Ο Βενιζέλος αμάρτησε. Είπε την αλήθεια

Ο Βενιζέλος αμάρτησε. Είπε την αλήθεια

Οι “βέροι αντιμνημονιακοί” τον στοχοποίησαν και σήμερα εφαρμόζουν τις ίδιες πολιτικές. Ίσως αν είχε διορίσει μισό εκατομμύριο νοματαίους στο δημόσιο να είχε διαφορετική τύχη

Ελάχιστοι πολίτικοι έχουν απαξιωθεί τόσο, όσο ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Το επίθετό του έγινε σχεδόν βρισιά στα χείλη των “παραπλανημένων” αντιμνημονιακών σε συνδυασμό με εκείνο του πρώην πρωθυπουργού. Ίσως γιατί ήταν από τους πρώτους που τόλμησαν να εκφράσουν θετική άποψη για τη μεταρρύθμιση της ράθυμης ελληνικής κοινωνίας, πράξη που του εξασφάλισε τη ρετσινιά του γερμανοτσολιά. Ίσως γιατί όπως αναρωτήθηκε χθες ο φιλόσοφος Στέλιος Ράμφος στη συζήτηση με τον πρώην πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ “«Αν διορίσω 400 χιλιάδες πόσο εκσυγχρονιστής είμαι;» για να προσθέσει με νόημα ότι «μετά γίνομαι και Πρόεδρος της Δημοκρατίας».

Ο Βενιζέλος αποδέχθηκε βεβαίως ως τίτλο τιμής την προσφώνηση γερμανοτσολιάς από όποιον ”δεν έχει συνείδηση της πατριωτικής του ευθύνης”, όπως χαρακτηριστικά ανέφερε από το Βήμα της Βουλής. Η ιστορία θα δείξει αν ό ίδιος είχε την ανάλογη συνείδηση, όμως ήδη ένα μεγάλο μέρος των πολιτών τον έχει καταδικάσει πολιτικά. Το ισχυρό του “εγώ” σίγουρα ευθύνεται για τις πολιτικές έριδες, ακόμη και με συντρόφους του. Οι πολιτικές επιλογές του και η -αρχικά- αλαζονική στάση του στην περιβόητη διαπραγμάτευση των Καννών, επίσης του χρεώνονται από τους πολιτικούς αντιπάλους του. Τίποτε από αυτά όμως δεν θα ήταν αρκετό για να τον βάλει στο περιθώριο της mainstream πολιτικής.

Το μεγάλο του λάθος είχε να κάνει με την απόφασή του να πει την αλήθεια σε μια περίοδο που κανείς δεν ήταν πρόθυμος να την ακούσει. Την εποχή που ευδοκιμούσαν τα λεφτόδεντρα, ο Βενιζέλος αποφάσισε να παρουσιάσει ρεαλιστικά τα δεδομένα. ήταν φυσικό να έχει την τύχη όλων όσων επέλεξαν το δρόμο της αλήθειας σε μια κοινωνία που ρέπει διαρκώς προς τον λαϊκισμό. Όπως συνέβη για παράδειγμα με τον Τάσο Γιαννίτση που θεωρήθηκε περίπου προδότης όταν μίλησε για το πρόβλημα του ασφαλιστικού δυο δεκαετίες πριν. Σήμερα όμως τον μνημονεύουν όλοι, εκτός από αυτούς που πιστεύουν σε ψεκασμούς, ufo και την επίπεδη Γη.

Στο πρόσωπο του, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ βρήκαν τον πραγματικό ιδεολογικό εχθρό. Η πρώτη φορά αριστερά δεν είχε να χωρίσει τίποτε με τη λαϊκή δεξιά. Κατά περίπτωση και αναφορικά με τις μνημονιακές επιλογές του Βενιζέλου οι απόψεις της ριζοσπαστικής αριστεράς και των “ψεκασμένων” δεν διέφεραν ακόμη και από αυτές των ακροδεξιών. Ο Βενιζέλος τάραξε τα ήρεμα νερά της λίμνης των πελατών-ψηφοφόρων. Αυτών που επιχειρούσε κάθε λαϊκιστής, ανεξαρτήτως πολιτικής απόχρωσης να προσεταιριστεί, τάζοντας λαγούς με ασορτί πετραχήλια. Ήταν μια γενναία πράξη του Βενιζέλου. Ιδίως αν σκεφθεί κανείς ότι η οξυδέρκειά του, του επέτρεπε να αντιληφθεί ότι η επιλογή του να πει τα πράγματα με το όνομά τους φλέρταρε με την πολιτική αυτοκτονία. Το έκανε συνειδητά.

Υπάρχουν δύο παράδοξα σε σχέση με τη στάση της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στον Βενιζέλο. Πρώτον ότι ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων με κύρος και ευρεία αποδοχή, δεν συμμερίζονται την πολιτική απαξίωση του Τουναντίον, όπως φαίνεται και από το namedropping όσων στήριξαν την πρωτοβουλία του think tank που ουσιαστικά δημιούργησε ο Βενιζέλος. Βουλευτές από άλλα κόμματα, πανεπιστημιακοί, επιστήμονες, επιχειρηματίες και διανοητές βρέθηκαν χθες και προχθές στο Caravel, στην διημερίδα που διοργάνωσε η e-kyklos.

Δεύτερον ότι όλοι αυτοί που στοχοποίησαν τον Βενιζέλο και χλεύασαν τις απόψεις του, εφαρμόζουν εδώ και χρόνια, χωρίς δισταγμό, σχεδόν όλα όσα ο ίδιος εξέφρασε στο παρελθόν. Η Κυβέρνηση δικαιολογεί την αλλαγή της πολιτικής της στο δόγμα ΤΙΝΑ, “δεν υπάρχει εναλλακτική”. Λες και ο Βενιζέλος δεν θα ήθελε να είναι αρεστός τάζοντας τα πάντα σε όλους, λόγω ενός περίεργου βίτσιου. Απλώς δεν είχε αυταπάτες και αντιλήφθηκε νωρίς το τι πρέπει να συμβεί.

Ο Βενιζέλος είναι αναμφίβολα ένας επαγγελματίας πολιτικός. Είναι ένα πολιτικό ον για να είμαστε πιο δίκαιοι. Όχι με την έννοια της με κάθε τρόπο πολιτικής επιβίωσης. Η βαθιά γνώση του συντάγματος και ο σεβασμός των θεσμών δεν θα έπρεπε να ενοχλεί τους πολιτικούς του αντιπάλους. Σε ένα περιβάλλον με λιγότερη πόλωση και βασικό στόχο τη συναίνεση, αποτελεί έναν χρήσιμο πολιτικό παράγοντα. Η ιδεολογική διαφωνία μαζί του, εφόσον γίνεται στη βάση επιχειρημάτων θα ήταν μια παραγωγική διαδικασία. Ας σκεφθούν την άποψη τους για τον Βενιζέλο, όλοι αυτοί που έδωσαν την ψήφο τους σε ένα σωρό απίθανους τύπους που βρίσκονται στα βουλευτικά έδρανα. Θεωρούν ότι η επιλογή τους ήταν καλύτερη από τον Βενιζέλο; Το ίδιο ισχύει και για όσους με μανία τον στοχοποίησαν και βοήθησαν την απαξίωσή του σε μια μεγάλη μερίδα των ψηφοφόρων.

Από όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω, ο Βενιζέλος δεν έχει καμία πρόθεση να προχωρήσει σε ίδρυση νέου πολιτικού φορέα. Ίσως να το έκανε παλαιότερα αν η συγκυρία το επέβαλλε. Γνωρίζει επίσης ότι επιμένοντας στις πικρές αλήθειες δεν έχει καμία τύχη. “Ψηφίζουμε όποιον μας προτείνει τον Παράδεισο” είπε εύστοχα ο Στέλιος Ράμφος. Ο Βενιζέλος στα αυτιά των βολεμένων ψηφοφόρων του πελατειακού συστήματος, προτείνει μια κόλαση. Επίσης όταν είχε την ευκαιρία δεν διόρισε 400.000 υπαλλήλους. Ακόμη και για ένα αξίωμα που μοιάζει επαρκής, όπως αυτό του Προέδρου της Δημοκρατίας δεν έχει καμία ελπίδα όσο το πολιτικό σύστημα δεν αναζητά ανθρώπους με γνώση και αποφασιστικότητα, αλλά απλά βολικούς…

Υ.Γ. Η συζήτηση του Ευάγγελου Βενιζέλου με τον Στέλιο Ράμφο είναι απολαυστική και εξαιρετικά δύσκολο να περιγραφεί. Μπορείτε όμως να διαμόρφωσετε μόνοι σας άποψη παρακολουθώντας την εδώ .

Ο Σταμάτης Ζαχαρός είναι Αρθρογράφος του NEWS 247 και Σύμβουλος Έκδοσης της 24 MEDIA ( @SZacharos).  

Ροή Ειδήσεων

Περισσότερα