BREXIT: Το Φαληράκι της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Του Βαγγέλη Χαρισόπουλου

Όταν έμαθα πρωί, πρωί τα αποτελέσματα του Brexit, ένιωσα όπως με την Πτώση του Τείχους του Βερολίνου. Όπως πάντα θυμόμουν τον κόσμο χωρισμένο σε καπιταλιστικές και κομμουνιστικές χώρες, έτσι θυμόμουν και την Βρετανία μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Τέλος εποχής, λοιπόν, με ένα brexit που ήταν για την ενωμένη Ευρώπη, ότι το Φαληράκι για τη Ρόδο, αφού οι Bρετανοί έδειξαν μεγαλοπρεπώς τα οπίσθιά τους στις Βρυξέλλες. Και το πιο ειρωνικό από όλα είναι, ότι από σήμερα, ο Έλληνας είναι Ευρωπαίος, ενώ ο Βρετανός όχι.

Όπως και να ‘χει,

1. Οποιοδήποτε αποτέλεσμα σε δημοψήφισμα και εκλογές είναι το ΣΩΣΤΟ αποτέλεσμα για την πλειοψηφία του λαού, στην προκειμένη περίπτωση, των Bρετανών. Γελάω με Έλληνες πολιτικούς που πιστεύουν ότι γνωρίζουν καλύτερα από τον μέσο Bρετανό,  λες και ζουν στη Γηραιά Αλβιώνα, και μάλιστα έχουν το θράσος να νουθετούν τους Bρετανούς διότι  «πήραν την λάθος απόφαση». Επίσης τρομάζω με τις απόψεις νέων, μορφωμένων -υποτίθεται- ανθρώπων, στα social media, που λένε ότι «όταν αποφασίζει η μάζα, παίρνονται λάθος αποφάσεις».

2. Ο Κάμερον, μπορεί με την απόφασή του να πάει σε δημοψήφισμα να έβλαψε τελικά το  προσωπικό του συμφέρον, αλλά είχε την αξιοπρέπεια να την πάρει, χωρίς να είναι με την πλάτη στον τοίχο,  όπως π.χ. ο Τσίπρας πέρυσι τον Ιούλιο. Αλήθεια, αναρωτήθηκε κανείς στις εκατοντάδες ώρες τηλεοπτικού αέρα στην Ελλάδα, ΓΙΑΤΙ πήγε σε δημοψήφισμα η Βρετανία φέτος; Διότι, άκουσον άκουσον (αδιανόητο για τα ελληνικά δεδομένα) «είχε ….περάσει πολύς καιρός από το προηγούμενο δημοψήφισμα, και τα δεδομένα έχουν αλλάξει». Φανταστείτε να το ζητούσαν αυτό στην Ελλάδα, πως θα αντιμετωπίζονταν.

3. Το Brexit δεν ήταν μόνο ήττα του Κάμερον, αλλά ΚΥΡΙΩΣ των Εργατικών και του Κόρμπιν, που ενώ είναι υπερβολικά αριστερός για τη Βρετανία και για το κόμμα του δεξιότερου των αριστερών, Τόνυ Μπλερ, ωστόσο, ΑΚΟΜΗ κι αυτός, μάσησε την αυταπάτη της κεντροαριστεράς για μια ανθρώπινη Ε.Ε (ΣΥΡΙΖΑ τ’ ακούς;)

 Όμως «Όχι στην Ευρώπη» δεν σημαίνει απαραίτητα Φάρατζ, Λε Πεν,  και αυστριακοί εξτρεμιστές. Αυτούς ψηφίζει ο κόσμος, διότι δυστυχώς, οι δυνάμεις του Κέντρου (κεντροαριστερά, κεντροδεξιά) εθελοτυφλούν και σνομπάρουν τις απόψεις  των χαμηλών στρωμάτων.

Και είναι γνωστό ότι, σε αντίθεση με το φλερτ, στην πολιτική, κερδίζει αυτός που φλερτάρει, όπως οι ακραίοι, και όχι αυτός που σνομπάρει, όπως οι δυνάμεις του Ευρωπαϊκού Κέντρου.

Το μεγάλο μάθημα,  λοιπόν,  για τις  κεντρώες δυνάμεις είναι να αντιληφθούν τις εναλλακτικές εκτός Ε.Ε. και να συζητούν χωρίς φόβο και ταμπού γι’ αυτές. Διότι αλλιώς, θα δώσουν πλεονεκτήματα στα άκρα που έχουν ήδη οικειοποιηθεί τα επιχειρήματα και τα «αφηγήματα» της εξόδου από την ΕΕ.

4. Οι Βρετανοί (και προηγουμένως οι Ολλανδοί και οι Γάλλοι) απέδειξαν ότι το δημοψήφισμα δεν είναι τίποτα άλλο από  έκφραση του λαού, και όχι κάποια μεταδοτική ασθένεια, όπως μας έχουν κάνει να νιώθουμε στην Ελλάδα. (θυμηθείτε πολέμιους δημοψηφίσματος για την συμφωνία του Ιουλίου 15, και τον χλευασμό του ΓΑΠ όταν πρότεινε δημοψήφισμα για την ευρωζώνη).

5. Ας παραδεχτούμε επίσης, ότι οι περισσότεροι λαοί ΣΗΜΕΡΑ , απωθούνται από την πραγματικότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Για τον απλούστατο λόγο, ότι μέσα σε αυτήν  δεν ζουν καλά ή δεν μπορούν να ζήσουν καθόλου

6. Άκουσα το φοβερό επιχείρημα, ότι στην Βρετανία ο κόσμος αποφάσισε Brexit, διότι δεν έγινε εκτεταμένη συζήτηση για τις συνέπειές του. Αυτό το είπαν κάποιοι που όταν τολμούσες πέρυσι να συζητήσεις ανοικτά για το Grexit, σε θεωρούσαν αν όχι γραφικό, επικίνδυνο.

7. Το αίτημα για Brexit ήταν τόσο έντονο, που ούτε και η αδιάντροπη εκμετάλλευση απο κάποιους, της δολοφονίας της αδικοχαμένης Τζο Κοξ , δεν στάθηκε αρκετή για να την αποτρέψει. Το «κόλπο» του υπαινιγμού ήταν απλό: «Ο φονιάς ήταν υπέρ του Brexit, άρα όσοι είναι υπέρ του Brexit είναι περιθωριακοί και επικίνδυνοι». Όμως οι Βρετανοί δεν τρώνε κουτόχορτο, αλλά shepherd’s pie.

8. Δεν πανηγυρίζω, και ανησυχώ για τους Έλληνες που ζουν ή σπουδάζουν  στη Βρετανία, διότι αυτοί μπορεί όντως να έχουν συνέπειες από το Brexit, αν και πιστεύω πολύ μικρότερες από ότι λέγεται. Όσο για τους Σκωτσέζους και τις αναστημένες  αποσχιστικές τους τάσεις, ρωτάω το εξής: Πόσο εύκολα αποχωρίζεσαι το επί αιώνες καλά θεμελιωμένο  σπίτι σου, για ένα οικοδόμημα που καταρρέει, ειδικά όταν έχεις ψηφίσει πολύ πρόσφατα ΚΑΤΑ της ανεξαρτησίας; Ιδού το κιλτ, ιδού και το πήδημα.