Κριτική Βιβλίου: «Αντίο Παλιέ Κόσμε»

Ένας μουσικός ακολουθεί τα παιδιά των λουλουδιών στις αναζητήσεις τους. Ένας ψυχίατρος πειραματίζεται με LSD για να θεραπέψει τους ασθενείς του. Ένας συλλέκτης τέχνης κατηγορείται για όργια και χρήση ναρκωτικών. Μία ανερχόμενη τραγουδίστρια μετακομίζει στα Ιμαλάια για να βρει το νόημα της ζωής. Είναι όλοι τους μεγάλες προσωπικότητες της Ελλάδας και ήρωες στη νέα έκδοση του βιβλίου του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου «Αντίο Παλιέ Κόσμε»«
Θυμάμαι ακόμα τη λεωφόρο Κάνυον, τότε το ’68, που έδενε τα βουνά του Χόλυγουντ, γεμάτη σπίτια νέων που συζούσαν, που το βράδυ έπαιζαν μουσική, μοίραζαν το Free Press, ενταγμένοι στο νεανικό κίνημα με την πρώτη πολιτική συνείδηση. Έγινα τότε φίλος με το συγκρότημα των Jefferson Airplane κι έφυγα μαζί τους, χάθηκα για 6 μήνες μες το Λος Άντζελες, το πνιγμένο στα ινδικά αρώματα. Για όλα αυτά τα παιδιά ήμουν απλώς ένας περίεργος Έλληνας που τους ακολουθεί, αλλά εγώ βλέπετε, ήμουν πολύ ρωμιός, πολύ αττικός για να χαθώ. Έτσι γύρισα στη Νέα Υόρκη».

Μάνος Χατζιδάκης



Η 4η αναθεωρημένη έκδοση του βιβλίου του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου κυκλοφόρησε τον φετινό Σεπτέμβριο από τις εκδόσεις 01 κείμενα και αποτελείται από 21 συνομιλίες μεγάλων προσωπικοτήτων, όπως ο Μάνος Χατζιδάκης, η Φλέρυ Νταντωνάκη, ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Μιχάλης Ράπτης (Πάμπλο), ο Ιόλας, η Ελένη Γλυκατζή-Αρβελέρ και άλλοι.



Ο αναγνώστης έχει την αίσθηση ότι έχουν πέσει στα χέρια του πολλά ενδιαφέροντα ένθετα κυριακάτικων εφημερίδων με συνεντεύξεις ανθρώπων που θα συνοδέψουν πολύ ευχάριστα τον απογευματινό του καφέ. Κοινή θεματική μεταξύ των διαφορετικών συνομιλητών δεν υπάρχει, αγγίζονται πολλά και διαφορετικά θέματα με ένα πραγματικά πολύ ιδιαίτερο τρόπο. Αν και οι περισσότεροι από τους συνομιλητές έχουν πεθάνει σήμερα, μπορεί κανείς να διακρίνει την πολύ εύστοχη επικαιρότητα των λεγομένων τους. Μερικές από τις συνομιλίες σου δίνουν την εντύπωση ότι έχουν γίνει από σημερινούς ανθρώπους αναφερόμενες στο παρόν και πολλές φορές ίσως, στο μέλλον αυτής της χώρας.



Ο τίτλος του βιβλίου κρύβει μία νοσταλγικότητα για ένα κόσμο που φεύγει για να τον διαδεχθεί ένας νέος με λιγότερη ανοχή για τέτοιες προσωπικότητες. Οι απόψεις αυτών των πολύ ιδιαίτερων ανθρώπων αποκαλύπτουν μία συνέπεια σε αρχές και κανόνες που ακολούθησαν σε ολόκληρη τη ζωή τους. Ο λόγος τους είναι άκρως γοητευτικός, παρουσιάζοντας ιδέες και σκέψεις που διαβάζονται ευχάριστα, προβληματίζουν και φέρνουν αυτούς τους διανοούμενους πιο κοντά μας, επιτρέποντας μας να τους γνωρίσουμε λίγο περισσότερο και με μερικούς από αυτούς να πρωτοσυστηθούμε.



Ένα από τα μειονεκτήματα του βιβλίου, αν και ο Τσαγκαρουσιάνος μας προετοιμάζει από τον τίτλο για αυτό, είναι ότι δεν πρόκειται για συνεντεύξεις αλλά για συνομιλίες που έχουν δημοσιευτεί σε περιοδικά και εφημερίδες όπως το “Τέταρτο” του Μάνου Χατζιδάκι, το “01”, η “Κυριακάτική Ελευθεροτυπία”, ο “Ήχος” και το “Cover Story”. Συνομιλίες με ανθρώπους που δύσκολα μπορούν να καταταχτούν σε κατηγορίες, αλλά είναι χωρίς καμία αμφιβολία ιδιοφυή και εκκεντρικά.



Οι συνεχείς και πολλές φορές εκτεταμένες παρεμβάσεις του στο κείμενο, που καταλήγουν σε μία ερώτηση, καταδεικνύουν το αδιαμφισβήτητα ανήσυχο πνεύμα του, αλλά πολλές φορές κυριαρχεί ή καταλαμβάνει περισσότερο χώρο σε αυτές τις συνομιλίες από ότι ίσως χρειάζεται. Αυτοπροβάλλεται μία πολύ ιδιαίτερη και δυναμική προσωπικότητας που ίσως θα έπρεπε να είναι πιο διακριτική, έτσι ώστε να δοθεί μεγαλύτερη βάση στα λεγόμενα των συνομιλητών του. Ομολογουμένως αυτή ίσως να είναι η μόνη αρνητική πτυχή ενός πολύ καλού βιβλίου.