Γιώργος Αρμένης: “Χρειάζεται μια μπουνάτσα, να ηρεμήσουν οι πολιτικοί, να πάρουμε ανάσα”

Ο Γιώργος Αρμένης είναι ένας σπουδαίος ηθοποιός. Τα παιδικά του χρόνια ήταν εξαιρετικά σκληρά, στο θέατρο βρήκε μία άλλη οικογένεια και έναν πατέρα στο πρόσωπο του Κάρολου Κουν. Το αποτύπωμα που άφησε στο θέατρο Τέχνης είναι εξαιρετικά, ενώ από τα χέρια του έχουν περάσει εκατοντάδες παιδιά που ήθελαν να σπουδάσουν υποκριτική.

Κάθε του ερμηνεία είτε στο θέατρο είτε στην τηλεόραση και ένας σταθμός. Τώρα εκπλήσσει καθώς επιστρέφει στο θεατρικό σανίδι εμπιστευόμενος τη γραφή μιας νέας καλλιτέχνιδας, της Κατερίνας Αντωνιάδου.

Ο λόγος για το θεατρικό έργο “Χόρεψέ με πατέρα” της Κατερίνα Αντωνιάδου το οποίο ο Γιώργος Αρμένης θα σκηνοθετήσει και οι δυο τους θα ερμηνεύσουν τους δύο κεντρικούς ρόλους του έργου.

Στο έργο ένας πατέρας με άνοια και η υστερική κόρη του, προσπαθούν μάταια να επικοινωνήσουν. Ο καθένας μέσα από τη δική του διαταραχή, πάλλεται μέσα του, αναζητώντας την προσωπική του λύτρωση. Η επικοινωνία είναι ένα χαμένο παιχνίδι. Η κατανόηση και από τις δύο πλευρές ανύπαρκτη και το εγώ του κάθε ήρωα είναι τόσο μεγάλο, που δεν αφήνει περιθώρια να δούνε πέρα από τη μύτη τους. Η άνοια και η υστερία προχωρούν, ασφυκτικά δεμένες, με άρρωστα βήματα, που τα μισά τρεκλίζουν προς τ’ αριστερά και τ’ άλλα μισά προς τα δεξιά.

Ο Γιώργος Αρμένης και ο “χορός” του

Κύριε Αρμένη, τι σας γοήτευσε στο συγκεκριμένο έργο της Κατερίνας Αντωνιάδου και αποφασίσατε να το σκηνοθετήσετε και να πρωταγωνιστήσετε;

Η Κατερίνα ήταν μαθήτριά μου στη σχολή. Είχε δύναμη και ζήλο και ό,τι της έδινα το έφερνε με δική της έμπνευση και άποψη. Ήταν και είναι πολυεργαλείο. Άρχισε να γράφει θέατρο, μετά το πέρας της σχολής και ήρθε στα χέρια μου το έργο της, το διάβασα, με ενθουσίασε η γραφή και η δομή του και αποφασίσαμε να το ανεβάσουμε, στο θέατρο Αργώ, με την έγκριση του παραγωγού, Βασίλη Ζήση, τον οποίο και ευχαριστούμε. Το γιατί παίζω… γιατί είμαι ηθοποιός και σκηνοθέτης. Απλό είναι.

Σκιαγραφήστε μας τον χαρακτήρα του πατέρα που υποδύεστε… Πόσο τελικά η άνοια μας “παίρνει” τις ζωές μας, το παρελθόν και το παρόν μας;

Ένας μεσοαστός υπάλληλος τραπέζης, εγωιστής, πάντα καλοντυμένος και κόκορας με το γυναικείο φύλο, που διέλυσε το σπίτι του, τον γάμο του και τα παιδιά του. Πλέον στα 80 πιστεύει ότι πετάει αεροπλάνα και κομπάζει ότι είναι πτέραρχος. Ζει μόνος του και τον περιποιείται η κόρη του, που δεν τη γνωρίζει. Η άνοια καραδοκεί.

Τι είναι αυτό που εμποδίζει πατέρα και κόρη να επικοινωνήσουν; Τι τελικά δεν μας αφήνει να επικοινωνήσουμε με τους άλλους; Ακόμη και αν αυτός ο άλλος είναι η ίδια μας η οικογένεια;

Το παρελθόν και το εγώ του. Ζει μέσα σε μία καταχνιά, μόνος, στα σύννεφα, στους μακρινούς γαλαξίες και κυνηγάει την προϊστορική ουρά του. Η κόρη έχει τα δικά της προβλήματα. Παρόλα αυτά, κάθε μέρα πηγαίνει σπίτι του, αλλά δεν υπάρχει επαφή. Είναι μόνο το εγώ του.

Η οικογένεια, το παρελθόν και το μέλλον

Εσείς περάσατε πολύ δύσκολα παιδικά χρόνια. Έχετε πει πως “μεγάλωσα σαν αδέσποτο σκυλί”. Πόσο τελικά μας καθορίζει η οικογένειά μας;

Η οικογένεια στις μέρες μας, βρίσκεται σε τρικυμία, σε μεγάλο ποσοστό. Εξού και έχουμε μικρές συμμορίες, κορίτσια και αγόρια. Είναι η ακρίβεια, οι πόλεμοι γύρω μας, τα εγκλήματα. Όλα από την οικογένεια ξεκινάνε. Λείπει η αγάπη προς τον συνάνθρωπο. Η αγάπη στη ζωή μας. Αυτό πρέπει να το καταλάβουμε. Χρειάζεται μια θάλασσα, κάλμα, μπουνάτσα, να ηρεμήσουν οι πολιτικοί, να πάρουμε ανάσα. Την ανάσα θέλει η οικογένεια και τα παιδιά μας.

Έχουν περάσει εκατοντάδες μαθητές από εσάς. Πώς βλέπετε τη νέα γενιά του θεάτρου; Είστε αισιόδοξος; Ξεχωρίζετε κάτι σε αυτήν;

Ναι, είμαι αισιόδοξος. Έχουμε καλές γενιές ηθοποιών. Θα έλεγα υπάρχουν σπουδαία παιδιά, καλό θέατρο και καλό σινεμά.

Το θέατρο Τέχνης πώς το βλέπετε; Παρακολουθείτε τις εξελίξεις του; Ρωτώ γιατί ξέρω πως ο Κουν ήταν για εσάς σαν πατέρας…

Το θέατρο Τέχνης το υπηρέτησα 22 χρόνια. Έχω αφήσει το αποτύπωμά μου, δίπλα στον δάσκαλό μου, Κάρολο Κουν. Αυτόν αγάπησα. Οι άλλοι, είναι άλλοι.

Τι αναπολείτε θεατρικά από τα παλιά τα χρόνια; Κάποιον άνθρωπο, κάποια στιγμή;

Αναπολώ τα χρόνια που πέρασα, τα έργα που έπαιξα, τους θεατές, τα χειροκροτήματα και την αγάπη που έδωσα και πήρα.

Ποια θα λέγατε πως είναι η πιο σημαντική σας συνεργασία; Αυτή στην οποία επιστρέφετε σαν να είναι πια ένα ασφαλές καταφύγιο για εσάς;

Το θέατρο που έπαιξα, τα θέατρα που είδα, τους σκηνοθέτες, τους φίλους μου, τους μουσικούς, τους σκηνογράφους, τους φωτισμούς και τους εργάτες του θεάτρου. Το καταφύγιο για εμένα είναι το σπίτι μου και ο γιος μου.

Ποιος είναι ο μεγαλύτερός σας φόβος σήμερα;

Οι φωτιές, η ξηρασία, η λειψυδρία και μην πέσει ο ουρανός στα κεφάλια μας.