Η βιασύνη και η ταχύτητα

Η ταχύτητα με την οποία έδειξε να κινείται ο νέος Έλληνας πρωθυπουργός εκτιμήθηκε θετικά τόσο από την πλειοψηφία της κοινής γνώμης όσο και από τους ξένους παρατηρητές, αφού επιβεβαίωσε όχι μόνο ότι έχει επίγνωση της πίεσης του χρόνου αλλά και ότι ήταν έτοιμος από καιρό να αναλάβει ένα έργο, που μόνο απλό δεν θα είναι. Αυτό που μας έχει διδάξει η πολιτική ιστορία είναι όμως ότι πολλές φορές η ταχύτητα μπορεί να οδηγήσει σε βιασύνη. Και αυτή την εικόνα έδωσαν στις αρχές της εβδομάδας οι κινήσεις κάποιων υπουργών, που έδειξαν να προσπαθούν να ικανοποιήσουν τις προσδοκίες μιας κοινωνίας διψασμένης για καλές ειδήσεις από την πρώτη κιόλας εβδομάδα.

Ο κίνδυνος που εγκυμονεί μια τέτοια προσέγγιση είναι ότι συχνά μεταμορφώνει την αποφασιστικότητα σε τσαπατσουλιά και μπορεί να σε κάνει στο τέλος να μετανιώσεις για πράγματα που βιάστηκες να πεις. Η βιασύνη αυτή έδωσε και την καλύτερη αφορμή σε εκείνους, που βιάζονται να αποδείξουν ότι η κυβέρνηση θα αποτύχει και ξεκίνησαν ήδη την «εποικοδομητική» τους αντιπολίτευση με  «ανεκδοτάκια» και μαύρες προφητείες.

Ναι η Ελλάδα πρέπει να προχωρήσει. Ναι στην Ευρώπη κάτι μπορεί να αλλάξει, όπως φάνηκε και από τις πρώτες αντιδράσεις στο εξωτερικό. Αλλά κανένας πολίτης δεν είναι τόσο αφελής, για να περιμένει ότι όλα αυτά θα έχουν γίνει πριν ακόμα διαβαστούν οι προγραμματικές δηλώσεις του Αλέξη Τσίπρα.

Το να ανατραπεί η πολιτική που τσιμεντώθηκε μέσα από μνημόνια και συμβάσεις μιας πενταετίας, το να μεταπειστεί μια ευρωπαϊκή κοινή γνώμη, που είναι σε μεγάλο βαθμό από επιφυλακτική μέχρι εχθρική, απέναντι σε μια πιο «αληλλέγγυα» λύση για το ελληνικό πρόβλημα, δεν θα είναι αγώνας ταχύτητας αλλά αντοχής. Μαραθώνιος μετά πολλών εμποδίων.

Ας βιάζονται λοιπόν οι προφήτες των κακών και οι συντάκτες του καζαμία της καταστροφής. Οι κυβερνήσεις δεν κρίνονται από το πόσο γρήγορα θα εξαγγείλουν αλλά από το πόσο αποτελεσματικά θα υλοποιήσουν.

Και όταν λέμε κρίνονται δεν εννοούμε μόνο στα μάτια εκείνων που τις ψήφισαν αλλά και εκείνων με τους οποίους έχουν πλέον να διαπραγματευτούν. Η προσπάθεια της γερμανικής πλευράς να προκαταλάβει το πλαίσιο συζήτησης μέσα από δηλώσεις ή διαρροές στα μέσα ενημέρωσης δεν είναι απαραίτητα σημάδι ότι αισθάνεται και τόσο άνετα.

Η Ελλάδα δεν έχει λοιπόν κανένα λόγο να εμπλακεί σε πινγκ-πονγκ δηλώσεων και «προκλήσεων» μέσω του Τύπου, ειδικά όταν αυτός έχει δείξει ότι συχνά έχει την τάση να μεγαλοποιεί τις αντιθέσεις και να παρακάμπτει τις πιθανές δυνατότητες σύγκλισης. Η αναζήτηση συμμάχων στην Ευρώπη, η παρουσίαση ενός πειστικού για τους εταίρους εναλλακτικού προγράμματος, δεν θα γίνει με ανακοινώσεις και δελτία τύπου, με καταγγελίες και ρητορείες σε τηλεοπτικές κάμερες. Η προεκλογική περίοδος έχει τελειώσει και η πρώην αντιπολίτευση έχει σήμερα άλλα κανάλια πιο θεσμικά και πολύ πιο ουσιαστικά για να προωθήσει τις θέσεις της. Και σε τελική ανάλυση. Όταν έχεις λίγο χρόνο δεν έχεις λόγο να τον σπαταλάς… απλόχερα.

* Ο Κώστας Αργυρός είναι δημοσιογράφος κι έχει βραβευτεί για το δημοσιογραφικό του έργο από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το Ίδρυμα Μπότση και την Ένωση Ευρωπαίων Δημοσιογράφων. Τα τελευταία χρόνια ασχολήθηκε με το τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ, αναδεικνύοντας κυρίως ευρωπαϊκά θέματα.