Το Vaginahood παίρνει παράταση – Και καλά κάνει

Δεν είναι τυχαίο ότι το Vaginahood παίρνει παράταση παραστάσεων τον Ιανουάριο. Τα απανωτά sold out και –κυρίως– η συζήτηση που άνοιξε γύρω του επιβεβαιώνουν κάτι απλό μεν, κρίσιμο δε: αυτή η παράσταση δεν ήρθε απλώς για να παιχτεί, ήρθε για να ακουστεί. Και να ακουστεί δυνατά.

Το Vaginahood είναι από τις πιο feelgood παραστάσεις της χρονιάς, χωρίς να είναι ούτε ελαφριά ούτε ανώδυνη. Είναι μια γυναικεία παράσταση για τους πολλούς και διαφορετικούς τόπους της γυναικείας εμπειρίας, για την ευαλωτότητα και τη δύναμη, τον φόβο και τη ντροπή, την ανυπακοή και την επιθυμία. Μιλά για το σώμα, αλλά κυρίως για τη φωνή. Για όσα λέγονται χαμηλόφωνα μεταξύ μας και για όσα ήρθε η στιγμή να ακουστούν δημόσια.

Στημένη σαν bar theater, μέσα στο αναγεννημένο Doors Live Art, η παράσταση δημιουργεί από την πρώτη στιγμή μια αίσθηση οικειότητας και συνενοχής. Η συγκίνηση εναλλάσσεται με το χιούμορ, η ένταση με την απλότητα, η εξομολόγηση με τη γιορτή. Δεν υπάρχει διδακτισμός, ούτε κήρυγμα υπάρχει μοίρασμα. Και αυτό είναι ίσως το μεγαλύτερό της κέρδος.

Το κείμενο, βασισμένο σε ιδέα της Ζέτας Δούκα και της Δώρας Χρυσικού και γραμμένο από τη Βάλια Τσιριγώτη και τη Μαρία Λούκα, αντλεί υλικό τόσο από συλλογικές εμπειρίες όσο και από προσωπικά βιώματα των πρωταγωνιστριών. Πέντε γυναίκες ενδύονται –και αποδομούν– τους ρόλους που τους κληροδότησε η πατριαρχία, αλλά και εκείνες τις στιγμές που τους αρνήθηκαν. Βουτούν σε σώματα πληγωμένα, αλλά ζωντανά. Σώματα που διεκδικούν χαρά, ελευθερία, απόλαυση.

Ο μύθος του Vaginahood –ενός θρυλικού μπαρ στην Εθνική Οδό, φτιαγμένου από μια γυναίκα που το έσκασε από τον γάμο της για να χορεύει και να γελά με τις φίλες της– λειτουργεί ως ιδανικό αφηγηματικό πλαίσιο. Ένας τόπος χωρίς ταμπέλες και «πρέπει», που χωρά τις ιστορίες όλων. Ένας τόπος όπου η γυναικεία εμπειρία δεν εξηγείται, απλώς υπάρχει.

Πηνελόπη Αναστασοπούλου, Ζέτα Δούκα, Σόφη Ζαννίνου, Άννα Κουρουπού, Δώρα Χρυσικού:
οι ερμηνείες όλων είναι απολαυστικές και ουσιαστικές, με κάθε ηθοποιό να βρίσκει τον δικό της τόνο μέσα σε ένα καλοκουρδισμένο σύνολο. Ξεχωριστή μνεία αξίζει στον ρόλο της Άννας Κουρουπού, που συμπυκνώνει με σπάνια ευαισθησία το πέρασμα από την ευθραυστότητα στη δύναμη.

Η μουσική επιμέλεια και η πρωτότυπη σύνθεση της Ευσταθίας, η ζωντανή παρουσία του πιάνου, η κινησιολογία, τα βίντεο και –ιδιαίτερα– το εικαστικό αφιέρωμα της Γεωργίας Λαλέ στα θύματα γυναικοκτονίας, προσδίδουν στην παράσταση βάθος και συναισθηματικό βάρος χωρίς να διακόπτουν τη ροή της.

Ιδιαίτερη σημασία έχει και το γεγονός ότι ο Ιανουάριος αφιερώνεται στην trans ορατότητα, με διαφορετικούς guest καλεσμένους κάθε εβδομάδα, ενώ μέρος των εσόδων διατίθεται στη Red Umbrella Athens (RUA). Το Vaginahood δεν περιορίζεται στο να μιλά για ενδυνάμωση, την εφαρμόζει έμπρακτα.

Στο τέλος, η παράσταση καταλήγει εκεί που ίσως το χρειαζόμαστε περισσότερο: σε μια γιορτή. Και σε μια μεγάλη συγκίνηση. Για όλα αυτά που λέμε οι γυναίκες μεταξύ μας, αλλά που τελικά αξίζει –και πρέπει– να ακούσει όλος ο κόσμος.

Η παράταση των παραστάσεων δεν είναι απλώς επιτυχία. Είναι επιβεβαίωση ότι το Vaginahood ήρθε για να μείνει. Και καλώς.