Μασάει ο πρωθυπουργός; Δε μασάει

Την προηγούμενη εβδομάδα η Ελλάδα του Αντώνη Σαμαρά χλεύασε τη Βενεζουέλα του αποθανόντος Ουγκο Τσάβες. Γιατί η Ελλάδα, άλλωστε βιώνει μια χρυσή εποχή που την εφοδιάζει με μια απίθανη μεγαλοσύνη και μια θέση πλεονεκτική απέναντι στα διεθνή τεκταινόμενα, ώστε να μπορεί όχι μόνο να ασκεί κριτική αλλά να κατεδαφίζει, ας πούμε, πολιτικές επιλογές και μοντέλα διακυβέρνησης άλλων χωρών και λαών. Ας σοβαρευτούμε. Η Ελλάδα είναι μάλλον μια ακατάλληλη χώρα σήμερα για να αποτολμά μεγαλόστομες ποιοτικές αποτιμήσεις για το έλλειμα δημοκρατίας στις χώρες της Νότιας Αμερικής ή οπουδήποτε αλλού.

Είναι η Ελλάδα του Αντώνη Σαμαρά μια ενθαρρυντική Ελλάδα; Με θηριώδη ανεργία, πρωτοφανή φτώχεια και εκ του πονηρού χάϊδολόγημα ρατσιστικών θέσεων και φασιστικών πρακτικών. Οχι δεν είναι η «Η Ελλάδα του ΔΝΤ» το πρόβλημα, όπως συνηθίζεται να λέγεται. Είναι η Ελλάδα του Αντώνη Σαμαρά. Μια Ελλάδα της οποίας η κυβέρνηση προσπαθεί να κουκουλώσει τα πολιτικά και οικονομικά αδιέξοδα, εφευρίσκοντας επικοινωνιακά σχήματα για να ενοχοποιήσει τους πολίτες, τους επιχειρηματίες, την κοινωνία, την αντιπολίτευση και το ιστορικό παρελθόν ως τις αναπόδραστες πηγές του κακού.

«Εγώ δεν μασάω» δήλωσε ο πρωθυπουργός σε μια καφενειακή διακήρυξη αποφασιστικότητας, αφού βέβαια είχε προηγηθεί κάποια επιχείρηση των ΜΑΤ κάπου στην περιφέρεια. Ενας ολόκληρος μηχανισμός βουλευτών  και συμβούλων «μάσησε» όμως αρκετά ώστε να διακόψει για λίγο το κοπιαστικό μεταρρυθμιστικό έργο και να ασχοληθεί  υπέρ το δέον με το εξώφυλλο ενός περιοδικού που χλεύασε το bullying ως δημοφιλή κυβερνητική δραστηριότητα.

Eίναι άραγε ο δημόσιος λόγος του «δεν μασάω» η επιτομή της φιλοσοφίας του πρωθυπουργού και το τεκμήριο της υπεύθυνοτητας του; Τι λέει στους πολίτες;  «Εγώ από τη συστημική μου θέση, είμαι αντισυστημικός, θα τα βάλω με όλα τα συστήματα εκεί έξω, κυρίως με τους αντισυστημικούς». Φοβάμαι ότι η κυβέρνηση και η πολιτική φιλοσοφία της βρίσκεται στο στάδιο μιας μετεφηβικής αυτοϊκανοποίησης, μιας αναπτυξιακής ονείρωξης χωρίς κοινωνικό κεφάλαιο. Η συνεχής επίκληση στις θυσίες των συνετών πολιτών «που δεν πρέπει να πάνε χαμένες» για να ορθοποδήσει η χώρα αποδεικνύει τον ουτοπικό χαρακτήρα που αμπαλλάρει την κοσμοθεωρία του πρωθυπουργού. Εκφράζει η τρικομματική κυβέρνηση μια δημοκρατία με απόλυτες αξίες, με ηθικές χρήσεις τελείως σωστές και με το ηθικό δικαίωμα να επιβάλλει την απόλυτη αλήθεια ενάντια σε όσους δυσπιστούν, διαφωνούν ή αντιδρούν; Είναι η πρωθυπουργία του Αντώνη Σαμαρά πρότυπο μανιχαϊστικής αντίληψης των πραγμάτων; Το καλό και το κακό βρίσκονται σε συνεχή σύγκρουση. Και τι νομίζετε; O πρωθυπουργός είναι με τους καλούς.

*Ο Νίκος Άγουρος είναι δημοσιογράφος. Σπούδασε Global Media and Communications στη London School of Economics, και Επικοινωνία και ΜΜΕ στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Εχει εργαστεί στο «Βήμα της Κυριακής», ως διευθυντής σύνταξης του ενθέτου «ΒΗΜΑmen» και εργάζεται στον περιοδικό Τύπο από το 2000.