Review: Deep Purple @ Terra Vibe

To MEN 24 αποχαιρέτησε τον Ιούλιο μουσικά με τη συναυλία των Deep Purple στο Terra Vibe. Ο γεννημένος το 1945 Ian Gillan και ο συνονόματος του Paice, μαζί με την παρέα τους, απέδειξαν ότι το ροκ δεν έχει ηλικία, ταξιδεύοντας μας μουσικά σε παλιές-καλές εποχές για περισσότερο από μιάμιση ώρα.Ο κόσμος έδωσε το παρόν για μια ακόμη φορά σε ένα “κλασικό” event (το live της Θεσσαλονίκης άλλωστε ήταν ήδη sold out 2 μέρες πριν) και περισσότεροι από 7.000 άνθρωποι κάθε ηλικίας τραγούδησαν και χειροκρότησαν μια από τις πιο ιστορικές μπάντες του πλανήτη. Ο καιρός ευτυχώς δεν μας τα χάλασε, ο ήχος ήταν εξαιρετικός, ενώ η προσέλευση του κοινού στην Μαλακάσα όπως και την προηγούμενη μέρα (Linkin Park) ολοκληρώθηκε χωρίς δυσκολία.



Συνεπείς στο ραντεβού τους με το ελληνικό κοινό, οι Deep Purple εμφανίστηκαν στις 21:30 (χωρίς support group) στo Terra Stage, κάνοντας ένα εντυπωσιακό ξεκίνημα με το Highway Star, από το δίσκο τους Machine Head ηχογραφημένο το 1972 στην Ελβετία, ένα LP συνολικής διάρκειας μόλις 38 λεπτών!



H φωνή του Ian Gillan όπως ήταν αναμενόμενο δεν είναι σε καμία περίπτωση η ίδια και πως να είναι άλλωστε μετά από 40 χρόνια καριέρας; Έχοντας ακούσει το τελευταίο του προσωπικό άλμπουμ “One eye on Morocco” οφείλω να ομολογήσω ότι ήμουν αρκετά καχύποπτος για το συγκεκριμένο live. Παρόλαυτά, χάρη στην απίστευτη ενέργεια και την καταπληκτική διάθεση όλου του συγκροτήματος νομίζω ότι τελικά ο Gillan κέρδισε τις εντυπώσεις ικανοποιώντας ακόμη και τους πιο απαιτητικούς fans του συγκροτήματος.




Η απουσία του Βlackmore (από το 1994 ο Morse έχει πάρει τη θέση του στους Deep Purple) μπορεί να ήταν μεγάλη, όμως θεωρώ ότι απολαύσαμε έναν ταλαντούχο κιθαρίστα ο οποίος με αποκορύφωμα την εισαγωγή του στο Smoke on the water, απέδειξε ότι είναι άξιος αντικαταστάτης ενός τέτοιου θρύλου.



Άλλος άξιος διάδοχος (του Jon Lord) – στα πλήκτρα αυτή τη φορά – ο Don Aivery (πρώην κιμπορντίστας των Black Sabbath και Judas Priest) ο οποίος σε ένα από τα σόλο του μας έκανε την τιμή να διασκευάσει τα παιδιά του Πειραιά, αλλά και το ζορμπά αποδεικνύοντας μας ότι η μπάντα αυτή τα παίζει όλα!



Όμως και ο Ιan Gillan μας εξέπληξε ερμηνεύοντας το Ιt’s now or never επιστρέφοντας κάποια στιγμή στη σκηνή, ύστερα από ένα μικρό διάλειμμα. Πως να αντέχε σερί άλλωστε με τόσο χορό που έριξε; Εδώ εμείς που έχουμε τα μισά του χρόνια και είχαμε αρχίσει να κουραζόμαστε…ακίνητοι!



Θα μπορούσε να πει κανείς ότι το πρόγραμμά των Deep Purple (οι οποίοι ιδρύθηκαν μόλις το 1968 στο Λονδίνο) είχε δύο μέρη ουσιαστικά.. Το δεύτερο (ύστερα από την “υποτιθέμενη” αποχώρησή τους από τη σκηνή δηλαδή) προσωπικά θεωρώ ότι ήταν πολύ ανώτερο με ιδιαίτερα δυνατούς ήχους, πιο ζεστή ατμόσφαιρα, πρωτότυπες ερμηνείες και χορταστικά σολαρίσματα τόσο στη κιθάρα του Steve Morse όσο και στο μπάσο του εκπληκτικού Roger Glover . Ξεχωριστές στιγμές; Black Night, Hash, Speed King, Perfect Strangers και το επίσης κλασικό Strange Kind of Woman.



Δυστυχώς κέρδισα το στοίχημα που είχα βάλει με το φωτογράφο μας και δεν ακούσαμε ποτέ το child in time. Μάλλον το “παιδί” μάλλον μεγάλωσε για τέτοια “παιχνίδια”…



Το σίγουρο είναι ότι όταν έσβησαν τα φώτα και οι Deep Purple χάθηκαν στο πίσω μέρος της σκηνής πολλοί θα αναρωτήθηκαν: Καλά, πώς έπαιζαν δηλαδή αυτοί οι τύποι στα live τους πριν 10, 20 ή 30 χρόνια; Respect….