Don Airey: Ο κιμπορντίστας των Deep Purple στο ΜΕΝ 24

Ο Don Airey, κιμπορντίστας των Deep Purple, μιλάει στο ΜΕΝ 24 για την 35χρονη πορεία του στη μουσική, τις κλασικές του επιρροές, την jazz, το hard rock, τους Rainbow, τον Ozzy, την Ελλάδα, το ροκ σήμερα, το ίντερνετ, τις συναυλίες και φυσικά την μπάντα της ζωής του, τους μυθικούς Deep Purple.Όταν σηκώνεις το τηλέφωνο για να μιλήσεις με ένα μουσικό που έχει παίξει τα τελευταία 35 χρόνια με πραγματικούς θρύλους του ροκ, δεν ξέρεις τι να περιμένεις. Για να είμαι ειλικρινής, ήμουν προετοιμασμένος για πολλά πράγματα, όχι όμως για αυτό που τελικά με βρήκε.



Ο Donald Airey έχει συνοδεύσει με τα πλήκτρα του συγκροτήματα και καλλιτέχνες όπως οι Black Sabbath, οι Rainbow, ο Ozzy Osbourne, o Gary Moore, οι Jethro Tull, οι E.L.O., οι Whitesnake, οι Judas Priest και τα τελευταία χρόνια οι Deep Purple. Στα 61 του χρόνια θα μπορούσε να περιφέρεται καβάλα στο καλάμι ή κάλλιστα να έχει σιχαθεί τις συνεντεύξεις και απλά να τις διεκπεραιώνει τυπικά λόγω υποχρέωσης απέναντι στη δισκογραφική του εταιρεία.



Καμία σχέση. Ο Don Airey απέδειξε έμπρακτα στα 20 λεπτά της συνομιλίας μας (5 περισσότερα από τα συμφωνημένα) ότι η μυθολογία του ροκ είναι ζωντανή ακόμα και σήμερα και ότι οι απαντήσεις μπορούν πολύ εύκολα αντί για βαρετά κλισέ να γεμίσουν μια συζήτηση με τόσες ατάκες, που να κάνουν ευτυχισμένο έναν δημοσιογράφο, διπλά μάλιστα όταν ο υποφαινόμενος έχει την τύχη να ασχολείται ερασιτεχνικά με την μουσική τα τελευταία 23 χρόνια.



Ας μην μακρηγορήσω όμως άλλο. Απλά, πριν σας παραδώσω στη μαγεία ενός πραγματικού θρύλου του ροκ, να σας πω ότι όταν έκλεισα το τηλέφωνο, ένιωσα ότι μόλις είχε τελειώσει μια κουβέντα με έναν φίλο από τα παλιά. Και για αυτό, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, θέλω να ευχαριστήσω τον Don Airey μέσα από την καρδιά μου.



Δευτέρα, 12 και 20 το πρωί, η ρεσεψιονίστ του ξενοδοχείου «Marriott» στην Κοπενχάγη με συνδέει με το δωμάτιο του Airey. «Good morning Greece», με καλημερίζει η ευγενική, βαθειά φωνή από την άλλη άκρη του σύρματος και μετά τις απαραίτητες συστάσεις περνάμε στα σημαντικά.




MEN 24: Don, διαβάζοντας το βιογραφικό σου, είδα ότι έχεις παίξει με ατελείωτες μπάντες, όλες σημαντικές στον χώρο του ροκ. Με ποια από αυτές ένιωσες καλύτερα και τι ήταν αυτό που σε έκανε να αλλάζεις συνεχώς συνεργάτες;




Don Airey: Οι μπάντες είναι σαν τις οικογένειες, απλά με συντομότερο χρόνο ζωής. Μπαίνεις σε μια, στην αρχή είσαι σαν μικρό παιδί, θέλεις να τα μάθεις όλα, οι παλιοί σε καθοδηγούν, ωριμάζεις, προσθέτεις και τα δικά σου στοιχεία και κάποια στιγμή νιώθεις ότι έχεις ολοκληρωθεί. Τουλάχιστον έτσι λειτούργησε με εμένα. Μου άρεσε πάντοτε η αίσθηση του να είμαι συνεχώς on the road.



Αυτοχαρακτηρίζομαι ως session μουσικός και αυτό πιστεύω ότι είναι προέκταση του εαυτού μου, του χαρακτήρα μου. Και κάτι πολύτιμο που αποκόμισα όλα αυτά τα χρόνια στο μεγάλο μουσικό ταξίδι που έκανα, ήταν ότι απέκτησα πολλές οικογένειες. Είμαι πολύ τυχερός που έπαιξα π.χ. με τους Rainbow και με τον Ozzy Osbourne. Όμως η συμμετοχή μου στους Deep Purple είναι ότι καλύτερο μου έτυχε σε ολόκληρη την καριέρα μου.




Rainbow και Ozzy Osbourne. Richie Blackmore και Ozzy, δυο αρκετά προβληματικοί, δύσκολοι χαρακτήρες. Πώς τα κατάφερες μαζί τους;



Έχεις απόλυτο δίκιο. Οι πιο δύσκολοι άνθρωποι που συνάντησα ποτέ στη μουσική. Δες το όμως λίγο φιλοσοφικά. Υπάρχουν άραγε ταλαντούχοι άνθρωποι που είναι εύκολοι; Ξέρεις, κανείς δεν είπε ποτέ ότι η ίδια η ζωή είναι εύκολη. Υπάρχουν πάντοτε προβλήματα – μεγάλα ή μικρά – και τα αντιμετωπίζεις, γιατί το αντιστάθμισμα είναι ακριβώς αυτό που σου είπα πριν. Ότι δηλαδή έχεις την ευκαιρία να δουλέψεις πλάι σε μεγάλα ταλέντα.

Ο Richie ήθελε πάντοτε να έχει τον απόλυτο έλεγχο στην μπάντα. Όμως ήταν ένας μεγάλος δάσκαλος. Κυρίως μέσα στο στούντιο. Από την άλλη, ο Ozzy είχε τραβήγματα με τα ξύδια και τα ναρκωτικά. Όμως όλα όσα περνούσε στην ιδιωτική του ζωή, τα άφηνε έξω από τη μουσική. Ποτέ δεν μας είχε απασχολήσει με αυτά, ήταν θέμα σεβασμού. Γι’ αυτό σου λέω, άξιζε πραγματικά τον κόπο.




Να σε πάω λίγο πίσω και να σε ρωτήσω από ποιες μουσικές επηρεάστηκες. Τι άκουγες στο σπίτι, τι ήταν αυτό που διαμόρφωσε το μουσικό σου αισθητήριο;



Καταρχήν ο πατέρας μου έπαιζε πιάνο και αυτή ήταν η πρώτη επιρροή. Άρχιζα να παίζω κι εγώ από μικρός, αγάπησα την κλασική μουσική, ακούω φανατικά μέχρι σήμερα. Στην εφηβεία τα ακούσματα απλώθηκαν, μπήκε στη ζωή μου η jazz και καλλιτέχνες όπως ο Chick Corea, ο John Coltrane, ο Charlie Parker.



Έπειτα άκουσα για πρώτη φορά Jimi Hendrix και εντυπωσιάστηκα. Και λίγο αργότερα, ως φοιτητής πλέον, άκουσα τους Deep Purple, τον Jeff Beck και σιγά σιγά όλους τους υπόλοιπους μεγάλους του ροκ. Όλα αυτά μαζί με επηρέασαν, διαμόρφωσαν τις μουσικές μου βάσεις.









Μια και μιλάμε για τα 60ties, να μην παραλείψω να σου κάνω την κλασική ερώτηση. Beatles ή Rolling Stones;



Το συζητάς; Για μένα είναι απόλυτα ξεκάθαρο. Οι Beatles είναι η μεγαλύτερη, η σημαντικότερη μπάντα του rock and roll όλων των εποχών. 4 εκπληκτικοί, απίστευτοι μουσικοί, πραγματικά αξεπέραστοι. Είμαι απόλυτος πάνω σε αυτό!.




Συνεργάζεσαι με τους Deep Purple, ίσως την μπάντα με τους περισσότερους βιρτουόζους που βρέθηκαν ποτέ μαζί σε ένα σχήμα, τουλάχιστον στο αρχικό. Για να μη σε δυσκολέψω στην επιλογή, ας τους αφήσουμε απ’ έξω. Θέλω λοιπόν να μου πεις, ποιος κατά τη γνώμη σου είναι ο κορυφαίος κιθαρίστας του ροκ και ποιος ο κορυφαίος τραγουδιστής της.



Αυτή είναι πολύ δύσκολη ερώτηση φίλε μου. Μέχρι πριν αρκετά χρόνια θεωρούσα την τριάδα των Jimi Hendrix, Jeff Beck και Richie Blackmore ως τους κορυφαίους κιθαρίστες. Σήμερα όμως πιστεύω ότι ο καλύτερος κιθαρίστας του ροκ είναι ο Eric Clapton. Είναι ο μοναδικός που θα τολμούσα να χαρακτηρίσω ως «Θεό» της κιθάρας. Για κορυφαίο τραγουδιστή θα διάλεγα τον Terry Reid, ο οποίος μπορεί να είναι σχετικά άγνωστος, αλλά διέθετε μια υπέροχη φωνή. Ξέρεις, είναι ο ιδρυτής – μαζί με τον Jimmy Page – των New Yardbirds που στη συνέχεια έγιναν οι Led Zeppelin. Λίγο μετά άφησε τη μπάντα για να περιοδεύσει με τους Rolling Stones και τη θέση του πήρε, μετά από δική του εισήγηση, ο Robert Plant.




Και αφού πιάσαμε τα αγαπημένα, πες μου ποιο είναι το αγαπημένο σου συγκρότημα ανεξαρτήτως είδους μουσικής.



Αν εξαιρέσουμε τους Beatles, τότε θα αναφέρω τους The Mahavishnu Orchestra, την μπάντα του John McLaughlin, τον ωραιότερο συνδυασμό jazz και rock που έχω ακούσει μέχρι σήμερα.




Με την ευκαιρία της αναφοράς λίγο πριν στους Led Zeppelin, ας περάσουμε στο είδος με το οποίο έχεις ασχοληθεί περισσότερο σαν μουσικός. Ποιους θεωρείς τους πρωτοπόρους του hard rock, τους Led Zeppelin ή τους Deep Purple;



Νομίζω ότι αυτές οι δυο μπάντες διαμόρφωσαν από κοινού το κίνημα του hard rock και κατ’ επέκταση αυτό του heavy metal αργότερα. Όμως εγώ θα πρόσθετα και τους Black Sabbath, άλλο ένα τεράστιο γκρουπ, το οποίο μάλιστα είναι υπεύθυνο και για το πέρασμα αυτού του είδους στην άλλη μεριά του Ατλαντικού. Οι Sabbath έφεραν το hard rock στην Αμερική και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάει κανείς.




Διαδέχτηκες στους Deep Purple έναν ζωντανό θρύλο των πλήκτρων, τον Jon Lord. Υπήρξαν συγκρίσεις από το κοινό της μπάντας;



Νομίζω ότι θα ήταν αφύσικο να μην γίνονταν. Το μυστικό, το μοναδικό μυστικό σε τέτοιες καταστάσεις, είναι να είσαι ο εαυτός σου. Να μην αφεθείς στην παγίδα του διαδόχου του Jon Lord, αλλά να είσαι – και να το επιβάλλεις με την αξία σου – ο Don Airey. Θαυμάζω τον Jon για την αξία του ως μουσικό και φυσικά για όσα έχει πετύχει όλα αυτά τα χρόνια. Όμως τώρα πλήκτρα στους Deep Purple παίζω εγώ και σκοπεύω να το απολαύσω για όσο κρατήσει, αφού όπως είπα και πριν, πρόκειται για ότι καλύτερο μου έχει τύχει μέχρι σήμερα.




Οι ειδικοί θεωρούν ότι τα καλύτερα LPs των Deep Purple είναι το Machine Head και το Deep Purple in Rock. Αλλά δεν νομίζω ότι υπάρχει πιο ειδικός από σένα για να μας πεις ποιο είναι κατά τη γνώμη σου το κορυφαίο LP της μπάντας.



Σίγουρα οι δίσκοι που ανέφερες είναι πολύ καλοί, ιστορικά άλμπουμ της απόλυτης ακμής των Deep Purple. Όμως εμένα πάντα μου άρεσε περισσότερο το Who do we think we are. Το βρίσκω πιο ολοκληρωμένο μουσικά και σίγουρα μου φαίνεται η κορυφαία ηχογράφηση σε στούντιο του γκρουπ.









Σε λίγες μέρες θα εμφανιστείτε ξανά στην Ελλάδα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Τι εντύπωση έχεις για τη χώρα μας;



Πρέπει να είναι η 3η ή 4η φορά που θα βρεθώ στην Ελλάδα για συναυλία και νιώθω πολύ όμορφα. Ξέρεις, κάθε φορά που κατεβαίνουμε στο Νότο, τα πράγματα είναι πάντα πολύ ευχάριστα για εμάς. Το κοινό δεν έχει καμία σχέση με αυτά των βορείων κρατών, επικρατεί ένας γενικότερος ενθουσιασμός και αυτό μεταδίδεται πάντα σε μια μπάντα. Εμένα προσωπικά με εξιτάρει ιδιαίτερα να παίζω μπροστά σε ανθρώπους που δε σταματούν να χορεύουν, να τραγουδάνε και να επικοινωνούν με τους μουσικούς.




Κάπου διάβασα ότι έχεις επισκεφτεί την Ελλάδα και για τουριστικούς λόγους.



Έχω έρθει αμέτρητες φορές στη χώρα σου, είναι από τους αγαπημένους προορισμούς μου. Πανέμορφα μέρη, ατελείωτη ποικιλία τοπίων και το βασικότερο για μένα, δυνατότητα επιλογής ανάμεσα στην ησυχία και την πολυκοσμία. Είμαι αρκετά ήσυχος τύπος και με ενθουσιάζει η ευκολία με την οποία μπορώ να βρω στην Ελλάδα όμορφα και γαλήνια μέρη. Το αγαπημένο μου βρίσκεται στο Τζάντε. Ένα χωριουδάκι στη βόρεια Ζάκυνθο, δε θα σου πω το όνομά του, προτιμώ να το ξέρω μόνο εγώ και όποιος άλλος τυχερός το βρει!




Παίζεις μουσική επαγγελματικά 35 χρόνια. Έχεις παρακολουθήσει όλη την εξέλιξη του ροκ από τα 60ties μέχρι και σήμερα. Ποια είναι η γνώμη σου για τις νέες μπάντες; Υπάρχει μέλλον για το rock and roll;



Το ροκ έζησε την επανάστασή του στα 60ties και τα 70ties. Νομίζω ότι θα περάσουν πολλά χρόνια μέχρι η μουσική να ξαναζήσει κάτι ανάλογο. Αν ακούσεις τα σημερινά, υπάρχει εξέλιξη, υπάρχουν διαφορετικά ερεθίσματα, υπάρχουν άλλοι στόχοι τους οποίους εξυπηρετεί σήμερα η μουσική. Εγώ μπορώ να δεχτώ και να σεβαστώ τα πάντα, όμως δύσκολα θα τα ονομάσω rock and roll ή έστω ροκ.



Δεν υπάρχει η παραμικρή σχέση ούτε στις μελωδίες ούτε στους στίχους. Οι σημερινές συνθέσεις δεν είναι τόσο ψαγμένες, δυστυχώς δεν είναι καν τόσο εμπνευσμένες. Η διαφορά ποιότητας είναι χαώδης. Και ένας σημαντικότατος λόγος που συμβαίνει αυτό, είναι ότι οι σημερινοί μουσικοί είναι εγωκεντρικοί. Δεν τους ενδιαφέρει να ακούσουν τους υπόλοιπους, επικεντρώνονται στο τι θα κάνουν οι ίδιοι.



Στην εποχή της ακμής του ροκ, όλοι οι μεγάλοι συνθέτες και οργανοπαίκτες ρουφούσαν κυριολεκτικά τους γύρω τους, πλουτίζοντας έτσι και το μουσικό στιλ τους, αλλά και τα ερεθίσματά τους. Υπήρχε συνεχής έμπνευση υψηλής ποιότητας και διαρκής μελέτη στις μουσικές φόρμες, που άνοιγαν κάθε μέρα καινούργιους ανεξερεύνητους δρόμους στη λεωφόρο του ροκ. Σήμερα κάτι τέτοιο δε συμβαίνει πια.




Και εδώ νομίζω ότι είναι η κατάλληλη στιγμή να σε ρωτήσω για τη σχέση της μουσικής με το ίντερνετ. Το γεγονός ότι όλο και περισσότεροι νέοι άνθρωποι δίνουν το παρόν σε συναυλίες ιστορικών, παλιών γκρουπ, έχει να κάνει και με την εύκολη, άμεση πρόσβαση που έχουν σήμερα τα νέα παιδιά με τις μουσικές οποιασδήποτε εποχής;



Φυσικά. Το ίντερνετ μπορεί να διέλυσε τελείως τις δισκογραφικές εταιρείες, όμως από την άλλη, έβαλε όλον τον κόσμο μέσα στη μουσική με μια ευκολία πρωτόγνωρη. Τα LPs, οι κασέτες, τα CDs, όλα αυτά ήταν και παραμένουν ακριβά προϊόντα. Δεν μπορεί εύκολα ο καθένας να έχει πρόσβαση σε αυτά. Εντάξει, θα αγοράσεις το CD του αγαπημένου σου καλλιτέχνη ή συγκροτήματος, αλλά οικονομικά δεν μπορείς να αντέξεις το κόστος για μεγάλες αγορές. Το ίντερνετ πρόσφερε σε όλους ανεξαιρέτως απόλυτη πρόσβαση σε οτιδήποτε.



Μέσα σε μια μέρα μπορείς να κατεβάσεις και 1000 δίσκους που λέει ο λόγος και να μην πληρώσεις τίποτα.Αυτό έφερε τη νέα γενιά σε επαφή με όλα τα παλιά συγκροτήματα, αφού το κατέβασμα είναι πλέον εφικτό και μαζί με αυτό ο καθένας κάνει και τις επιλογές του. Βρίσκει – ανακαλύπτει – τι του αρέσει και τι όχι. Όλη αυτή η ιστορία έφερε μια τεράστια αναδιάταξη του μουσικού κοινού γενικότερα. Και όταν άρχισε να συμβαίνει στην πράξη, όταν δηλαδή δίναμε συναυλίες στις οποίες είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε μεσήλικες, και όλος ο χώρος μπροστά στη σκηνή ήταν γεμάτος από teenagers που μας αποθέωναν, για εμάς ήταν ένα πολιτισμικό σοκ.



Θετικότατο βέβαια, αφού το νεανικό κοινό μας ξανανιώνει, μας κάνει να θέλουμε να παίξουμε ακόμα καλύτερα ώστε να ευχαριστήσουμε τους πιτσιρικάδες και να τους μεταφέρουμε 30 και 40 χρόνια μετά, τις μουσικές που γέννησαν το ροκ και το έκαναν το νούμερο 1 κίνημα μεταπολεμικά. Η έκπληξη πάντως είναι αμοιβαία, αφού όσο μοναδικό και πρωτόγνωρο είναι για εμάς να βλέπουμε τους 20χρονους να τραγουδούν τα τραγούδια μας απέξω, άλλο τόσο μαγικό και μοναδικό είναι για αυτούς να μπορούν να δουν από κοντά τα ινδάλματα των γονιών τους.




Το τέλος των δισκογραφικών σηματοδοτεί και μια νέα εποχή στη μουσική, έτσι δεν είναι;



Ναι, πλέον είναι αδύνατο για κάποιον καλλιτέχνη ή για κάποια μπάντα να βγάλει λεφτά πουλώντας δίσκους, αφού ο πρώτος που θα αγοράσει ένα CD, θα το ανεβάσει αμέσως στο ίντερνετ. Από την άλλη όμως, το μουσικό κοινό που δεν ξοδεύει καθόλου χρήματα για αγορές δίσκων και CDs, μπορεί άνετα πλέον να διαθέτει χρήματα για να πηγαίνει σε πολύ περισσότερες συναυλίες από πριν.



Και αυτό είναι το μέλλον κατά τη γνώμη μου. Οι ζωντανές εμφανίσεις. Κάπως έτσι θα λειτουργεί πλέον το πράγμα. Οι μπάντες θα ηχογραφούν και θα ανεβάζουν τη μουσική τους στο ίντερνετ. Από εκεί θα τις ακούει το κοινό και θα επιλέγει σε ποια συναυλία θέλει να πάει.









Μιλάμε για ζωντανές συναυλίες και δεν μπορώ να μην σου κάνω την ερώτηση. Πολλοί κατηγορούν τις παλιές μπάντες ότι συνεχίζουν να δίνουν live μόνο και μόνο για να κάνουν αρπαχτές. Ποια είναι η θέση σου σχετικά με αυτό;



Αυτές είναι σαχλαμάρες. Αν νομίζει κάποιος ότι συνεχίζουμε για να βγάλουμε λεφτά, απλά ας μην έρθει να μας ακούσει. Η αλήθεια όμως είναι διαφορετική. Όταν παίζουμε στη σκηνή, στέλνουμε ένα μήνυμα ελπίδας. Ένα μήνυμα γεμάτο διάρκεια και νόημα. Όποιος πηγαίνει σε μια συναυλία, το κάνει για να ξεχαστεί και να δραπετεύσει από τα προβλήματα της καθημερινότητας. Το κάνει για να ψυχαγωγηθεί.



Εμείς από την πλευρά μας, παίζουμε με ευθύνη απέναντι στο κοινό μας και στη μουσική μας. Το να ψυχαγωγήσεις κάποιον δεν είναι εύκολο, απαιτεί προετοιμασία, οργάνωση, όρεξη, μεράκι. Η μεγαλύτερη ικανοποίηση ενός μουσικού είναι να δει φωτισμένα πρόσωπα στο πλήθος, να ακούσει ρυθμικά την απαίτηση για encore, να πάει στα παρασκήνια ξέροντας ότι τα έχει δώσει όλα. Αυτό, όλα αυτά είναι και το μήνυμα του rock and roll.




«Λίγο πριν κλείσουμε τη συνέντευξη, θα ήθελα να μου πεις το πιο αστείο περιστατικό που σου έχει τύχει σε συναυλία, όχι απαραίτητα με τους Deep Purple, αλλά σε όλη την καριέρα σου».



Αυτό είναι εύκολο! Και αξέχαστο (γέλια)! Ήταν το 1984 στη Νέα Υόρκη. Παίζαμε με τον Ozzy στο Madison Square Garden. Τα πλήκτρα ήταν τοποθετημένα πάνω σε μια βάση, η οποία ανεβοκατέβαινε στη σκηνή με ένα υδραυλικό ασανσέρ. Την ώρα που ήταν να αρχίσω να παίζω, το ασανσέρ άρχισε να ανεβαίνει, αλλά κάπου μπλόκαρε το καλώδιο, βγήκε από την πρίζα και τα πλήκτρα ακινητοποιήθηκαν. Όλα αυτά μέσα σε μια κατανυκτική σιωπή, αφού όλοι περίμεναν να ακούσουν την εισαγωγή του επόμενου κομματιού.



Ο επιφορτισμένος με τη φροντίδα και την επίβλεψη των πλήκτρων, Bobby Thompson, είχε παγώσει. Κοίταξα προς τα κάτω και του φώναξα: Bobby, βάλε το καλώδιο στην πρίζα! Δεν πήρα απάντηση και ξαναφώναξα πιο δυνατά: Βάλε το γαμημένο καλώδιο στην πρίζα! Όλοι όσοι βρίσκονταν στο μπροστά μέρος της σκηνής με άκουσαν και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα σύσσωμο το κοινό του Madison Square Garden άρχισε να φωνάζει ρυθμικά: Yeah Bobby, put the fucking plug back in!!! O Bobby συνήλθε, έβαλε το καλώδιο στην πρίζα, η συναυλία συνεχίστηκε, αλλά σίγουρα δεν θα ήθελα να είμαι στη θέση του (τρανταχτά γέλια).




Τελευταία ερώτηση Don. Έχεις παίξει και με τους Jethro Tull. Ένα από τα γνωστότερα κομμάτια τους έχει τίτλο Too old to rock and roll, too young to die! (πολύ γέρος για ροκ εντ ρολ, πολύ νέος για να πεθάνεις). Πώς συνδυάζεται το ροκ με την ηλικία σου;



(Τρανταχτά, συνεχόμενα γέλια) Από τα καλύτερα που έχω ακούσει σε συνέντευξη! Λοιπόν, θα σου πω μόνο αυτό: Προχθές το βράδυ δώσαμε μια συναυλία και χθες το πρωί, όταν ξύπνησα στο δωμάτιο του ξενοδοχείου, ήμουν σε τόσο καλή διάθεση που σηκώθηκα και άρχισα να χοροπηδάω ενθουσιασμένος πάνω στο κρεβάτι. Για ώρα σου λέω, μέσα στην τρελή χαρά! Οπότε βγάλε συμπέρασμα μόνος σου. Εγώ πάντως θα έλεγα: Still too young to rock and roll!