Ανικανότητα ή αδιαφορία;

Ορισμένα πράγματα τα έχουμε ήδη εμπεδώσει στους 13 μήνες που κυβερνά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ: διαρκής αναζήτηση «εχθρού», εντός κι εκτός της χώρας. Μάχη για την αλλαγή των διεθνών/ευρωπαϊκών συσχετισμών στην «πλάτη» της χώρας. Πλήρης αδιαφορία για την παραγωγή πλούτου στη χώρα ώστε να έχει νόημα η διόρθωση ανισοτήτων και η αναδιανομή. Προστασία των δημοσίων υπαλλήλων, αδιαφορία για τους (εναπομείναντες) ιδιωτικούς αλλά και για τους ανέργους, ιδιαίτερα τους νέους και τους μακροχρόνια άνεργους. Για τους τελευταίους, τα στοιχεία που έδωσε η Κομισιόν στη δημοσιότητα είναι  συντριπτικά: Ο δείκτης των μακροχρόνια άνεργων (πάνω από 12 μήνες) στην Ελλάδα είναι 19,5% έναντι 5,1% του ευρωπαϊκού μέσου όρου και των πολύ μακροχρόνια άνεργων (πάνω από 24 μήνες) 12,9% έναντι 3,1% του μέσου όρου στην Ευρώπη. Επί του συνολικού αριθμού των ανέργων στη χώρα μας, το 73,5% είναι μακροχρόνια άνεργοι και το 48,6% είναι άνεργοι για πάνω από 2 χρόνια! Σε απόλυτους αριθμούς, η Ελλάδα έχει 937.000 μακροχρόνια άνεργους και 622.000  πολύ μακροχρόνια άνεργους.

Με αυτά τα νούμερα, η συζήτηση για το εάν πρέπει να μειωθούν ή όχι κάποιες υψηλές συντάξεις (π.χ. πάνω από 1.800 ευρώ) ώστε να επιμεριστεί αναλογικότερα το βάρος προς τις νεότερες γενιές, είναι μια συζήτηση στη σφαίρα του παραλόγου, που όμως βασιλεύει εδώ και πολλά χρόνια στη χώρα μας. Ας την αποφύγουμε για σήμερα κι από τη συζήτηση(;) για το ασφαλιστικό ας κρατήσουμε μόνο μια αποδεκτή από όλους βασική παραδοχή:

Καμία ασφαλιστική μεταρρύθμιση δεν θα εξασφαλίσει τη μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού –και των δημόσιων οικονομικών της χώρας- εάν δεν υπάρξει επανεκκίνηση της οικονομίας και επενδύσεις, ώστε να δημιουργηθούν δουλειές, να αναχαιτιστεί το κύμα φυγής στο εξωτερικό και να ανατραπεί η σημερινή καταστροφική αναλογία εργαζομένων-συνταξιούχων.

Κι εδώ ερχόμαστε στο άλλο παράδοξο: ενώ η οικονομία συρρικνώνεται για 8η χρονιά φέτος – μ ένα μικρό διάλλειμα το δεύτερο εξάμηνο του 2014-η «πρώτη φορά αριστερά» κυβέρνηση κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να διώξει τους τελευταίους εναπομείναντες επενδυτές και να αποθαρρύνει όσους τυχόν έκαναν σκέψεις να επενδύσουν στη χώρα.

Δυστυχώς για μας, το πρόβλημα δεν αφορά μόνο στις γνωστές ιδεοληψίες πλήθους κυβερνητικών στελεχών, που έδιωξαν την καναδική επένδυση από τις Σκουριές κι έχουν μετατρέψει σε Γολγοθά την υλοποίηση από το ΤΑΙΠΕΔ του συμφωνημένου προγράμματος αποκρατικοποιήσεων.

Έχουμε να κάνουμε μ ένα συνδυασμό αδιαφορίας και ανικανότητας που δεν επιτρέπει στη χώρα να αξιοποιήσει ούτε κατ ελάχιστον ακόμα και τα συμφωνημένα και ψηφισμένα κοινοτικά προγράμματα ενίσχυσης των επενδύσεων και μείωσης της ανεργίας. Μόνον έτσι μπορεί να εξηγηθεί το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι μια από τις ελάχιστες ευρωπαϊκές χώρες που δεν έχει κατορθώσει ακόμη να πάρει ούτε μισό ευρώ από το πιο φιλόδοξο επενδυτικό πρόγραμμα που εκπονήθηκε ποτέ σε ευρωπαϊκό επίπεδο, το περίφημο «Επενδυτικό Σχέδιο Γιούνκερ»! Αρκεί μια επίσκεψη στον ιστότοπο του Ευρωπαϊκού Ταμείου Στρατηγικών Επενδύσεων για να διαπιστώσει κανείς τα εξής:

1ον) Έως σήμερα, έχουν εγκριθεί και (μερικώς) χρηματοδοτηθεί 46 επενδυτικά προγράμματα υποβληθέντα από 15 χώρες: Βέλγιο, Κροατία, Δανία, Γαλλία, Γερμανία, Φινλανδία, Ιταλία, Ισπανία, Ιρλανδία, Πορτογαλία, Σλοβακία, Πολωνία, Ολλανδία, Ηνωμένο Βασίλειο, Σουηδία. Πολλά άλλα επενδυτικά σχέδια βρίσκονται στο στάδιο της αξιολόγησης για να αποφασιστεί εάν πληρούν ή όχι τα κριτήρια για να ενταχθούν.

2ον) Τα εγκεκριμένα επενδυτικά σχέδια (από τις 15 χώρες) αφορούν στους εξής – νευραλγικούς και για την Ελλάδα- τομείς: Γεωργία, ενέργεια και κλιματική αλλαγή, μεταφορές, ψηφιοποίηση, έρευνα, ανάπτυξη και καινοτομία, κυκλική οικονομία!

3ον) η Ελλάδα δεν υπάρχει ούτε στα εγκεκριμένα ούτε στα προς αξιολόγηση επενδυτικά προγράμματα, πολύ απλά γιατί δεν έχει υποβάλλει κανένα σχέδιο προς έγκριση στον EFSI. (Ευρωπαϊκό Ταμείο Στρατηγικών Επενδύσεων, δηλ. χρηματοδοτικό εργαλείο του Σχεδίου Γιούνκερ).

Για παρηγοριά, έχουμε τους …διθύραμβους του Π/Θ ότι απορροφούμε με μεγάλη αποτελεσματικότητα τους πόρους του ΕΣΠΑ-με απόφαση Γιούνκερ 100% χρηματοδοτούμενοι από την ΕΕ.

Καλό είναι κι αυτό εφόσον ο στόχος είναι να μετατραπούμε σε κοινωνία δημοσίων υπαλλήλων και συνταξιούχων που από κάπου θα πρέπει να χρηματοδοτούνται κι αυτοί…