Κριτική ταινίας: “Καμία Πατρίδα για τους Μελλοθάνατους”

Η ταινία των τεσσάρων Όσκαρ είναι γεγονός και αρχίζει να προβάλλεται από σήμερα. Το ΜΕΝ 24 κάνει τη δική του κριτική στο φιλμ των αδερφών Κοέν, “Καμία Πατρίδα για τους Μελλοθάνατους”. Μήπως τελικά τα Όσκαρ δεν κάνουν το αριστούργημα;
Η ταυτότητα της ταινίας




Σκηνοθεσία: Ίθαν και Τζόελ Κοέν


Σενάριο: Ίθαν και Τζόελ Κοέν


Διάρκεια: 122′


Πρωταγωνιστούν: Τζος Μπρόλιν, Χαβιέ Μπαρδέμ, Τόμι Λι Τζόουνς, Κέλι Μακντόναλντ



Η ταινία ήταν υποψήφια για οκτώ Όσκαρ και κέρδισε συνολικά τέσσερα: Καλύτερη Ταινία, Καλύτερη Σκηνοθεσία και Σενάριο και Όσκαρ Β’ Ανδρικού ρόλου για τον Χαβιέ Μπαρδέμ.




Η υπόθεση




Ένας Τεξανός εργάτης βρίσκεται στο λάθος μέρος, τη λάθος στιγμή, μπροστά σε πτώματα, ναρκωτικά και πολλά λεφτά, έπειτα από μια αποτυχημένη συναλλαγή μεταξύ εμπόρων ναρκωτικών… Όταν μάλιστα αποφασίζει να κρατήσει τη βαλίτσα με τα λεφτά, η δική του ζωή και της γυναίκας του διατρέχουν μεγάλο κίνδυνο, καθώς μπαίνουν στο στόχαστρο ενός αδίστακτου δολοφόνου και ο τοπικός Σερίφης αναλαμβάνει να τους προστατεύσει.




Η ταινία







Ναι, έχει πάρει τέσσερα Όσκαρ, εκτός όλων των άλλων βραβείων που στολίζουν τα τζάκια των αδερφών Κοέν. Το ότι η ταινία είναι «βαμμένη» με χρυσό δε σημαίνει ότι είναι αριστούργημα. Προσωπικά, δε μου άρεσε. Και δεν είναι επειδή είναι και καλά «αντρική». Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τις «αντρικές ταινίες». Ίσα- ίσα τις προτιμώ. Το συγκεκριμένο είναι από αυτά τα φιλμ, που ενώ κάποια επιμέρους στοιχεία, όπως η σκηνοθεσία και οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι καλά, στο σύνολο η ταινία δε λέει και πολλά. Πολύς ντόρος χωρίς ιδιαίτερο λόγο, κατά την ταπεινή μου γνώμη.



Ναι, τολμώ να πω ότι η Καλύτερη Ταινία της χρονιάς, όχι απλά δε μου άρεσε, αλλά βαρέθηκα κιόλας κι αν δεν έπρεπε να γράψω αυτά τα λογάκια, θα είχα φύγει στο μισάωρο. Εδώ θέλω πρώτα να εξομολογηθώ ότι ποτέ μου δε κατάλαβα όλην αυτήν τη μανία με τους Κοέν. Σέβομαι ότι έχουν το κοινό τους, απλά δεν αποτελώ μέρος του. Παρ’ όλα αυτά, η ταινία αρχίζει με ενδιαφέρον, με εξιστόρηση του Τόμι Λι Τζόουνς και καλές σκηνές του Μπαρδέμ. Εκεί «ψάρωσα» και είπα «Μπράβο ρε αδέρφια Κοέν, καλά το αρχίσατε». Λες να αρχίσω να τους συμπαθώ;



Μπα… Μετά έρχεται αργά- αργά το τέλος. Κι όταν λέμε αργά, εννοούμε αργά. Το μοντάζ σε κάνει να χασμουριέσαι, οι πρωταγωνιστές λένε τα απολύτως απαραίτητα (υποπτεύομαι πως τα λόγια που έπρεπε να μάθουν απ’έξω δεν ξεπερνούσαν τις 5-10 σελίδες) και το βασικότερο όλων: η ταινία δεν έχει μουσική. Πουθενά, εκτός μιας σκηνής με μια μπάντα, δεν ακούγεται μία νότα. Τίποτα. Νάδα, όπως θα έλεγε κι ο Μπαρδέμ.









Στα μεσοδιαστήματα των διαλόγων (που είναι πολλά και μακράς διάρκειας, I promise) έχουμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε τα ξερά τοπία της Δύσης, σκυλιά, καουμπόικα καπέλα, πιστολίδι και αίματα. Άσε που βλέποντας τον Τζος Μπρόλιν, νόμιζα ότι έβλεπα b-movie των 80’s. Το μόνο highlight είναι ο Μπαρδέμ (το γελοίο κούρεμα ήταν για να γίνει πιο cult υποθέτω) και συγκεκριμένα η σκηνή με το νόμισμα. Πρέπει να αναγνωρίσω, ωστόσο, ότι βρήκαν μια πρωτότυπη χρήση για τη μπουκάλα οξυγόνου ως φονικό όπλο.



Όσο για αυτά που ακούστηκαν για το ότι ο Μπαρδέμ «είναι πιο τρομακτικός και σατανικός από τον Χάνιμπαλ Λέκτερ» λέω απλά να βάλουμε όλοι μαζί τα γέλια. Μιλάμε για τον Χάνιμπαλ Λέκτερ, για την «Σιωπή των Αμνών» που είναι κορυφή στο είδος της. Μην ακούω αηδίες… Το μόνο κοινό είναι ότι στην ταινία των Κοέν η…. Σιωπή είναι χρυσός.




Η ετυμηγορία



Της λείπει η ζωντάνια και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί θεωρείται «αριστούργημα» και ταινία «που είχαμε χρόνια να δούμε». Ναι, όντως, Είχαμε να δούμε τέτοια ταινία από τα γουέστερν του ‘80. Ποιος θέλει να γυρίσει πίσω σε αυτήν την εποχή; Απλά η ευρηματική κατα τ’ άλλα σκηνοθεσία, η ερμηνεία του Μπαρδέμ, το cast και το cult στοιχείο της ταινίας την μεταμορφώνουν σε μια ταινία που μπορεί να πλασαριστεί ως «ταινιάρα».



Κερδίζει στα σημεία, αλλά χάνει στο σύνολο. Αδυνατώ να συμμεριστώ τη γενική άποψη ότι είναι η καλύτερη ταινία της χρονιάς. Όχι, δεν είναι. Απλά δεν είναι. Όπως και πέρσι δεν ήταν καλύτερη ταινία της χρονιάς ο «Πληροφοριοδότης». Φέτος μάλλον το Χόλιγουντ βαρέθηκε τις υπερπαραγωγές και είπε να το ρίξει στο ψαγμένο και ανεξάρτητο στυλ κινηματογράφου. Καμία αντίρρηση. Απλά μη θεοποιούμε μια μέτρια ταινία απλά και μόνο γιατί κρύβει το όνομα Κοέν στους τίτλους.




Το trailer της ταινίας