Το άγχος του Restart

Ο Ντέιβιντ Κάμερον μπορεί να πάρει βαθιές ανάσες ανακούφισης. Δεν θα περάσει στην ιστορία ως ο πρωθυπουργός, κατά τη διάρκεια της θητείας του οποίου ξεκίνησε η διάλυση της Μεγάλης Βρετανίας. Από την άλλη όμως ξέρει ότι θα πρέπει να ανασκουμπωθεί. Οι Σκωτσέζοι και κυρίως οι μεγαλύτερης ηλικίας ψηφοφόροι και οι γυναίκες είπαν ένα αρκετά καθαρό ΟΧΙ στην απόσχιση, επιλέγοντας την “σταθερότητα” απέναντι στο άγνωστο. Αλλά οι συζητήσεις που προηγήθηκαν  δείχνουν ότι όλοι σχεδόν θέλουν μια “αλλαγή”.

Είναι κάτι που το γνωρίζει καλά ο Βρετανός πρωθυπουργός. Αν θέλει να συμβάλει στην υπέρβαση του διχασμού, που έμοιαζε να απλώνεται σαν επιδημία στη Σκωτία τους τελευταίους μήνες, τότε θα πρέπει να δώσει στους πολίτες και πρωτίστως στους “απογοητευμένους” την αίσθηση ότι έλαβε το μήνυμά τους και να υλοποιήσει τις υποσχέσεις του για περισσότερη αυτονομία και λιγότερη αλαζονεία από το μακρινό, πολιτικό Λονδίνο.

Η δυσαρέσκεια για την κυβέρνησή του αλλά και για την πολιτική γενικότερα είναι κάτι που δεν χαρακτήριζε μόνο τους Σκωτσέζους. Και σε άλλες περιοχές, όπως η Ουαλία περίμεναν να δουν τι σήμα θα έρθει από το Εδιμβούργο για να διεκδικήσουν και αυτοί το κάτι παραπάνω. Στη Βόρεια Αγγλία, που έτσι κι αλλιώς είχε να αντιμετωπίσει τις περασμένες δεκαετίες τις συνέπειες της αποβιομηχάνισης και χτυπήθηκε τώρα συγκριτικά με άλλες περιοχές περισσότερο από την κρίση το κλίμα για τους κυβερνώντες είναι επίσης κάθε άλλο παρά ρόδινο. Η 18η Σεπτεμβρίου μπορεί να αποδειχτεί ιστορική αν αποτελέσει την ημέρα ενός πραγματικού “Restart”. Mόνο που όταν πατάς “επανεκκίνηση” επειδή ο υπολογιστής σου έχει αρχίσει να σέρνεται, τις πρώτες στιγμές το άγχος, που σε κυριεύει για το ενδεχόμενο να μην ξαναανοίξει καθόλου σου χαρίζει την αξέχαστη εμπειρία του κρύου ιδρώτα.

Αυτό το άγχος δεν υπήρχε μόνο στο Λονδίνο. Και στις Βρυξέλλες και στις άλλες μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες σίγουρα αναστέναξαν τα ξημερώματα της Παρασκευής με ανακούφιση.

Οι εκκρεμότητες ενός έστω “βελούδινου διαζυγίου” ήταν το τελευταίο πράγμα, που επιθυμούσαν σε μια φάση που η Ευρωπαϊκή Ενωση δηλώνει έτοιμη για το δικό της μεγάλο RESTART.

Aλλά όπως έχουμε ξαναγράψει τα αιτήματα των Σκωτσέζων ήταν κατά βάθος αρκετά όμοια με εκείνα άλλων Ευρωπαίων πολιτών, που βλέπουν την “πολιτική” να αποστασιοποιείται όλο και περισσότερο από τις καθημερινές τους ανάγκες και στρέφονται προς την απάθεια ή την ψήφο της οργής.

Κάθε δημοψήφισμα, ειδικά όταν γίνεται με έναν αψεγάδιαστο τρόπο και με τα δύο στρατόπεδα ελεύθερα να αντιπαραθέσουν τις απόψεις τους πρέπει να θεωρείται μια νίκη της δημοκρατίας.

Αλλά ακόμα σημαντικότερο μετά από μια τέτοια νίκη είναι όχι μόνο να μπορέσεις να ικανοποιήσεις τους νικητές αλλά κυρίως να “ξανακερδίσεις” τους “χαμένους”. Και αυτό το στοίχημα δεν έχει ακόμα κερδηθεί.

* Ο Κώστας Αργυρός είναι δημοσιογράφος κι έχει βραβευτεί για το δημοσιογραφικό του έργο από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το Ίδρυμα Μπότση και την Ένωση Ευρωπαίων Δημοσιογράφων. Τα τελευταία χρόνια ασχολήθηκε με το τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ, αναδεικνύοντας κυρίως ευρωπαϊκά θέματα.