουσιαστικές κυρώσεις στο Ισραήλ) που θα ανάγκαζαν την κυβέρνηση Νετανιάχου να αλλάξει ρότα «στο πεδίο».

Τρίτον, διότι την ώρα που στα διπλωματικά σαλόνια γίνεται η αναγνώριση, στο «πεδίο» το Ισραήλ σκορπάει τον όλεθρο. Ισοπεδώνει τη Γάζα, εξολοθρεύει αμάχους, με βόμβες και με τη λιμοκτονία και διώχνει από τη γη τους εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, με στόχο να την κάνει «Ριβιέρα της Μέσης Ανατολής», όπως την ονειρεύεται ο Τραμπ.

Πώς, λοιπόν, να μιλήσει κανείς για νίκη των Παλαιστινίων και ήττα του Νετανιάχου ( χωρίς να βάλει στις λέξεις εισαγωγικά), όταν οι Παλαιστίνιοι εξολοθρεύονται και εκτοπίζονται και οι δυτικές χώρες, που «αναγνωρίζουν» το ανύπαρκτο κράτος τους, παρακολουθούν το στρατό του Νετανιάχου (στον οποίο πουλάνε ακόμα όπλα) να σπέρνει τον όλεθρο;

Μετά την αποτυχία της να αποτρέψει ή να σταματήσει τον πόλεμο στην Ουκρανία, η Ευρώπη- τώρα μαζί με τη μη ευρωπαϊκή Βρετανία- κάνει μια προσπάθεια να κατευνάσει την κοινή της γνώμη, που αντιδρά σε όσα εγκληματικά κάνει το Ισραήλ στη Γάζα. Όμως, χωρίς την Αμερική η προσπάθεια αυτή δεν μπορεί να έχει κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα. Στο ουκρανικό σύρθηκε πίσω από την Αμερική του Μπάιντεν. Και τώρα, χωρίς την Αμερική του Τραμπ, η αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους, είναι για τον Νετανιάχου κάτι σαν τη μύγα που «ενοχλεί» τον ελέφαντα…