Συνέντευξη με τον Jim Glennie των James

Ενόψει της επικείμενης εμφάνισης των James στο Ejekt Festival, ο Jim Glennie μίλησε στο ΜΕΝ 24 για την επιστροφή τους στα μουσικά δρώμενα, το νέο τους άλμπουμ “Hey Ma” και ότι συμβαίνει στη μουσική σήμερα.Τη δεκαετία του 1980 ήταν “οι επόμενοι Smiths”. Γνήσια τέκνα της γόνιμης σκηνής του Manchester, οι James κουβάλησαν για χρόνια την ευλογία-κατάρα που πήραν από τον ίδιο το Morrissey, μέχρι να βρουν τη δισκογραφική ‘γη της επαγγελίας’. Τι και αν είχαν καταφέρει να χτίσουν ένα αφοσιωμένο μέσα από τα live τους; Για χρόνια παρακολουθούσαν μπάντες με το μισό από το δικό τους ταλέντο να σαρώνουν τα τσαρτς στη Βρετανία και να κάνουν sold out περιοδείες.



Τα επόμενα χρόνια; Διόλου πιο εύκολα! Πριν αλέκτωρ λαλήσει στο «πρωινό» της δεκαετίας του 90, μια «επί σκηνής» διαμάχη, οδήγησε στην έξοδο τον Gavan Whelan, το βασικό ντράμερ των James, μαζί με το χαρακτηριστικά βαρύ tribal στοιχείο που έδινε στον ήχο τους. Με δύο μόνο μέλη από το αρχικό line-up (Tim Booth και Jim Glennie), ακολούθησε η «μεγάλη διεύρυνση» με την προσθήκη των Mark Hunter (πλήκτρα), Saul Davies (βιολί) και Andy Diagram (τρομπέτα). Η πιο αναγνωρίσιμη σήμερα επταμελής σύνθεση κυκλοφόρησε το “Seven” (1992) που παρά τις πολύ καλές κριτικές δεν κατάφερε να βρει τη θέση που του άξιζε στα charts.



Ένα χρόνο αργότερα, με τον Brian Eno πίσω από τις κονσόλες, κυκλοφόρησαν το Laid (1993). Αν και σήμερα θεωρείται η καλύτερη τους δουλειά, με κομμάτια όπως το “Out to Get Υou”, “Sometimes”, “Laid”, “Five-O”, “P.S.”, ακόμα και το “Say Something” που διασκεύασε μερικά χρόνια πριν ο Φίλιππος Πλιάτσικας, ο Βρετανικός τύπος το αγνόησε επιδεικτικά. Ούτε όμως και η αναπάντεχη επιτυχία του στην άλλη όχθη του Ατλαντικού κατάφερε να φέρει την πολυπόθητη «σύγκλιση». Πρώτα ο κιθαρίστας Larry Gott και λίγο μετά ο Tim Booth αποχώρησαν εγκαινιάζοντας μια τριετή περίοδο αποχής για μερικούς ή ανεπίσημης διάλυσης για κάποιους άλλους.




“Laid” – Athens 2007






Αν υπήρξαν κάποια ευτυχισμένα χρόνια αυτά ήταν η διετία 1999-2001. Το “Millionaires” (1999) και το “Please to Meet you” (2001), βγαλμένα μέσα από χρόνια προσπάθειας, εντάσεων, τρεις δισκογραφικές εταιρείες και ακόμα περισσότερες αλλαγές προσώπων, κέρδισαν κοινό και κριτικούς καθιερώνοντας τους James στο συλλογικό ποπ υποσυνείδητο ως «μεγάλη» μπάντα.



Και κάπου εκεί ήρθε το «μεγάλο διάλλειμα» της δεκαετίας του 2000. Με μια λιτή ανακοίνωση ο Tim Booth ανακοίνωσε ότι αφήνει τους James γιατί απλώς «ήταν η πιο κατάλληλη στιγμή» για να πει αντίο. Αν και οι υπόλοιποι δήλωσαν ότι οι James θα συνεχίσουν χωρίς αυτόν, ακολούθησε ήταν μια “επταετία” απραξίας.



Για την περίοδο αυτή, όμως, όπως και για την πανηγυρική τους επιστροφή, το ΜΕΝ 24 «ζήτησε τις εξηγήσεις» από τα πιο επίσημα χείλη. Τον Jim Glennie…




-Μείνατε εκτός για εφτά περίπου χρόνια. Ένα «μεγάλο διάλλειμα για φαγητό» όπως λέτε και στην ιστοσελίδα σας. Πως ήταν το βράδυ πριν το πρώτο live της “Reunion Tour”. Είχατε άγχος, σιγουριά…

«Είχαμε τρομοκρατηθεί για να είμαι ειλικρινής. Δεν ήμασταν καθόλου σίγουροι για το τι θα γίνει…»




-Εννοείς για εσάς τους ίδιους ή για το κοινό;

«Και για τα δύο. Σε ότι μας αφορά δεν ήμασταν σίγουροι για αν μπορούσαμε να παίξουμε όπως πριν… Αν θα δώσουμε στον κόσμο αυτό που πρέπει… Αν θα ήμασταν σκιές του εαυτού μας. Και τι νόημα έχει να επιστρέφεις στη μουσική σκηνή αν δεν είσαι το λιγότερο το ίδιο καλός όσο στο παρελθόν.»




-Και σε ότι αφορά το κοινό;

«Η μουσική άλλαξε από όταν διαλύθηκαν οι James. Βγήκαν πολλές νέες μπάντες και δεν ξέραμε αν ο κόσμος θα ενδιαφερόταν ακόμα να μας ακούσει ζωντανά. Τα εισιτήρια, όμως ,πουλήθηκαν μέσα σε δύο ώρες που αρχικά ήταν σοκ. Και μετά ήρθαν τα live… και το όλο πράγμα άρχισε να γίνεται μια τεράστια γιορτή!



Ο κόσμος καταπληκτικός και ήξερες ότι και εσύ δίνεις στον κόσμο κάτι πίσω. Για μας ήταν πολύ συγκινητικό να βλέπουμε την αντίδραση τους και να είμαστε μέρος όλου αυτού του σκηνικού. Ειδικά όταν παίξαμε στο Μάντσεστερ, μπροστά σε 16 χιλιάδες κόσμου, και έπεσαν τα καλύμματα της σκηνής και από το κοινό βγήκε αυτό το βουητό… Σε μια τέτοια κατάσταση είναι δύσκολο να παραμείνεις συγκεντρωμένος.»




“Sit down” – Manchester 2007







-Εξηγώντας τους λόγους του διαλλείματος λέτε ότι «Οι δρόμοι σας χώρισαν για να κάνετε οικογένειες… να αντιμετωπίσετε τον πραγματικό κόσμο». Τι εννοείτε με αυτό;

«Σε ένα βαθμό αστειευόμουν. Αλλά όταν είσαι σε μια μπάντα ζεις μια περίεργη μικρή ζωή, με μια βαλίτσα στο χέρι, δεν προλαβαίνεις να ριζώσεις σε ένα μέρος, γυρνάς σπίτι για μερικές μέρες κάνεις κάποια πράγματα, βλέπεις μερικούς ανθρώπους αν μπορέσεις και μετά ξαναφεύγεις. Είναι κάπως περίεργο και σίγουρα διαφορετικό από αυτό που ζει ο υπόλοιπος κόσμος εκεί έξω.



Ήταν ωραία να έχεις χρόνο να περάσεις με άλλους, να μείνεις στο ίδιο μέρος για λίγο και ακόμα δεν έχω συνηθίσει στο να είμαι πολυάσχολος. Ακόμα μοιάζει λίγο περίεργο αλλά υποθέτω θα συνηθίσουμε. Έχουμε ακόμα αρκετά ταξίδια μπροστά μας, πολύ δουλειά. Αλλά σαν μουσικός έχεις περίεργη ζωή και σου κάνει καλό να μείνεις λίγο έξω και να ζήσεις μια φυσιολογική ζωή. Είναι κάτι πολύ υγιές.»




-Ωραία. Πες μου λίγο για το νέο σας άλμπουμ. Υπήρχε συνειδητή προσπάθεια για να αναβιώσετε, όπως λέτε, το πνεύμα του “Laid”;

«Δεν υπήρχε στ’ αλήθεια συνειδητή προσπάθεια. Απλώς οι εφτά άνθρωποι που μαζευτήκαμε για αυτό το νέο άλμπουμ ήταν οι ίδιοι εφτά που ηχογράφησαν το “Laid”. Οπότε στο τέλος δεν μας έκανε ιδιαίτερη έκπληξη που το αποτέλεσμα έχει ομοιότητες με το “Laid”. Δεν μηχανευτήκαμε κάτι τέτοιο και γενικώς δεν είμαστε πολύ καλοί σε αυτό. Όταν το κάνεις τα πράγματα μπερδεύονται στο τέλος.



Απλώς κάναμε ότι μας άρεσε και τελικά είμαστε πολύ ευχαριστημένοι με το “Hey Ma”. Το αγαπάμε μέχρι θανάτου και είναι το άλμπουμ που θέλαμε να βγάλουμε. Είναι ένα θετικό και εμψυχωτικό άλμπουμ. Αντιπροσωπεύει πλήρως το ποιοι είμαστε σήμερα. Δεν θέλαμε να επιστρέψουμε χλιαρά, με μισή καρδιά ή να μας δει ο κόσμος μια χειρότερη έκδοση των εαυτών μας. Το αντίθετο. Θέλαμε να γυρίσουμε αλλά με κάτι που να είναι σημαντικό και να το προσλάβει έτσι και ο κόσμος.»




-Μου δίνεις την εντύπωση ότι ανησυχούσατε υπερβολικά μήπως φανείτε κατώτεροι των περιστάσεων…

«Ναι. Απολύτως. Όπως σου είπα αν δεν είσαι τουλάχιστον όσο καλός ήσουν πριν γιατί να επιστρέψεις; Ποιο το νόημα; Και έτσι νιώσαμε όλοι. Ήταν σαν πρόκληση. Και όταν είσαι εκτός για έξι χρόνια πρέπει να έχεις την ορμή και την ενέργεια για να τη βάλεις στη δουλειά σου. Και νομίζω αυτό βγήκε προς τα έξω. Θέλαμε να δουλέψουμε σκληρά και να αποδείξουμε στους εαυτούς μας ότι υπήρχε λόγος για να γυρίσουμε. Όπως και στον κόσμο. Να παίξουμε καταπληκτικά live και να γυρίσουμε με ένα πολύ δυνατό άλμπουμ.»




-Αν πάντως συγκρίνω το “Hey Ma” με το “Laid” υπάρχει μια διαφορά στο ύφος. Π.χ. το “Waterfall” σε σχέση με το “Five O”… θα έλεγα ότι άλλαξε από ιδιαίτερα «προσωπικό» σε αυτό που λέμε «κοινωνικό»…

«Ναι. Πιστεύω πως υπάρχει μια αλλαγή. Υπάρχουν κάνα δυο κομμάτια όπως το “Hey Ma” που θα μπορούσες να χαρακτηρίσεις τραγούδια διαμαρτυρίας και ξέρεις… ο κόσμος μας είναι ταραγμένος, υπάρχουν πολλά πράγματα που περιμένουμε και ελπίζουμε να έρθουν και αυτό έχει διαπεράσει στο υλικό μας. Σαν συγκρότημα είναι κάτι που βιώνουμε, σαν έθνος είναι κάτι που βιώνουμε και σας άτομα είναι κάτι που επίσης βιώνουμε. Είναι δύσκολοι, ανησυχητικοί οι καιροί που ζούμε και είναι δύσκολο να μην περάσει κάτι τέτοιο στη δουλειά μας.»




-Σε τι άλλο διαφέρουν οι James του 2008 με τους James στα μέσα της δεκαετίας του 90;

«Υπάρχουν σημαντικές διαφορές στον τρόπο που προσεγγίζουμε τα πράγματα, στον τρόπο που γράφουμε, στο τρόπο που λειτουργούμε ως μπάντα. Στη δεκαετία του 90 είχαμε πολύ επιτυχία αλλά υπήρχε πολύ ένταση στις σχέσεις μεταξύ μας. Σε μια μπάντα μένεις με τους ανθρώπους που την αποτελούν είτε στο στούντιο είτε σε περιοδεία και αυτό τείνει να επιβαρύνει τις σχέσεις. Και νομίζω το «διάλλειμα» μας έκανε καλό. Μείναμε μακριά αρκετά ώστε να εκτιμήσουμε αυτό που είχαμε. Μπορεί να ακουστεί κλισέ αλλά δεν εκτιμάς κάτι μέχρι να το χάσεις. Μας έλειψαν οι James, η συγκίνηση του να γράφεις μουσική και να τη παίζεις ζωντανά. Είμαστε λίγο πιο μεγάλοι, λίγο πιο σοφοί ίσως και θέλω να πιστεύω ότι μάθαμε από τα προβλήματα του παρελθόντος και να μην τα αφήνουμε να μπαίνουνε στη μέση.»




-Πολλά έχουν αλλάξει και στη μουσική. Η post punk σκηνή είναι πολύ στα πάνω της… Πιστεύεις ότι οι James ταιριάζουν σε αυτό το κλίμα;

«Νομίζω πως ναι. Είναι μια καταπληκτική περίοδος για κιθαριστική μουσική.. Θέλω να πω ότι στη δεκαετία του 90 κάθε παιδί ήθελε να γίνει DJ και η λέξη κιθάρα ήταν λίγο πολύ «βρισιά». Αυτό όμως άλλαξε. Υπάρχουν καταπληκτικά κιθαριστικά συγκροτήματα. Η εναλλακτική μουσική ή η indie είναι πολύ δημοφιλής. Τώρα όλα τα νέα παιδιά θέλουν να παίξουν σε συγκροτήματα με κιθάρες και αυτό είναι πολύ υγειές. Είναι καλή η συγκυρία στην οποία επιστρέφουμε. Ένα πολύ πιο υγιές κλίμα από το 2001 που σταματήσαμε.»




-Νομίζεις ότι πρέπει να κάνετε κάποιες προσαρμογές; Στο ήχο για παράδειγμα; Να τον κάνετε λίγο πιο σκληρό;

«Όχι δεν νομίζω. Ποτέ δεν το κάναμε αυτό συνειδητά. Αν αρχίσουμε να σκεφτόμαστε τι θα πει ο κόσμος, τι κριτικές θα πάρουμε, θα τα κάνουμε χάλια. Απλώς αφήνουμε τα τραγούδια όπως μας βγαίνουν και έχουμε πίστη. Στο νέο άλμπουμ π.χ. υπάρχει τρομπέτα που δεν είναι «της εποχής», χρησιμοποιούμε πολύ τεχνολογία επίσης, π.χ. loops, περίεργους ήχους από keyboard, βιολί, μερικές βρώμικες κιθάρες δηλαδή ένα μείγμα ήχων. Και αυτό που εισπράττουμε είναι πολύ θετικό. Υπάρχουν πολλές μπάντες που λένε καλά λόγια για αυτό και ότι έχουν επηρεαστεί από εμάς.»




-Μιλώντας για αλλαγές, τι πιστεύεις για τον τρόπο που το κοινό ακούει μουσική σήμερα; Μέσω του ίντερνετ, κατεβάζοντας τραγούδια… Είναι καλύτερα τώρα;

«Γενικά μου αρέσει η ανάπτυξη του ίντερνετ αν και δεν πιστεύω ότι η επιλογή μεμονωμένων τραγουδιών είναι απαραίτητα καλό πράγμα. Ότι δηλαδή κάποιος επιλέγει ένα ή δύο τραγούδια από ένα άλμπουμ που εσύ έγραφες έναν ολόκληρο χρόνο… Ατελείωτες μέρες και νύχτες… Θα ήθελα να πιστεύω ακόμα ότι ένα άλμπουμ είναι ένα έργο τέχνης.»




-Με το DIY και το mySpace νομίζεις ότι είναι καλύτερα τα πράγματα από παλιά;

«Το DIY έχει δημιουργήσει μια τεράστια αναστάτωση και πιστεύω ότι είναι καλό για τη μουσική. Υπάρχουν νέες μπάντες που βγαίνουν προς τα έξω χωρίς απαραίτητα να προσκρούουν σε μια διστακτική μουσική βιομηχανία. Μπορούν να την παρακάμψουν. Μπορείς πια να αγνοήσεις τις μεγάλες δισκογραφικές, να αγνοείς τους μεγάλους ραδιοφωνικούς σταθμούς και να βγάλεις προς τα έξω τη μουσική σου πολύ πιο εύκολα.»




-Τι γνώμη έχεις για το πρόσφατο παράδειγμα των Radiohead;

«Νομίζω ότι λειτούργησε καταπληκτικά για αυτούς. Πολύς κόσμος, που δεν θα πλήρωνε απαραίτητα 12-15 λίρες για το άλμπουμ,το κατέβασε για οτιδήποτε από 1 μέχρι 10 λίρες και στο τέλος όταν το ίδιο το άλμπουμ κυκλοφόρησε στα δισκοπωλεία πήγε πολύ καλά. Το καλό με το ίντερνετ είναι ότι μπορείς να βγάλεις εύκολα προς τα έξω τη μουσική σου. Να την ακούσει κόσμος σε όλη τη γη, κόσμος που δεν ακούει απαραίτητα James. Και αυτό δεν μπορεί παρά να είναι θετικό.»




-Θα κάνατε το ίδιο και εσείς;

«Δεν ξέρω. Εξαρτάται. Εμείς είμαστε σε μεγάλη δισκογραφική και αυτό σημαίνει ότι οι άνθρωποι της θα δυσκολευτούν πολύ να βρουν έναν τρόπο για να βγει κέρδος. Οι Radiohead επίσης έχουν μεγαλύτερο κοινό από εμάς και η επιμελητεία όλου αυτού του εγχειρήματος πολύ δύσκολη.»




-Να επιστρέψω λίγο στη μουσική σας… Ποιο θεωρείς το καλύτερο τραγούδι των James; Αν δηλαδή έπρεπε να στείλεις ένα τραγούδι μόνο σε μια διαστημική κάψουλα, ποιο θα ήταν;

«Καλή ερώτηση! To “Out to get you”. Είναι πολύ συναισθηματικό με μια έντονα θλιμμένη διάθεση. Αλλά στο τέλος είναι ιδιαίτερα εμψυχωτικό.»




“Out to get you” – Athens 2007







-Θυμάσαι πράγματα από το live στην Αθήνα του 2001; Ο Tim είχε δηλώσει τότε ότι ήταν ένα από τα καλύτερα live των James στην ιστορία τους…

«Ναι. Κυρίως ότι μείναμε κατάπληκτοι από την υποδοχή του κόσμου. Δεν ξέραμε τι να περιμένουμε. Αν ο κόσμος ήξερε ή ήθελε να ακούσει τους James. Δεν το περιμέναμε, αλλά ο κόσμος ήταν απίστευτος. Ήξερε όλα τα τραγούδια και εμείς στο τέλος εισπράξαμε μια θερμή και φιλική υποδοχή.»




-Ωραία. Πες μας λίγο για το Ejekt Festival και τη ζωντανή σας εμφάνιση! Τι να περιμένουμε αυτή τη φορά;

«Ένα μιξ από όλα. Αρκετό υλικό από το νέο άλμπουμ. Μόλις τελειώσαμε την περιοδεία στη Βρετανία και μας άρεσε πολύ να παίζουμε τραγούδια από το νέο άλμπουμ. Ελπίζουμε να έχει πάει καλά στην Ελλάδα και ο κόσμος να ξέρει τα νέα τραγούδια. Αλλά, σε κάθε περίπτωση θα είναι μια γιορτή. Μια ανυψωτική εμπειρία όπως πάντα.»




-Σε ευχαριστούμε πολύ!

«Ευχαρίστηση μου. Τα λέμε στη συναυλία!»