Κωνσταντίνος Ρήγος: “Έβαζα στο πικάπ τα παιχνίδια μου και γύριζαν σαν να ήταν ντισκοτέκ”

Η Λένα Αρώνη ταξίδεψε στο μακρινό Νόβισαντ της Σερβίας, στο Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, ένα από τα σημαντικότερα φεστιβάλ χορού διεθνώς, όπου λίγες ημέρες πριν παρουσιαστεί στην Αίθουσα Σταύρος Νιάρχος της ΕΛΣ, έκανε παγκόσμια πρεμιέρα η νέα παραγωγή χορού του Μπαλέτου της Εθνικής Λυρικής Σκηνής “Χρυσή εποχή” σε χορογραφία Κωνσταντίνου Ρήγου και έκανε μαζί του μία συνέντευξη ζωής.

Χαρακτηριστικό είναι το σημείο της συνέντευξης που ο Κωνσταντίνος Ρήγος αναφέρεται στην παιδική του ηλικία και την απώλεια του πατέρα του, την οποία βίωσε σε τρυφερή ηλικία. Η ανάγκη για σκηνοθεσία εκδηλώθηκε νωρίς, με την παιδική του φαντασία να στήνει “ντισκοτέκ” με τα παιχνίδια του.
Πολύ ενδιαφέρον και το σημείο που μοιράζεται την εμπειρία του από την πρώτη του επαγγελματική δουλειά στην Επίδαυρο και την πρόκληση που αποτέλεσε για εκείνον η χορογραφία στο Θέατρο Τέχνης.

Ο Κωνσταντίνος Ρήγος μοιράζεται την προσωπική του πορεία, ξεκινώντας από την παιδική του ηλικία στο Παγκράτι και την Ηλιούπολη. Η απώλεια του πατέρα του σε τρυφερή ηλικία, η ζεστασιά και αγάπη στην οικογένειά του, ιδίως από τη μητέρα και τις γυναίκες του περιβάλλοντός του. Παρά την απώλεια, η δημιουργικότητά του άνθησε, με τον ίδιο να θυμάται ότι ήδη από τότε του άρεσε να σκηνοθετεί, φτιάχνοντας μικρές παραστάσεις με τα παιχνίδια του.

Η πορεία του στον κόσμο της τέχνης ξεκινά πολύ νωρίς, με τον χορό να κεντρίζει την προσοχή του, ενώ παράλληλα εξερεύνησε και τον κόσμο της λογοτεχνίας και της δημοσιογραφίας.
Η μεγάλη στροφή στην καριέρα του, ωστόσο, ήρθε με την απόφαση να ασχοληθεί επαγγελματικά με τη χορογραφία και το θέατρο. Η πρώτη του μεγάλη πρόκληση ήταν η χορογραφία για το Θέατρο Τέχνης στην Επίδαυρο, όπου η συνεργασία με τον Γιώργο Λαφαζάνη και η ευκαιρία να σκηνοθετήσει για πρώτη φορά στη σκηνή της Επιδαύρου ήταν καθοριστική.

Η εμπειρία του στην Επίδαυρο τον σημάδεψε, καθώς θέλησε να ζήσει και από τη σκηνή την αίσθηση του θεάτρου και της επαφής με το κοινό, κάτι που τον βοήθησε να καταλάβει καλύτερα τη δυναμική του χώρου και τις απαιτήσεις της τέχνης. Εκεί, απέκτησε μια ουσιαστική κατανόηση του θεάτρου και του χορού, τα οποία τότε ήταν σχεδόν αχαρτογράφητα για τη γενιά του, καθώς δεν υπήρχαν οι σημερινές τεχνολογίες και το διαδίκτυο που διευκολύνουν την πρόσβαση στην πληροφορία.