Η Λέσβος δεν είναι “πλυντήριο”!

Αρκεί ο δημόσιος έπαινος της πράγματι συγκλονιστικής στάσης των κατοίκων της Λέσβου για να ξεπλύνουμε ντροπές, πρόσφατες και παλαιότερες, στην αντιμετώπιση του προσφυγικού; Μπορεί η απολύτως επιβεβλημένη επιδοκιμασία της αυτοθυσίας που επιδεικνύουν εθελοντές και λιμενικοί να σβήσει τα φοβικά παραληρήματα ή και τις ανοιχτά ξενοφοβικές εκρήξεις παραγόντων του δημόσιου βίου;

Δήμαρχοι εθισμένοι να εξάπτουν τα χειρότερα αντανακλαστικά των τοπικών κοινωνιών, πολιτικά πρόσωπα που έχτισαν καριέρες επενδύοντας στις συλλογικές φοβίες, διαμορφωτές της κοινής γνώμης που συνέδεαν μόνιμα κάθε έννοια εγκληματικότητας με την αυξημένη παρουσία μεταναστών στη χώρα, στριμώχνονται πλέον να πάρουν θέση στην πασαρέλα της ευαισθησίας.

Είναι λογικό: λίγο η επικοινωνιακή ώθηση που δίνουν – και καλώς δίνουν – στο προσφυγικό οι επισκέψεις γνωστών ηθοποιών και επωνύμων ακτιβιστών στα κέντρα υποδοχής μεταναστών, κάτι η πιθανότητα να βραβευτεί η Λέσβος με το Νόμπελ Ειρήνης για το μήνυμα ανθρωπιάς που στέλνουν σε όλο τον κόσμο οι κάτοικοί της, κοντά είμαστε να πιστέψουμε ότι οι μόνοι που βλέπουν αρνητικά τους πρόσφυγες στη χώρα είναι οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής και ορισμένοι από τους 380.000 Έλληνες που τους (ξανα)ψήφισαν.

Και, λοιπόν, θα πείτε… Κακώς πέφτουν οι προβολείς στη Ρεντγκρέιβ και στη Σάραντον; Είναι λάθος που ενισχύεται η καμπάνια για το Νόμπελ της Λέσβου;

Καθόλου. Στην έκρηξη του προσφυγικού και στην ανάγκη διαχείρισης των μεταναστευτικών ροών όλα αυτά δεν είναι μόνο απαραίτητα. Είναι πολύτιμα. Και η αλήθεια είναι ότι και στο ζήτημα της μετανάστευσης,  όπως συνέβη και με τους συμπολίτες μας που δεν έχουν ένα πιάτο φαγητό ή που στερούνται στέγης, εκδηλώθηκε ένα πρωτόγνωρο κίνημα αλληλεγγύης, το μοναδικό ίσως θετικό απότοκο της κρίσης.

Αλλά μέχρι εδώ, για να ξέρουμε τι ακριβώς λέμε… Σε μια κοινωνία, μεγάλο τμήμα της οποίας εξακολουθεί να αποστρέφεται το διαφορετικό, που ριγεί στη θέα του ομόφυλου ζευγαριού και σκανδαλίζεται στην ιδέα του Συμφώνου συμβίωσης, σε μια κοινωνία που εχθρεύεται την αντίθετη άποψη, που ποινικοποιεί την ιστορική έρευνα και ανέχεται τις – α λα Τεχεράνη – παρεμβάσεις μίσους διαφόρων ιερωμένων, η περίπτωση της Λέσβου δεν παραπέμπει στον κανόνα. Υπογραμμίζει μια τιμητική εξαίρεση.

Γιατί, με το χέρι στην καρδιά, η στάση κατοίκων,  εθελοντών και λιμενικών σ’ αυτή την προορισμένη από τη μοίρα να αγκαλιάζει πρόσφυγες – γωνιά του Αιγαίου, δεν δείχνει αυτό που είμαστε, αλλά αυτό που οφείλουμε να είμαστε ως χώρα, ως κοινωνία, ως πολίτες.

Η Λέσβος δεν είναι “πλυντήριο”! Ούτε εξαγνίζει ούτε απενοχοποιεί… Δείχνει απλά – όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη – τον δρόμο της αλληλεγγύης…

*Ο Χρήστος Μαχαίρας είναι δημοσιογράφος.