H Βερόνικα Αργέντζη μιλάει για τον Toulouse Lautrec και τη Φαντασία της αμαρτίας

Η θεατρική παράσταση, με θέμα το Γάλλο ζωγράφο Ανρί ντε Τουλούζ-Λωτρέκ, ανεβαίνει στο θέατρο Ολύμπια, στις 4, 5 και 6 Νοεμβρίου, σε σκηνοθεσία Δήμου Αβδελιώδη, με τους Θανάση Τσαλταμπάση και Βερόνικα Αργέντζη.

NEWSROOM
31 Οκτωβρίου 2022 00:20

Ο Δήμος Αβδελιώδης σκηνοθετεί το έργο του Χριστόφορου Χριστοφή, με συνθέτη τον Νίκο Ξανθούλη και το κουαρτέτο εγχόρδων L’anima να ερμηνεύει επί σκηνής τη μουσική, με τον Αριστείδη Πατσόγλου στα σκηνικά και την Βασιλική Σύρμα στα κουστούμια, δημιουργώντας στο θέατρο ΟΛΥΜΠΙΑ ένα πάζλ σκηνών κινηματογραφικής υφής, που αποκαλύπτουν το πνεύμα και τα αισθήματα που βίωσε ο ζωγράφος, τις τελευταίες μέρες της ζωής του, από την στιγμή που αρχίζουν τα συμπτώματα της ασθένειάς του έως και το τέλος στα 37 του χρόνια.

Για την παράσταση στην οποία πρωταγωνιστεί ερμηνεύοντας τους τρεις γυναικείους ρόλους του έργου αλλά και για τη διαδρομή της στο θέατρο μας μίλησε η ηθοποιός Βερόνικα Αργέντζη.

Μιλήστε μας για τη ζωή σας. Πώς ήρθατε σε επαφή με το θέατρο και πως αποφασίσατε να ασχοληθείτε με την υποκριτική;

Η πρώτη μου επαφή με το θέατρο ήταν στην αρχή της εφηβείας μου. Παρακολουθώντας μια παράσταση στην Επίδαυρο επαναλάμβανα νοητά όσα άκουγα από τους ηθοποιούς. Όπως κάθε παιδί ονειρεύεται τον εαυτό του για το που θα βρίσκετε μελλοντικά έτσι και εγώ είδα τον εαυτό μου εντελώς μεταφυσικά σαν μέλος της παράστασης. Σαν παιδί είχα πολλές ανησυχίες κυρίως σε κοινωνικά θέματα θεώρησα λοιπόν ότι μέσω του θεάτρου θα μπορούσα να γίνω χρήσιμη και αλληλέγγυα σε ένα σύνολο ανθρώπων. Το θέατρο δεν το έθεσα σαν επαγγελματικό στόχο με οικονομικό όφελος είχα και άλλες ασχολίες και επιλογές από νεαρή ηλικία. Η ταχύτητα με την οποία πραγματώθηκαν πολλά από αυτά που επιθυμούσα δεν μου άφησε τη δυνατότητα στην ηλικία των είκοσι ετών να ταξινομήσω τις σκέψεις μου ούτε να δρομολογήσω αυτό που ορίζουμε αποφάσεις και επαγγελματικοί στόχοι. Ήταν η εσωτερική ανάγκη να εκφραστώ και να απαλύνω μέσα από το θέατρο δικές μου σκληρές γωνίες. Οδηγήθηκα λοιπόν, σε αυτό που μου έφερνε ψυχική ανάταση.

Πώς θα περιγράφατε τη διαδρομή σας στο θέατρο;

Σε κάθε διαδρομή υπάρχει η ταχύτητα, υπάρχει η στάση, υπάρχει και η παύση. Και η δική μου διαδρομή έχει και τα τρία.

Τί είναι αυτό που «ψάχνετε» στους ρόλους σας;

Κυρίως τώρα αναζητώ τα κείμενα και τους ρόλους όπου θα μεταφέρουν στο κοινό εκτός από το σύνηθες της συγκίνησης ή της χαράς, ένα λυτρωτικό αίσθημα. Ζητούμενο είναι ο θεατής να βγει από την παράσταση έχοντας αποβάλλει έστω και λίγο τις δικές του σκέψεις που πιθανόν τον βαραίνουν, με λίγα λόγια να λειτουργήσει η παράσταση καθαρτικά.

Δεν είναι η πρώτη φορά που συνεργάζεστε με τον Δήμο Αβδελιώδη. Μπορείτε να μας πείτε κάποια πράγματα για τον τρόπο που δουλεύετε μαζί τους ρόλους;

Στην σκηνοθεσία του Δήμου Αβδελιωδη «εν αρχή είναι ο λόγος». Η καθοδήγηση συμβαινει μέσα από την επεξεργασία και την κατανόηση του κάθε κειμένου με την δίκη του μέθοδο διδασκαλίας με την οποία δουλεύει εδώ και χρόνια. Στην αρχή χρειάστηκε κάποιος χρόνος να αποβάλλω «ευκολίες» και τεχνικούς εντυπωσιασμούς. Έτσι αυτή η απλότητα-αλήθεια της προσέγγισης των κειμένων έγινε και για μένα υποκριτικό εργαλείο με το οποίο σε κάθε συνεργασία μου μαζί του ο τρόπος και ο δρόμος είναι ένας και κοινός.

Ερμηνεύετε 3 διαφορετικά πρόσωπα στην παράσταση «Toulouse Lautrec – Η φαντασία της αμαρτίας». Πόσο εύκολη είναι αυτή η μετάβαση από το ένα πρόσωπο στο άλλο; Τί είναι αυτό που σας οδηγεί;

Αν με ρωτάτε για το τεχνικό κομμάτι δεν μένει παρά να το παρακολουθήσετε από κοντά. Το νήμα που ενώνει τις γυναίκες αυτές είναι η αγάπη τους προς το πρόσωπο του Τουλούζ Λωτρέκ. Η αγάπη αυτή εκφράζεται από την μητέρα την ερωμένη και την οικονόμο με διαφορετικό τρόπο. Το κοινό αυτό στοιχείο, της αγάπης, κάνει την μετάβαση αβίαστη και με οδηγεί.

Ποια είναι μία φράση του έργου που σας συνοδεύει;

Θα μπορούσα να πω ότι όλες οι φράσεις με συνοδεύουν. Κρατώ όμως μια φράση του Τουλούζ Λωτρέκ στο τέλος του έργου «ξημερώνει και για τους χείριστους των ανθρώπων ξημερώνει και για αυτούς…»

Τί βρίσκετε ενδιαφέρον στην παράσταση «Toulouse Lautrec – Η φαντασία της αμαρτίας»; Για ποιο λόγο κάποιος να την παρακολουθήσει;

Το ενδιαφέρον βρίσκετε στην ίδια εμβληματική προσωπικότητα του Τουλούζ Λωτρέκ και στο έργο του. Πως ένας αριστοκράτης μικροσκοπικός και μη υγιής καλλιτέχνης μπόρεσε να αποτυπώσει την αλήθεια κυρίως την δική του αλήθεια χωρίς να παραδοθεί στην μοίρα του. Το κείμενο-ο λόγος, ο τρόπος διδασκαλίας, η μουσική, το εικαστικό κομμάτι δημιουργούν μια παράσταση σαν πίνακα ζωγραφικής.