Η αριστερή κουλτούρα ως τροχοπέδη

Παιδευτική από κάθε άποψη η συζήτηση στη βουλή για την Παιδεία. Από εκεί(θα έπρεπε) ξεκινούν όλα και εκεί καταλήγουν. Τα όσα ακούστηκαν ήταν ένα καλό μάθημα για όλους μας, εκτός εκείνων βεβαίως που είναι ανεπίδεκτοι μαθήσεως. Και τέτοιοι υπάρχουν δυστυχώς αρκετοί. Το συμπέρασμα είναι ότι στην Ελλάδα οι ιδέες που συνθέτουν αυτό που ορίζεται ως Αριστερά και αντιστοίχως ως Δεξιά κινούνται παραλλήλως και ως εκ τούτου δεν συναντώνται. Με την ισότητα προς τα κάτω ο Αλέξης Τσίπρας ακόμα και στις μόρφωση, με την ελευθερία της επιλογής κάθε ανθρώπου να επιλέξει αυτό που του αρέσει υπό την προϋπόθεση της διασφάλισης των ίσων ευκαιριών ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Με τη συλλογικότητα ως απάντηση στην έκρηξη των νέων τεχνολογιών ο πρωθυπουργός, με την ανταγωνιστικότητα και τη σκληρή δουλειά ως απάντηση στις προκλήσεις ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Εδώ όμως γεννάται ένα κρίσιμο ερώτημα που οφείλουν να απαντήσουν οι πολίτες. Οι ιδέες που ανέπτυξε ο πρωθυπουργός γιατί δεν είναι δημοφιλείς σε άλλες χώρες παρά μόνο στην Ελλάδα; Γιατί για παράδειγμα τα πανεπιστήμια στο εξωτερικό διακρίνονται για το υψηλό επίπεδο σπουδών που παρέχουν στους φοιτητές υπό συνθήκες υψηλού ανταγωνισμού και παρ’ όλα αυτά πάνε μια χαρά; Γιατί συνυπάρχουν δημόσια και ιδιωτικά πανεπιστήμια και ο ανταγωνισμός λειτουργεί υπέρ της κοινωνίας; Γιατί πολύ απλά μόνο στην Ελλάδα η Αριστερά έχει επιβάλλει τους κανόνες λειτουργίας των θεσμών και επιπλέον έχει ορίσει και τους όρους διεξαγωγής του πολιτικού παιχνιδιού. Γι αυτό και μόνο στην Ελλάδα η Αριστερά όταν μιλάει για δημοκρατία και ελευθερία υπάρχει ακροατήριο που την πιστεύει.

Από την άλλη πλευρά η Δεξιά, όχι της συντήρησης και του εσωστρέφειας, αλλά εκείνη της αστικής προοδευτικής σκέψης και του κοσμοπολιτισμού, δεν έχει καταφέρει να κατέβει από το ειδώλιο του “κατηγορουμένου” που την έστειλαν οι “καταγγελίες” της Αριστεράς. Απολογούμενη διαρκώς και αισθανόμενη “ενοχές” δεν τόλμησε να αντιπαρατεθεί με τις ιδέες της στο μύθο που έχτιζε η Αριστερά. Κι ενώ σε όλη την Ευρώπη οι έννοιες “Αριστερά”- “Δεξιά” έχουν τη σημασία τους αλλά δεν είναι καθοριστικές, στην Ελλάδα(λόγω έλλειψης παιδείας) συμβολίζουν το “καλό” και το “κακό”. Για παράδειγμα εύκολα κανείς λέει ότι είναι αριστερός, δύσκολα όμως αυτοπροσδιορίζεται δεξιός. Στην προχθεσινή συζήτηση για την Παιδεία ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας μιλώντας χωρίς ενοχές απευθύνθηκε σε όλο το φάσμα του αστικού προοδευτικού χώρου. Και είπε ότι για να προχωρήσει μπροστά μια χώρα και να έχει αξιόπιστη Παιδεία και υψηλού επιπέδου σπουδές που είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την ανάπτυξη και την ευημερία μιας χώρας, χρειάζεται να αλλάξουν όλα σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Να γίνουν ιδιωτικές επενδύσεις που θα προσελκύσουν φοιτητές από άλλες χώρες ώστε το κράτος να ενισχύσει ουσιαστικά τη δημόσια εκπαίδευση αντί να την έχει υπολειτουργούσα με ελεημοσύνη. Αυτό όμως απαιτεί ελεύθερη σκέψη και ανοιχτά μυαλά. Απαιτεί άλλη αντίληψη για το κόσμο και διαφορετική οπτική από αυτή της Αριστεράς. Κατ’ αρχήν Ελευθερία, ώστε ο κάθε νέος και νέα να μπορούν ανεμπόδιστα να επιλέγουν σ’ ένα ασφαλές και σταθερό περιβάλλον χωρίς κατευθυντήριες από το κόμμα- κυβέρνηση.

*Ο Χάρης Παυλίδης είναι δημοσιογράφος