The Horrors live @ Gagarin

Ένα live περισσότερο βασισμένο στην εικόνα και το feeling και όχι τη μουσική. Μόνο στο encore οι Horrors θυμήθηκαν τους Horrors που ο κόσμος είχε στο μυαλό του ότι θα δει.Δεν θέλω να χρησιμοποιώ τον κόσμο σαν κριτήριο. Αν θεωρείς ότι ένα live είναι καλό αλλά ο κόσμος το είδε «χαρούμενα αδιάφορος» τότε έχεις ένα επιπλέον βάρος στο κείμενο: Να εξηγήσεις γιατί δεν άρεσε… δηλαδή, άντε να εξηγήσεις. Αν συμβαίνει το ανάποδο τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Όσα επιχειρήματα και να προβάλλεις δεν πρόκειται ποτέ να πείσεις κανένα. Ακόμα και αν παρουσιάσεις τις δύο απόψεις, σε επόμενο κείμενο δε θα το κάνεις, οπότε έχεις υποπέσει στο ολίσθημα των δύο μέτρων και δύο σταθμών.



Όταν, όμως, βλέπεις τον κόσμο να χασμουριέται, όταν βλέπεις να σηκώνει μετά βίας τα πόδια του από το έδαφος ή καλύτερα τα σηκώνει μόνο όταν οι ενισχυτές «χαροπαλεύουν», όταν κοιτάει το ρολόι και όταν αναρωτιέται αν έπαιξαν 45 ή 55 λεπτά, τότε ξέρεις ότι υπάρχει πρόβλημα. Πολύ περισσότερο αν «συμφωνείς». Αν εσύ έπιασες τον εαυτό σου να χασμουριέται, αν μετά βίας μπορούσες να παρακολουθήσεις αυτό που ακούγες ή καλύτερα δεν άκουγες τίποτα από αυτό που ακουγόταν, αν κοιτούσες το ρολόι και ενδόμυχα εύχεσαι να το κλείσουν για να πας σπίτι σου, τότε, ναι, υπάρχει κάθε λόγος για να γίνει η εξαίρεση στον κανόνα.



Με τον κόσμο ως κριτήριο, λοιπόν, η ζωντανή εμφάνιση των Horrors στο Gagarin, το βράδυ της Πέμπτης (10 Ιουνίου 2009) κυμάνθηκε σε μέτρια επίπεδα. Δεν ήταν κακή αλλά δεν ήταν και τίποτα ιδιαίτερο με εξαίρεση το encore. Τις πταίει; Τι έφταιξε; Χωρίς να έχω τη βεβαιότητα ότι όσοι χασμουριόντουσαν θα έχουν τους ίδιους λόγους, νομίζω ότι οι Horrors στην πορεία ξέχασαν κάτι πολύ βασικό: Τη μουσική.



Οι Horrors, λοιπόν, είχαν φέρει τις κιθάρες, είχαν φέρει τα συνθεσάιζερ, είχαν φέρει τα ντραμς (αν και δεν ξέρω κατά πόσο ο ντράμερ ήταν εκεί), είχαν φέρει τις κονσόλες με τις «κονσέρβες», τα σύνδεσαν στους ενισχυτές και απλώς έπαιξαν όλα τα κομμάτια flat out. Τόσο τα κομμάτια του πρώτου δίσκου όσο και τα κομμάτια του δεύτερου που εννιά στους δέκα που θα ρωτήσεις θα σου πουν ότι είναι τελείως διαφορετικό πράγμα. Δυστυχώς, όμως, το στήσιμο ταίριαζε καλύτερα στις βάρβαρες γκαραζιές του Strange House και όχι στις γκοθοειδείς ροκιές του Primary Colours που κυριάρχησαν στο μεγαλύτερο μέρος.



Τι και αν σαν μπάντα «βρίσκονταν» μια χαρά; Τι και αν το «μπάσο» με τα «πλήκτρα» άλλαζαν συνεχώς ρόλους; Τι και αν η προσπάθεια του Farris Rotter ήταν συγκινητική; Το τελικό αποτέλεσμα που ερχόταν στα αυτιά σου έμοιαζε το ίδιο από την αρχή ως το τέλος: Βαβούρα, μονότονη και πληκτική. Αν βάλεις στην εξίσωση και τους «παράγοντες» μαλλί, παντελόνι και στήσιμο καταλαβαίνεις ότι ήταν ένα live περισσότερο βασισμένο στην εικόνα και το feeling και όχι τη μουσική. Κάτι σαν να βλέπεις μουσικό ντοκιμαντέρ στο σαλόνι σου. Δεν ήταν καθόλου περίεργο που μετά το τρίτο τραγούδι άρχισαν τα χασμουρητά που λέγαμε παραπάνω.



Επιπλέον απόδειξη για αυτό ήταν το μικρό αλλά μαγικό encore: “Count in fives”, “Sheena is a parasite” και “Gloves”. Εκεί ήταν που τα κομμάτια του παζλ ταίριαξαν μεταξύ τους. Εκεί ήταν που το στήσιμο έδενε με τη μουσική. Εκεί ήταν που θυμήθηκες τους Horrors του Strange House. Εκεί ήταν που οι Horrors θυμήθηκαν τους Horrors που ο κόσμος είχε στο μυαλό του ότι θα δει. Και αυτό είναι που προτιμώ να κρατήσω στη μνήμη μου.


















ΥΓ1. Η καλύτερη εμφάνιση της βραδιάς ήταν οι δικοί μας Exposed By Observers. Πρόκειται για ένα τρίο-outfit που δύσκολα το λες μπάντα με πλήκτρα, κιθάρα και φωνητικά. Προφανώς επηρεασμένοι από την electronica των δύο τελευταίων δεκαετιών έβγαλαν στη σκηνή ένα εκπληκτικό είδος post rock με punk ευαισθησίες. Η αλά Ζακ Ντε Λα Ρότσα εμφάνιση του Ράσμιο με τα οργισμένα φωνητικά έβαλε μια Rage Αgainst the Machine πινελιά στο σετ τους χωρίς να φανεί fake ή δήθεν. Σίγουρα κάτι που πρέπει να ξαναδούμε σε σετ στημένο στα μέτρα του ήχου τους!



ΥΓ2. Για τους Phoenix Catscratch μάλλον ήταν αρχή… Καλή σταδιοδρομία! Ειλικρινά! Η “φτωχή” ελληνική σκηνή χρειάζεται σίγουρα μπάντες με 80’s αναφορές!