Το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη

Του Ευαγγελισμού σήμερα και Εθνική Επέτειος ταυτόχρονα. Και ω, τι σύμπτωση η Ευρώπη πήγε στη Ρώμη για το reunion των… κληρονόμων της τάξης του ’60. Εκεί και ο νεότερος της παρέας, ο Έλληνας πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας. Ο πολιτικός που θα άλλαζε την Ευρώπη, αλλά μετά από ώριμη σκέψη προτίμησε να δώσει τόπο στην οργή και να αφήσει σε άλλους να κάνουν τη δουλειά. 

Ωστόσο, προκειμένου να δείξει ότι δεν αφίσταται της προσπάθειας να βάλει… στον ορθό δρόμο την Ευρώπη, απέστειλε επιστολή στους Προέδρους του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Τουσκ και Γιούνκερ αντιστοίχως, από τους οποίους ζητά να απαντήσουν κατά πόσο το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο σε ό,τι αφορά τις εργασιακές σχέσεις και τις συλλογικές διαπραγματεύσεις ισχύει για όλα τα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης εκτός από την Ελλάδα.

Εκ πρώτης ακούγεται ωραίο και μάλιστα συνάδει με το πνεύμα της Εθνικής Επετείου. Ο μεν Παλαιών Πατρών Γερμανός ύψωσε το λάβαρο της Ελευθερίας, ενώ ο Αλέξης Τσίπρας το ανάστημα του δια αλληλογραφίας. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι με το πνεύμα της επιστολής συμφωνούν ακόμα και όσοι διαφωνούν με τον Έλληνα πρωθυπουργό. Έστω κι αν είναι εξόχως προκλητικό να εμφανίζεται ultra ευρωπαϊστής μόνο αυτός μεταξύ των 28 συναδέλφων του. Βλέπετε δείχνουν κατανόηση, αλλά μέχρι ενός σημείου. Διότι πέραν εκείνου του σημείου το παιχνίδι αρχίζει να γίνεται επικίνδυνο.

Εδώ που τα λέμε όταν η Ευρώπη ετοιμάζεται να ανανεώσει την Ιδρυτική Διακήρυξη του ’60, είναι τουλάχιστον άκομψο ένα κράτος μέλος να ζητά συμπεριληφθεί στη νέα Διακήρυξη της Ρώμης η ανάγκη υπεράσπισης του εργασιακού και κοινωνικού κεκτημένου. Εκτός, όμως, από άκομψη συμπεριφορά είναι και επικίνδυνα αφελής ο τρόπος που επέλεξε η ελληνική κυβέρνηση να δημιουργήσει εντυπώσεις εγκαλώντας τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις ότι απεμπολούν τις αρχές και τις αξίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση παίζει ακριβώς όπως έπαιξε και την πρώτη φορά, εκβιάζοντας κατά τρόπο εντελώς απαράδεκτο. Τότε έπαιξε κι έχασε και τώρα παίζει για να χάσει. Είναι αδιανόητο από κάθε άποψη να εγείρονται θέματα άσχετα με το γεγονός που συντελείται στην ιταλική πρωτεύουσα, τη στιγμή μάλιστα που η Ευρώπη τελεί υπό την απειλή ακραίων λαϊκιστικών κινημάτων και βρίσκεται αντιμέτωπη με σχέδια αποσταθεροποίησης που απεργάζεται ο νέος Πρόεδρος των ΗΠΑ.

Το γεγονός μάλιστα ότι το κλίμα απειλεί να χαλάσει ο υπερβάλλων… φιλοευρωπαϊσμός της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ- την οποία μέχρι πρότινος στήριζαν οι ευρωπαίοι όσο καμία άλλη κυβέρνηση στα χρόνια των μνημονίων- είναι εύλογο να προκαλεί εκνευρισμό ακόμα και μεταξύ φίλων όπως ο Γιούνκερ. Κι αυτό γιατί ενώ αντιλαμβάνονται το παιχνίδι- άλλωστε το έχουν ξαναπαίξει με την ελληνική κυβέρνηση- εν τούτοις έχουν αποφασίσει να καταστήσουν σαφές ότι η ανοχή των προηγούμενων μηνών εξαντλήθηκε.

Σε λίγο θα πουν στην κυβέρνηση… “Άμα θες να φύγεις φύγε, άμα θες να κλάψεις κλάψε, να γκρινιάζεις μόνο πάψε δεν μπορώ να τ’ ανεχτώ”. Γιατί δεν είναι μόνο οι πολύμηνη κωλυσιεργία στην αξιολόγηση που πολλαπλασίασε τις απαιτήσεις των δανειστών για επιπλέον μέτρα, εμφανίζεται και επισπεύδουσα απαιτώντας από την Ευρώπη να υπερασπισθεί το εργασιακό και κοινωνικό κεκτημένο, υπονοώντας ότι εφόσον δεν το πράξει τότε ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ θα αντισταθούν για λογαριασμό όλων των ευρωπαίων!!!

Με συγχωρείτε αλλά έχω την αίσθηση ότι χάθηκε το μέτρο. Δεν φτάνει η ανικανότητα της κυβέρνησης που έφερε την οικονομία και τη κοινωνία σε αδιέξοδο, που η προκλητικότητα της οδηγεί τη χώρα σε διεθνή απομόνωση, εμφανίζεται επιπλέον και ως θεματοφύλακας των αρχών και των αξιών της Ευρώπης κατηγορώντας κι από πάνω τους ευρωπαίους ως δέσμιους του ΔΝΤ! Λες και αυτοί το έφεραν στην Ελλάδα και όχι εμείς!

*O Χάρης Παυλίδης είναι δημοσιογράφος

(Φωτό: sooc.gr)