Από τη μια οι ακροδεξιοί από την άλλη οι νεοφιλελεύθεροι

Όπου γάμος και γιορτή η Βασίλω πρώτη, λέει μια παροιμία που ισχύει γάντι για τον Πιέρ Μοσκοβισί, τον επίτροπο που συνήθως καταφέρνει να λέει και το ένα και το άλλο: και να στέκεται λχ στο πλευρό της Ελλάδας που δεν πρέπει να πιέζεται τόσο αφού έχει κάνει τα περισσότερα που της ζητήθηκαν και να την επικρίνει -μια δυο ημέρες μετά- ότι δεν έχει κάνει όλα όσα συμφωνήθηκαν, αποδεχόμενος την κριτική των “άλλων”, αυτών που… κριτικάρησε χτες!

Ξιφουλκώντας λοιπόν κατά του “τραμπισμού”, ο επίτροπος των Οικονομικών δήλωσε ότι «ο ρόλος της Ευρώπης είναι να οικοδομεί ανθρώπινες γέφυρες», να «διαφυλάσσει το ευρωπαϊκό μοντέλο το οποίο θεμελιώνεται στις μεσαίες τάξεις» και να «μην απαρνηθεί τον αγώνα εναντίον της κλιματικής αλλαγής», λόγια που θα είχαν σημασία εάν ανταποκρίνονταν στοιχειωδώς στην πραγματικότητα.

Γιατί η σημερινή Ευρώπη, που πορεύεται με τη γερμανική “συνταγή” από την οποία η Κομισιόν παίρνει αποστάσεις μόνο -καμιά φορά- για τα μάτια της κοινής γνώμης, δεν είναι διόλου οικολογική όπως ισχυρίζεται ο επίτροπος, δεν “διαφυλάσσει” ούτε κατ’ ελάχιστον τις μεσαίες τάξεις και σε καμιά περίπτωση βέβαια δεν οικοδομεί ανθρώπινες… γέφυρες.

Αντίθετα, παρά τους ισχυρισμούς της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών, την τελική στάση στο Προσφυγικό καθόρισαν τα “ξαδέλφια” του Τραμπ, οι χώρες του Βίσεγκραντ και η Αυστρία, στήνοντας -όπως κάνει τώρα και ο Αμερικανός πρόεδρος- ρατσιστικούς φράχτες μισαλλοδοξίας.

Στο ίδιο μήκος κύματος και σε παρόμοια προσπάθεια να δομηθεί ένα “νέο” και “ενωτικό” αφήγημα που θα αξιοποιήσει τον αντι-τραμπισμό για να “σοβαντίσει” τις τρύπες στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα, βρέθηκαν και οι γνωστοί από την… αλληλεγγύη τους στη χώρα μας Ντάιζελμπλουμ και Τουσκ. Οι ευρωπαράγοντες που δεν είχαν ούτε μια λέξη κριτικής όλα αυτά τα χρόνια για τον αντιδημοκρατικό χαρακτήρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και για την γερμανική πολιτική που έσπρωχνε στο περιθώριο τον ευρωπαϊκό νότο, εμαφανίζουν ξαφνικά… δημοκρατικά αντανακλαστικά και ανησυχούν για τις αποφάσεις που μονομερώς παίρνει ο Τραμπ.

Πρόκειται πράγματι για οξύμωρο σχήμα, αποκαλυπτικό της πολιτικής ένδειας της ελίτ των Βρυξελλών:Αυτοί που ανέχτηκαν κάθε μονομερή πρωτοβουλία της Γερμανίας και του Σόιμπλε και σχεδόν πάντα -σαν πρόθυμοι συνεργάτες- έβαλαν το χέρι τους για να ονομαστεί “ευρωπαϊκή πολιτική” η επιβολή των μονομερών ενεργειών, θεωρούν τώρα επικίνδυνη την μονομερή πολιτική του Τραμπ και ζητούν… ενότητα, συλλογική ελπίδα και ανεξάρτητη πολιτική!

Με αυτά και με εκείνα όμως, στη μια ή την άλλη όχθη του Ατλαντικού, με το ένα σύστημα να υψώνει τις σημαίες της προστατευτισμού της ακροδεξιάς και το άλλο τα λάβαρα της παγκοσμιοποίησης του ακραίου νεοφιλευθερισμού, είναι λογικό εμείς, στην άκρη της Μεσογείου και των Βαλκανίων, στα σύνορα Δύσης και Ανατολής, να μην αισθανόμαστε και πολύ καλά και να βλέπουμε το αύριο μαύρο κι άραχνο.

*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος, είναι δημοσιογράφος