Η μέρα μικραίνει, το φως λιγοστεύει κάτω από τις σταγόνες τις βροχής κι οι αναμνήσεις ζωντανεύουν υπό τον ήχο φθινοπωρινών τραγουδιών. Το ΜΕΝ 24 παρουσιάζει τα 13 τραγούδια του φθινοπώρου. Δεν είναι –πια– πρόκληση, σκέφτηκα από μέσα μου (είναι φορές που αν συγκεντρωθείς στην οθόνη θα με ακούσεις να σκέφτομαι και φωναχτά) να αραδιάσεις πενήντα γραμμές με τα τραγούδια και τις μουσικές που ακούς (κι) αυτό το φτηνόπωρο. Ούτε καν να βάλω νερό στο κρασί μου για να μη τρομάξουν ανύποπτα αυτιά που δε μου χρωστάνε και τίποτε να πέσουν πάνω σε νότες που δαγκώνουν.
Οι εποχές που μου άρεσε να γράφω κασέτες για αγαπημένους φίλους είναι τόσο μακρινές που δεν θυμάμαι αν οι στροφές στα βινύλια ήταν 78 ή 33 κι αν είχε ακόμη περίοδο η Τίνα Τέρνερ. Πάντως, Οκτώβρη ήταν όταν αγόρασα το πρώτο κασσετόφωνο θυμάμαι πως περίμενα να περάσουν τα σαράντα του παππού για να μη με φάνε οι τύψεις. Στις σαρανταμία μέρες έφαγα εγώ εικοσιπέντε χιλιάρικα από το βιβλιάριο που μου άφησε φεύγοντας. Μαζί πρέπει να κατάπια και τις τύψεις γιατί μετά δεν τις βρήκα στο πιάτο, ούτε στο βιβλιάριο.
Πέρασε καιρός και κάποια μεγάλη μέρα –πάλι Οκτώβρης ήταν- πήρα την απόφαση να επενδύσω σε cds. Ζήτησα με βαριά καρδιά συγγνώμη από τα βινύλια – κι από την Τίνα- και τους υποσχέθηκα πως ότι και να γίνει, θα έχουν την πρώτη θέση στην ηρωική βιβλιοθήκη μου (αν μπορούσα ας έκανα κι αλλιώς, πού να βρεις ντουλάπια σε διαμέρισμα για να κρύψεις τόσες στοίβες ;). Όταν αγόρασα βιαστικά-βιαστικά τον πρώτο Yamaha (να το πιστέψεις , πάλι Οκτώβρης ήταν) για να μη χάσω το χαϊλίκι του –και καλά- home cinema , τον επέστρεψα έντρομος όταν ανακάλυψα πως είχε από πίσω πιο πολλές τρύπες κι από έμμενταλ, αλλά έξοδο aux/phono για το πικάπ δεν είχε. Ο δεύτερος Yamaha ήταν κι αυτός διάτρητος αλλά με ένα παράσημο: είχε την τρύπα που θα με έκανε να μη προδώσω τα βινύλιά μου.
Γιατί Yamaha Θα ρώταγε κανείς αδιάκριτος…
Δεν είμαι σίγουρος, ίσως να ήταν κατάλοιπο από την πίκρα που η μάνα μου δεν με άφησε ποτέ να αποκτήσω ένα παπί γιατί φοβόταν πως θα σκίσω το καλό μου παντελόνι μου αν σαβουριαζόμουν σε κανένα πλακόστρωτο. Τώρα που το ξανασκέφτομαι , είναι ευτύχημα πως το απωθημένο μου ήταν ένα 50ράκι. Aν ήταν να θέλω να κεντάω, αγοράκι πράμα, ακόμη θα έψαχνα να βρω ενισχυτή Πεταλούδα ή DMC αντί Yamaha. Kάθε εμπόδιο για καλό. Αυτός, λοιπόν, ο Yamaha περνάει ως και σήμερα μέσα από τα σπλάχνα του ότι κάνει τα δικά μου σωθικά κορσέ. Ακόμη σφίγγεται το μέσα μου όταν κάποια τραγούδια βγαίνουν βόλτα τέτοιες μέρες που το φως κλείνει την πόρτα πίσω του από τις εφτά το απόγευμα, η νύχτα ξεχνάει να φύγει και η μέρα κάνει συνέχεια εκπτώσεις. Γι αυτό σου λέω… Φτηνόπωρο….
Nick Drake , Day is done
Ο Νick πέθανε στα 26 του. Οι εγκυκλοπαιδιστές χαρακτηρίζουν τη μουσική του σαν τη Βίβλο των κατατονικών και τα τραγούδια του “autumnal”. Mισώ τους θεωρητικούς της μουσικής και σε βεβαιώνω πως τίποτε από τα δυό δεν στέκει. Απλά το φθινόπωρο αντέγραψε τον Nick.
