Είδαμε τον “Λάμπρο” σε σκηνοθεσία Έλενας Μαυρίδου – Έναν έκπτωτο τραγικό ήρωα που γεννά απέχθεια και δέος μαζί

“Ο Λάμπρος θα μείνει απόσπασμα” έλεγε ο Διονύσιος Σολωμός, επιστρέφοντας επί 10 ολόκληρα χρόνια στο ημιτελές έργο του. Ο εθνικός μας ποιητής γράφει το σπουδαίο, πολύπλοκο αυτό ποίημά του στη διάρκεια μιας μακράς περιόδου διαμόρφωσης του συγγραφικού του έργου.

Στο ποίημα, ο Λάμπρος αποπλανεί τη Μαρία στα 15 της χρόνια, για να την παντρευτεί. Κάνουν μαζί τέσσερα παιδιά, μία κόρη και τρεις γιους, αλλά ο Λάμπρος τα βάζει σε ορφανοτροφείο. Η Μαρία μένει αστεφάνωτη και για 15 χρόνια στερείται τα παιδιά της. Ο Λάμπρος φεύγει για να πολεμήσει τον Αλή Πασά και να εκδικηθεί τον θάνατο του αδερφού της Μαρίας, ενός ιεροκήρυκα που δολοφονήθηκε απ’ τους Τούρκους. Στο στρατόπεδο γνωρίζει τυχαία ένα κορίτσι, αλλά μην γνωρίζοντας ότι στην πραγματικότητα είναι η κόρη του, το ερωτεύεται. Ο τραγικός πατέρας αναγνωρίζει τα σημάδια του παιδιού του στο κορμί της νέας. Η κόρη μαθαίνει την αλήθεια και αυτοκτονεί. Ο Λάμπρος καταδιώκεται από τύψεις και αυτοκτονεί εκεί, όπου πνίγηκε η κόρη του. Η Μαρία χάνει τα λογικά της, αναζητά έναν άλλο κόσμο, να μην πονάει πια. Ρίχνεται στον γκρεμό.

Η αλήθεια είναι πως το να επιχειρήσει κάποιος να κάνει παράσταση ένα αποσπασματικό ποίημα ενέχει μεγάλο ρίσκο, πόσο μάλλον ένα ποίημα σαν κι αυτό, στο οποίο ο κεντρικός του ήρωας δημιουργεί ανάμεικτα συναισθήματα. Ο Λάμπρος, είναι ένας έκπτωτος τραγικός ήρωας που γεννά απέχθεια και δέος μαζί: καταπατά ενσυνείδητα ηθικούς νόμους και η μοίρα τον σπρώχνει εν αγνοία του ακόμη και στο αμάρτημα της αιμομιξίας, είναι ανέντιμος και ταυτόχρονα γενναίος, η αυτοκαταστροφή του είναι σύμβολο ύβρεως και κάθαρσης μαζί.

Η Έλενα Μαυρίδου δεν προχώρησε σε μία συμβατική δραματοποίηση του αριστουργήματος του Διονύσιου Σολωμού. Επέλεξε να κάνει κάτι διαφορετικό: να μας χαρίσει μία πιο προσωπική και χειροποίητη παράσταση και να μετουσιώσει τα λόγια του ποιητή στο τέλος σε “έργο τέχνης”.

Έτσι λοιπόν δεν προχωρά σε μία ζωντανή δραματοποίηση. Τη φωνή της την ακούμε μαγνητοσκοπημένη. Εκείνη, υπό τη συνοδεία της πρωτότυπης μουσικής σύνθεσης του λυράρη Γιώργου Μαυρίδη, ντυμένη στα λευκά δημιουργεί πίσω της ένα απόκοσμο σκηνικό με χάρτινες φιγούρες και χρώματα. Αυτές προβάλλονται στο λευκό πίσω φόντο ως ένα αλλιώτικο θέατρο σκιών, μέσω ενός αναλογικού εργαλείου, του επιδοσκοπίου (συσκευή προβολής διαφανειών). Η φωνή της μπλέκεται με ηλεκτρονικούς ήχους, αλλά και με την παραδοσιακή λύρα (που παίζει ζωντανά ο Γ.Μαυρίδης) και σε συνδυασμό με τις όμορφες εικόνες που σχηματίζουν οι φιγούρες, δημιουργείται ένα ιδιαίτερο ατμοσφαιρικό σύμπαν μέσα στο οποίο παίρνουν σάρκα κι οστά τα λόγια του Διονύσιου Σολωμού και ταξιδεύουν στο σήμερα. Λόγια ποιητικά που δημιουργούν συνεκτικούς δεσμούς με το παρελθόν μας και φανερώνουν μοναδικά τη σκοτεινιά της ανθρώπινης ψυχής, αλλά και την τραγικότητα της μοίρας της.

Συμπέρασμα: Μία ευφάνταστη χειροποίητη παράσταση που εκπλήσσει με το βάθος και την ευαισθησία της.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις