Review: Paul Weller Live

Ροκ διαθέσεις υπήρχαν, ηλεκτρισμένος ήχος επίσης αλλά μόνο σε μεμονωμένα σημεία της εμφάνισης του, ο Paul Weller ρόκαρε το κοινό.«Shout to the top»; Όχι, ακριβώς. Παρότι ο Paul Weller κατέβηκε με ροκ διαθέσεις και πολύ ηλεκτρισμένο ήχο στο Θέατρο Βράχων (14 Ιουλίου 2009) δεν κατάφερε να ταρακουνήσει το κοινό. Ή μάλλον δεν έδειξε ιδιαίτερη επιθυμία να το κάνει παίζοντας περισσότερο για πάρτη του. Σε όλη του την καριέρα, άλλωστε, παρέμεινε ένας σεμνός τραγουδοποιός, δεν έπαιξε το χαρτί του hype, δεν ενεπλάκη με το star systerm και προτίμησε να εμπνεύσει μπάντες που άγγιξαν τις μάζες (όπως οι Oasis, οι Blur τη δεκαετία του 90 και οι Arctic Monkeys και Hard Fi τη δεκατίας του 00) παρά να τις υποτάξει ο ίδιος.








«That’s entertainment»? Ναι, ήταν. Όχι σε όλη τη διάρκεια της εμφάνισης του αλλά σε αρκετά μεγάλο μέρος αυτής.









Μετά την σύντομη αναγγελία ενός Έλληνα διοργανωτή, ξεκίνησε με το «Wild Blue Yonder» και μια «πρόσφατη» πεντάδα από την τελευταία, σόλο, περίοδο της καριέρας του. Η πεντάδα δούλεψε καλά συναυλιακά χάρη στις δύο ηλεκτρικές κιθάρες αλλά ήταν άγνωστη στον κόσμο που στο μυαλό του είχε παλιότερες επιτυχίες.



Το «Carry Me Home» ήταν ένα ακουστικό διάλλειμα (χάρη στην αντικατάσταση της μιας από τις ηλεκτρικές κιθάρες) πριν περάσει στο «Shout to the top» και τη μοναδική αναφορά στην περίοδο των The Style Council. Αναφορά που αγνόησε σχεδόν επιδεικτικά σε όλο το live, παρά το ότι έφερε τα πρώτα χοροπηδητά μαζί, φυσικά, με τις «εφιαλτικές» New Wave μνήμες από την πρόσφατη εμφάνιση του David Byrne.



Με πιο πανκ διαθέσεις συνέχισε με το «The Eton Rifles» από τη περίοδο των Jam για να επιστρέψει στην σόλο καριέρα με «Porcelain Gods» και «You Do Something To Me» (Stanley Road), «Peacock suit» (Heavy Soul), «Empty Ring» και «Push it along» (22 Dreams). Τα ξεχειλωμένα σόλο του «Porcelain Gods» δε βρήκαν την ανάλογη ανταπόκριση στο κόσμο, ήταν το ιδανικό διάλλειμα για μπύρα, και βρήκαν το Weller και τη μπάντα του να παίξει για να γουστάρει.



Με το «That’s Entertainment» και το «Wild Wood» βρέθηκε η αφορμή για να σειστεί η αρένα και λίγο αργότερα, με ένα θερμότατο χειροκρότημα, να ζητήσει το τετραμερές encore που έκλεισε ιδανικά τη βραδιά με «A Town Called Malice».




Main set



1. Wild Blue Yonder



2. Out Of The Sinking (Stanley Road)



3. 22 Dreams (22 Dreams)



4. The Changing Man (Stanley Road)



5. All I Wanna Do (Is Be With You)



6. From The Floorboards Up (As Is Now)



7. Sea Spray (22 Dreams)



8. Shout to the Top (Our Favourite Shop)








9. The Eton Rifles (Setting Sons)



10. Porcelain Gods (Stanley Road)



11. You Do Something To Me (Stanley Road)



12. Peacock suit (Heavy Soul)



13. Empty Ring (22 Dreams)



14. Push it along (22 Dreams)



15. That’s Entertainment (Sound Affects)



16. Wild Wood (Wild Wood)



17. Echoes Round The Sun (22 Dreams)




Encore



18. Come On / Let’s Go (As Is Now)



19. Broken Stones (Stanley Road)



20. Whirlpool’s End (Stanley Road)



21. A Town Called Malice (The Gift)



Φωτογραφίες: Θοδωρής Μάρκου