‘Δεν ντρέπονται’ λένε ακόμα και σήμερα οι σφαγείς δελφινιών στην Ιαπωνία

‘Δεν ντρέπονται’ λένε ακόμα και σήμερα οι σφαγείς δελφινιών στην Ιαπωνία

Με αφορμή την κυκλοφορία ενός νέου ντοκιμαντέρ για το αμφιλεγόμενο αυτό έθιμο στον «ματωμένο όρμο» οι ψαράδες «σπάνε» τη σιωπή τους και προσπαθούν να δώσουν εξηγήσεις

Πάνε σχεδόν οκτώ χρόνια από τότε που το βραβευμένο με Όσκαρ ντοκιμαντέρ «Ο όρμος» του ελληνοαμερικανού Λούη Ψυχογιός έκανε ευρέως γνωστό στον κόσμο ένα απ’ τα πιο βάρβαρα έθιμα, αυτό του κυνηγιού των δελφινιών στην Ιαπωνία. Ειδικά στην περιοχή Ταϊτζί, όπου βρίσκεται ο όρμος είναι χαρακτηριστικές οι εικόνες με τα αιματοβαμμένα νερά απ’ τα δεκάδες νεκρά δελφίνια που πέφτουν στα χέρια ντόπιων ψαράδων.

Σήμερα οι ψαράδες της περιοχής, που απέκτησε κακή φήμη παγκοσμίως για τους ευνόητους λόγους, σπάνε μια σιωπή ετών και πάλι εμφανίζονται μια χαρά με τη συνείδησή τους για τις μαζικές δολοφονίες δελφινιών, με αφορμή ένα νέο ντοκιμαντέρ που επιχειρεί να δείξει την άλλη πλευρά του νομίσματος. Ότι, δηλαδή, αποτελούν μέρος της παράδοσής τους και μάλιστα σημαντική για τη επιβίωσή τους.

Σημερινό δημοσίευμα του Guardian, όπου και δέχθηκαν να μιλήσουν ψαράδες του Ταϊτζί, οι οποίοι μετά το ντοκιμαντέρ «Ο όρμος» είχαν πάρει κάτι σαν όρκο σιωπής για το θέμα, επιχειρεί να παρουσιάσει τις δικές τους θέσεις.

«Οι περισσότεροι έχουμε μείνει σιωπηλοί μετά το The Cove (Ο όρμος) και γι΄αυτό η άποψή μας δεν προβλήθηκε ποτέ» λέει ο Yoshifumi Kai, τοπικός αξιωματούχος της πόλης με τους περίπου 3.000 κατοίκους. Ο Kai αποδίδει αυτή την απογοήτευση σε αυτό που ο ίδιος αποκαλεί προσπάθειες ακτιβιστών της Sea Shepherd και άλλων συντηρητικών ομάδων να δημιουργήσουν αντιπαραθέσεις, που κινηματογραφούν και στην συνέχεια δημοσιεύουν στο διαδίκτυο.

«Οι ακτιβιστές λένε ότι κρύβουμε κάτι επειδή ξέρουμε ότι αυτό που κάνουμε είναι ανήθικο, αλλά αυτά είναι ανοησίες» λέει. «Ποτέ δεν βλέπεις βοοειδή και άλλα ζώα να σφαγιάζονται δημοσίως. Δεν είναι κάτι που το κάνεις ανοιχτά» συμπληρώνει.

Το πιο παλιό καταγεγραμμένο κυνήγι φαλαινών στο Ταϊτζί εντοπίζεται γύρω στο 1600, με σχετικά ευρήματα να εκτίθενται στο μουσείο φαλαινών της πόλης. Εκεί μεταξύ άλλων παρουσιάζονται σύμβολα του βουδισμού αλλά και του σιντοϊσμού (μιας ιαπωνικής θρησκείας).

«Ξένοι ακτιβιστές μας ρωτούν γιατί σκοτώνουμε αυτά τα ζώα, αλλά εμείς τα βλέπουμε ως σημαντική πηγή τροφής ακόμη και τώρα» λέει ο δήμαρχος του Ταϊτζί, Kazutaka Sangen. «Όταν ήμουν παιδί το ένα τρίτο της πόλης θα έτρεχε να υποδεχθεί τη φάλαινα στην ακτή, επειδή ήταν απελπισμένοι και ήθελαν να φάνε το κρέας της. Είμαστε ευγνώμονες για τις φάλαινες, θέλουμε οι Δυτικοί να το καταλάβουν αυτό» λέει ακόμη.

Σκοτώνοντας δελφίνια και μικρές φάλαινες οι ψαράδες της περιοχής συνεχίζουν μια παράδοση που έδωσε τη δυνατότητα στους προγόνους τους να επιβιώσουν σε εποχές που δεν υπήρχαν ούτε μεταφορές για να γίνει εμπόριο τροφίμων ούτε υπήρχαν πολλές άλλες εναλλακτικές για φαγητό, προσθέτει ο δήμαρχος.

«Δεν μπορούσαμε να καλλιεργήσουμε ρύζι ή λαχανικά εδώ, και δεν είχαμε φυσικό νερό. Χρειαζόταν να σκοτώνουμε φάλαινες για να φάμε και εκατοντάδες άνθρωποι σκοτώθηκαν στο κυνήγι. Ήταν ένα πολύ δύσκολο μέρος για να επιβιώσει κανείς και πάντα θα είμαστε ευγνώμονες στους προγόνους μας για τις θυσίες τους. Χάρη σε αυτούς είμαστε εδώ σήμερα» προσθέτει.

Οι περίπου 20 ψαράδες του Ταϊτζί που επιδίδονται στο κυνήγι δελφινιών και μικρών φαλαινών μεταξύ Σεπτεμβρίου και Απριλίου συμμετέχουν στο νέο ντοκιμαντέρ της αμερικανίδας κινηματογραφίστριας Megumi Sasaki. Κατά τα γυρίσματα του ντοκιμαντέρ η Sasaki κατέληξε ότι η όλη συζήτηση είναι μια ασυμφιλίωτη σύγκρουση μεταξύ του

Και οι δύο άντρες ελπίζουν ότι με αυτό το ντοκιμαντέρ θα υπάρξει κάποια ισορροπία σε μια αντιπαράθεση που έχει ρίξει βαριά σκιά πάνω απ’ το Ταϊτζί εδώ και σχεδόν μια δεκαετία.

Όπως υποστηρίζουν οι ίδιοι σκοτώνουν κάτω από 2.000 ζώα τον χρόνο και κανένα απ’ αυτά δεν είναι σε κίνδυνο εξαφάνισης, γνώμη που συμμερίζεται η ιαπωνική κυβέρνηση.

Με πληροφορίες από Guardian

Ροή Ειδήσεων

Περισσότερα