Faith No More Live

Faith no more to the reunited bands?Δίνοντας μια πολύ στυλιζαρισμένη εμφάνιση -από τα κοστούμια μέχρι τις χορογραφημένες, όσο και αποτυχημένες, απόπειρες επικοινωνίας με τον κόσμο τους, με πολλά λόγια και με ακόμα περισσότερη βαβούρα, η απάντηση στην προκειμένη περίπτωση είναι ένα μεγάλο «Ναι!» Ναι, αν ήσουν στην ισχυρή πλειοψηφία των fan θα γούσταρες τρελά με τη δύναμη και την ενέργεια που έβγαλαν στη σκηνή. Ναι, γιατί αν ήσουν στη μειοψηφία, το πιθανότερο είναι, πως θα βαριόσουν απίστευτα.



Βάζοντας τέλος στην αδημονία του κόσμου και το συνωστισμό που είχε δημιουργηθεί εντός και εκτός του θεάτρου Βράχων Μελίνα Μερκούρη, οι Faith No More έκαναν την εμφάνιση τους λίγο μετά τις 10 το βράδυ (Δευτέρα, 10 Αυγούστου 2009). Επίσημα ενδεδυμένοι, με γκι-σκούρα κοστούμια για τη μπάντα και κόκκινο για το Mike Patton, άνοιξαν τη βραδιά με μερικές σύντομες ευχές στα ελληνικά και μια διασκευή των Peaches & Herb.



Το πρώτο κομμάτι της «Reunited» μπάντας λειτούργησε σαν προεπισκόπηση των μελωδικών διαλλειμάτων με τα οποία θα γέμιζε η βραδιά παρά σαν opening συναυλίας. Το πραγματικό άνοιγμα ήρθε λίγο αργότερα με τις δυνατές μεταλλικές κιθάρες του «From Out Οf Nowhere» για να ακολουθήσουν σε εξίσου καταιγιστικούς ρυθμούς τα «Land Of Sunshine» και «Caffeine». Το σατανικό γέλιο του Patton με το μικρόφωνο καρφωμένο στο στόμα (στο «Land Of Sunshine») ήρθε και έδεσε με το μονίμως καταχθόνιο βλέμμα του. Κάπου εκεί ήρθαν τα πρώτα «γραφικά». Βρίσκοντας το κοινό, μάλλον, υποτονικό, ο Patton προσπάθησε να ρίξει γέφυρες επικοινωνίας αλλά τα σχόλια τύπου «There’s a lot of fucking Greeks out there…motherfucking Greeks…» είχαν το αντίθετο αποτέλεσμα. Οι πιο αμερικανομαθείς θα κατανόησαν τις καλές του προθέσεις και το γεγονός ότι έτσι μιλάνε στην καθημερινότητα αλλά στους περισσότερους προκάλεσαν αμηχανία. Κάποιοι κοίταζαν με απορία, κάποιοι άλλοι επευφημούσαν χλιαρά αλλά το θέατρο σίγουρα δεν ήταν δικό του εκείνη τη στιγμή. Ευτυχώς δεν έφυγε κάνα μπουκάλι μπύρας γιατί θα πήγαινε 55 ευρώ το κεφάλι.



Με μια παραίνεση, «come on we’re still friends here» και το πολύ γνωστό «Evidence» βγήκε από τη δύσκολη θέση και έδωσε συνέχεια στο σετ. Ωστόσο, πριν αλέκτωρ λαλήσει, τα αποτυχημένα (μπρο)σταριλίκια συνεχίστηκαν, αυτή τη φορά αναζητώντας κάποιον να τραγουδήσει το «Evidence» στα ελληνικά. Όποιος κατάλαβε τι γράφω εδώ, να μας πει και εμάς τι ζήτησε ο Patton: Το ρεφρέν του «Evidence» μεταφρασμένο επιτόπου στα ελληνικά; Κάποιον Έλληνα να τραγουδήσει το ρεφρέν στα αγγλικά; Ευτυχώς, μετά από δυο τρεις ακαταλαβίστικες και κακόηχες προσπάθειες, κατάλαβε ότι δεν βγαίνει πουθενά και έδωσε συνέχεια με μια δυνατή τριάδα από «Surprise You’re Dead», «Last Cup Of Sorrow» και «Cuckoo for a Caca». Κάπου εκεί άρχισαν και τα πρώτα παρατράγουδα στον ήχο με αποτέλεσμα ακόμα και κάποια “μέταλλα” από το κοινό να κλείνουν τα αυτιά τους με τα χέρια τους.



Ευτυχώς, η βαβούρα πήρε γρήγορα τέλος με το «Easy» των Commodores στο οποίο ο Patton ξεδίπλωσε όλες τις φωνητικές του αρετές. Η ανταμοιβή του κοινού για τη “συμμόρφωση” του ήταν το «Ashes Two Ashes» που έγινε το highlight ολόκληρης της βραδιάς. Ήταν, ίσως, το μοναδικό ίσως σημείο στο οποίο ξέφυγαν από τα καλούπια της στυλιζαρισμένης εμφάνισης τους και έδωσαν συναυλία. Ακολούθησε μια ακόμα απόδειξη ότι τα μέλη της μπάντας διέρχονται μια παρατεταμένη «Midlife Crisis» με ένα ακουστικό μέρος το οποίο δεν υπάρχει στο αρχική έκδοση του Angel Dust. Γραφικών σκηνικών συνέχεια, ο Patton ρώτησε το κοινό αν ξέρει από που ήταν αυτό το κομμάτι. Όταν βρήκε το νικητή του quiz τον κάλεσε στη σκηνή για μια μπύρα. Δυστυχώς για όλους τους υπόλοιπους, στη θέση του ανέβηκε κάποιος άσχετος ο οποίος αφού εισέπραξε κάτι «γαλλικά» γύρισε στην αρένα. Όταν ο πραγματικός νικητής ανέβηκε στη σκηνή πήρε το έπαθλο του από τα χέρια του Patton, φωτογραφήθηκε μαζί του και γύρισε στη θέση του δίνοντας τέλος στη βαρεμάρα μας.

Στο «I Started A Joke» (μια διασκευή στους Bee Gees) τα γραφικά σκηνικά συνεχίστηκαν με τον Patton να ψάχνει για fans που ήρθαν στην Αθήνα με την ίδια πτήση της EasyJet και αμέσως μετά για αλλοδαπούς στο κοινό. Η αναζήτηση-διάλλειμα τελείωσε για ακόμα μια φορά με αμφιλεγόμενη επιτυχία για να ακολουθήσει πάλι μια δυνατή τριάδα με «The Gentle Art Of Making Enemies», «Be Aggressive», και το πασίγνωστο «Epic» στο οποίο όλη η αρένα άρχισε να «κοπανιέται» ανηλεώς. Ένα ακόμα μελωδικό διάλλειμα, το «Just A Man», ήταν το τέλος του κυρίως πιάτου και η βραδιά έκλεισε με δύο σχετικά χαλαρά encore: «Chariots Of Fire»/«Stripsearch» και «Digging The Grave» στο πρώτο και το «Midnight Cowboy» στο δεύτερο.