Clean Mag: Η ελληνική ‘σκούπα’ θαλάσσης

Ήταν περίπου δυο δεκαετίες πίσω όταν πρωτοπαρουσιάστηκε στα Ελληνικά ΜΜΕ μια εγχώρια πατέντα αντιρρυπαντικής τεχνολογίας, επαναστατική για τα δεδομένα εκείνης της εποχής, αλλά και για τα σημερινά. Επρόκειτο για ένα αντιρρυπαντικό σκάφος, που είχε διαμορφωθεί ειδικά για να αξιοποιήσει την τεχνολογία clean mag, που είχε ανακαλύψει και κατοχυρώσει επιστημονική ομάδα του ΤΕΙ Πειραιά, με επικεφαλής τον καθηγητή Γιώργο Νικολαΐδη.

Ο όρος Cleαn Mag παραπέμπει σε μια τεχνολογία μαγνητικού καθαρισμού πετρελαιοκηλίδων, η οποία αναγνωρίστηκε ως εξαιρετικά αποτελεσματική και οικολογική και για την οποία, τα χρόνια που ακολούθησαν, ο κ. Νικολαΐδης αναγνωρίστηκε, βραβεύτηκε αλλά, όπως συμβαίνει πολύ συχνά στη χώρα μα, δεν χρηματοδοτήθηκε ποτέ και αναγκάστηκε να αναζητήσει διεξόδους στο Εξωτερικό.

Με την εικόνα εκείνων των ρεπορτάζ στο μυαλό μας, επικοινωνήσαμε με τον καθηγητή και τον ανακαλύψαμε στο μακρινό Κονγκό, όπου ήδη συνεργάζεται με την τοπική κυβέρνηση για την αντιμετώπιση περιστατικών θαλάσσιας ρύπανσης από πετρελαιοειδή, έχοντας ιδρύσει και εταιρεία. Όπως μας είπε ο ίδιος, τα προηγούμενα χρόνια, στην Ελλάδα, δέχτηκε την τυπική αναγνώριση για την ανακάλυψή του, πήρε πολλά βραβεία, το 2000 από το Εμπειρίκιο Ίδρυμα, το 2002 από τον Οργανισμό Βιομηχανικής Ιδιοκτησίας (ΟΒΙ), το 2012 από το πρόγραμμα «Αριστεία στην Ακαδημαϊκή Καινοτομία» του υπουργείου Παιδείας, αλλά και (το σημαντικότερο) από τον Οργανισμό Διεθνούς Ναυτιλίας, στο Ντουμπάι το 2005, αλλά κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να τον στηρίξει χρηματοδοτικά και να αξιοποιήσει τη μέθοδό του για περιστατικά, όπως αυτό της Σαλαμίνας. Σήμερα, τον θυμήθηκαν, όπως μας λέει, από κάποιους παράκτιους δήμους της Αττικής που αντιμετωπίζουν το πρόβλημα με την πετρελαιοκηλίδα και περιμένει επίσημη πρόσκληση για να επιστρέψει στην Ελλάδα και να δείξει τι μπορεί να κάνει η μέθοδος Clean Mag.

Τι είναι η αντιρρυπαντική τεχνολογία Clean Mag

Η μέθοδος Clean Mag έχει να κάνει με τη χρήση ενός υλικού που είναι πορώδες και ελαιόφιλο, δηλαδή τραβάει το πετρέλαιο και γενικά τα έλαια, αφήνοντας πίσω του καθαρό το νερό. Ταυτόχρονα, το υλικό αυτό περιέχει μαγνητικά νανοσωματίδια και, σύμφωνα με τις προδιαγραφές του, μπορεί να τραβάει περίπου 10 κιλά ανά κιλό υλικού. Ο κ. Νικολαΐδης και οι συνεργάτες του είχαν κατασκευάσει ένα πειραματικό σκάφος με το οποίο, αφού το υλικό αυτό εκτοξευόταν στη θάλασσα, είτε από το ίδιο το πλοίο, είτε με τα χέρια (για μεγαλύτερη ποσότητα πετρελαίου) είτε από αέρος, στη συνέχεια, με έναν μαγνητικό ταινιόδρομο περισυλλεγόταν, διαχωρίζοντας το πετρέλαιο (που έμενε στο σκάφος) από το νερό. Το υλικό αυτό, στη συνέχεια, μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για καύσιμη ύλη στη βιομηχανία είτε να χρησιμοποιηθεί σε έργα οδοποιίας, ως ασφαλτικό υλικό.

Ρωτήσαμε τον κ. Νικολαΐδη αν το κόστος παραγωγής του ειδικού αυτού υλικού θα μπορούσε να είναι ένας ανασταλτικός παράγοντας για να επενδύσει κανείς σε αυτή την τεχνολογία. Κατά τον ίδιο, η αρχική επένδυση για τη χρήση της τεχνολογίας αυτής θα ήταν της τάξης των 2-3 εκατομμυρίων ευρώ, ενώ, σύμφωνα πάντοτε με τη δική του εκτίμηση, το κόστος καθαρισμού της πετρελαιοκηλίδας που ξεκίνησε από τη Σαλαμίνα και έχει ρυπάνει όλη την παράκτια ζώνη της Αθήνας, μπορεί να φτάσει ακόμη και τα 150-200 εκατομμύρια ευρώ. Ο ίδιος, μάλιστα, θεωρεί ότι η μέθοδος που χρησιμοποιείται με διαλύτες, δεν είναι οικολογική και διασκορπίζει απλά στο θαλάσσιο περιβάλλον τους ρύπους.

Όπως, τέλος, μας αποκάλυψε ο καθηγητής Γιώργος Νικολαΐδης, δύο πανεπιστήμια του Εξωτερικού, το MIT και το Argon National Laboratory προσπάθησαν να κλέψουν την πατέντα, η οποία, ωστόσο, ήταν κατοχυρωμένη.