M. Toυμπάσι: “Το σχέδιο Τραμπ – Μπλερ ομαλοποιεί την κυριαρχία του Ισραήλ”

Πανηγυρισμοί, δάκρυα χαράς για τις επιστροφές των αγαπημένων προσώπων, προσμονή για ένα καλύτερο μέλλον στη Μέση Ανατολή. Αυτά ήταν τα συναισθήματα που κυριάρχησαν τη Δευτέρα σε Ισραήλ και Παλαιστίνη.

Πέρα όμως από την έντονη συγκινησιακή φόρτιση (που προφανώς δικαιολογείται στο ανθρώπινο επίπεδο), είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν η συμφωνία Τραμπ μπορεί να αποδώσει στοιχειώδη δικαιοσύνη στην περιοχή και να ικανοποιήσει το βασικό παλαιστινιακό αίτημα: Τη δημιουργία ανεξάρτητου κράτους μετά από σχεδόν 80 χρόνια κατοχής.

Οι Παλαιστίνιοι έχουν ξαναδεί το έργο πολλές φορές. Συσκέψεις, συναντήσεις κορυφής, ακόμα και συμφωνίες (σαν εκείνες του Οσλο) μόνο και μόνο για να διαιωνιστεί η κυριαρχία του Ισραήλ στο πεδίο (σε Γάζα και Δυτική Οχθη).

Συνομιλήσαμε με τον πρώην πρέσβη της Ελλάδα στην Παλαιστίνη, τον Μαρουάν Ντουμπάσι, ο οποίος, λόγω και της διπλωματικής του πείρας, ήταν ιδιαίτερα προβληματισμένος με τις εξελίξεις:

“Μετά από δύο χρόνια αδιάκοπης επιθετικότητας κατά της Γάζας, η πρόσφατη συμφωνία δεν μπορεί να θεωρηθεί ως πραγματική λύση – είναι μια προσωρινή παύση εν μέσω ευρύτερων πολιτικών σχεδίων” μάς τονίζει με φανερή απογοήτευση.

Συμπεραίνει ότι “το σχέδιο Τραμπ-Μπλερ, και παρόμοια ηγεμονικά σχέδια, στοχεύουν στην αναμόρφωση της περιοχής ώστε να εξυπηρετεί τα συμφέροντα εξωτερικών δυνάμεων, εδραιώνοντας τον ισραηλινό έλεγχο ενώ περιθωριοποιούν την παλαιστινιακή κυριαρχία”.

“Για το λαό μας” συμπληρώνει “αυτά τα σχέδια σημαίνουν συστηματικές επιθέσεις, αποκλεισμό και πολιτική απομόνωση, όλα σχεδιασμένα να αποδυναμώσουν την αντίσταση και να επιβάλουν εξάρτηση”. Εχει γίνει, όπως τονίσαμε και παραπάνω, πολλές φορές το παρελθόν”.

Ο Τουμπάσι λέει τα πράγματα όπως πραγματικά είναι: “Η πραγματική ασφάλεια και δικαιοσύνη απαιτούν κάτι περισσότερο από προσωρινά μέτρα. Ο τερματισμός της κατοχής, η άρση της πολιορκίας της Γάζας και η εφαρμογή μιας γνήσιας λύσης δύο κρατών βασισμένης στα σύνορα πριν από την 4η Ιουνίου 1967 – με την Ανατολική Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα ενός κυρίαρχου παλαιστινιακού κράτους – είναι απαραίτητα”.

Και ακόμα: “Χωρίς την διευθέτηση αυτών των πολιτικών και εδαφικών δικαιωμάτων, οι συμφωνίες κινδυνεύουν να εξυπηρετήσουν εξωτερικές ατζέντες παρά τις προσδοκίες του παλαιστινιακού λαού για ελευθερία, αξιοπρέπεια και αυτοδιάθεση”.

Η σύνοδος κορυφής της Αιγύπτου δεν είχε, κατά την οπτική του Τουμπάσι, κάποιον χρήσιμο ρόλο: “Φαίνεται ότι αφορούσε περισσότερο τη διαχείριση των επιλογών παρά την αντιμετώπιση των αιτιών της σύγκρουσης. Παρόμοιες συναντήσεις στο παρελθόν έχουν επικεντρωθεί σε συμφωνίες κατάπαυσης του πυρός ή σε ανθρωπιστικούς διαδρόμους, αποφεύγοντας παράλληλα τα κεντρικά ζητήματα της κατοχής, του αποκλεισμού και της παλαιστινιακής κυριαρχίας”.

Ο Τουμπάσι δεν έχει ψευδαισθήσεις για τις πραγματικές επιδιώξεις της Δύσης και ιδιαίτερα των ΗΠΑ: “Επιθυμούν τη νομιμοποίηση του ευρύτερου περιφερειακού τους σκοπού – το λεγόμενο «σχέδιο Τραμπ-Μπλερ» –το οποίο επιδιώκει να ομαλοποιήσει την κυριαρχία του Ισραήλ στην περιοχή υπό το λάβαρο της οικονομικής ανάπτυξης και της συνεργασίας στον τομέα της ασφάλειας”.

Όπως τονίζει ο πρώην Παλαιστίνιος πρέσβης στη χώρα μας “αυτό το όραμα δεν στοχεύει στον τερματισμό της κατοχής, αλλά στη διαχείρισή της. Δεν οδηγεί στην απόδοση δικαιοσύνης για τους Παλαιστίνιους, αλλά στην ένταξή τους σε ένα σύστημα ελεγχόμενης εξάρτησης”.