Synch Festival 2008

Το ΜΕΝ 24 βρέθηκε στην Τεχνόπολη στο Γκάζι, παρακολούθησε το Synch Festival και διατυπώνει τις εντυπώσεις του από τα live.Η πρώτη επαφή έγινε με τους Yo La Tengo, το τρίο από το New Jersey, οι οποίοι εντυπωσίασαν με την εκτελεστική τους δεινότητα και το εύρος των μουσικών τους γνώσεων αφού συνδύασαν τη γνωστή τους indie pop με jazz ήχους και στοιχεία.



Ιδιαίτερα τα κιθαριστικά ξεσπάσματα προς το τέλος του live ανέβασαν το κλίμα και έφτιαξαν τη διάθεση για το διπλανό live των Liars. Δυστυχώς, εκεί προλάβαμε μόνο το τελευταίο κομμάτι, Plaster Casts Of Anything, το οποίο όμως μας έδωσε να καταλάβουμε ότι είχαμε χάσει ένα δυνατό και άκρως ενδιαφέρον live.



Ύστερα απ’ αυτό, έκδηλη ήταν στην ατμόσφαιρα η αναμονή όλων για τη μεγάλη συναυλία των Happy Mondays. Λίγα λεπτά πριν την έναρξή του live, η κεντρική σκηνή της Τεχνόπολης γέμισε από κόσμο και από το πρώτο άκουσμα ξεκίνησε ένα party με αποκορύφωμα τα Hallelujah και Step On. Αξιοσημείωτη η ανεξάντλητη ενέργεια του Bez, ο οποίος μετέδιδε κάτι από τη Madchester αίσθηση σε αντίθεση με τον “βαρύ” πλέον τραγουδιστή Shaun Ryder.



Παράλληλα με τους Happy Mondays, στη διπλανή σκηνή έπαιζαν οι Καναδοί Holy Fuck, τους οποίους συνόδευε η φήμη του καταιγιστικού live performance και όσοι τους προτίμησαν μπορούν να το επιβεβαιώσουν ανεπιφύλακτα. Επί μία ώρα σφυροκόπησαν τα αυτιά μας με electrorock ήχους που συνοδεύτηκαν με τα απαραίτητα crowd surfings.



Καταϊδρωμένοι μεν, κατενθουσιασμένοι δε, κατευθυνθήκαμε στην αίθουσα Παλαμάς για το set του Σουηδού The Field, οι μετοχές του οποίου είναι πολύ ανεβασμένες τελευταία. Ο Field έκανε ό,τι μπορούσε για να επιβεβαιώσει τις φήμες που τον ακολουθούν και πολύς κόσμος χόρεψε στους minimal techno ρυθμούς του.



Κάπως έτσι τέλειωσε η μέρα για εμάς στο Synch, στο οποίο επανήλθαμε δριμύτεροι την Κυριακή. Το πρώτο live που παρακολουθήσαμε ήταν αυτό των Άγγλων Stereolab (πλην της γλυκύτατης Γαλλίδας τραγουδίστριας). Σε γενικές γραμμές ευχάριστο και αέρινο, με πιο δυνατές στιγμές προς το τέλος, που ήταν ό,τι έπρεπε για προθέρμανση εν όψει της συνέχειας, η οποία δόθηκε με τους Γάλλους Poni Hoax, ένα από τα highlights του φεστιβάλ όπως αποδείχθηκε.



Εθιστικές μελωδίες, εκκωφαντικά drums, έντονη σκηνική παρουσία και αρκετό χτύπημα στις πρώτες σειρές συνέθεσαν το παζλ αυτού του live, εξ αιτίας του οποίου αρκετοί (συμπεριλαμβανομένου και του γράφοντος) άργησαν να παρακολουθήσουν το μεγάλο όνομα της ημέρας που άκουγε στο όνομα Roisin Murphy.



Κι αυτοί που άργησαν όμως αλλά και όσοι βρέθηκαν από την πρώτη στιγμή στην κεντρική σκηνή της Τεχνόπολης αιχμαλωτίστηκαν από τη μαγική αύρα που εξέπεμψε η πρώην τραγουδίστρια των Moloko. Η σκηνή μετατράπηκε σε ένα μεγάλο disco dancefloor, με τη Murphy να αλλάζει φορέματα, καπέλα και διάφορα αξεσουάρ σε κάθε τραγούδι και το κοινό να εκστασιάζεται από τη φωνή, τον χορό και τη γενικότερη παρουσία της. Στο δε Overpowered, από το μυαλό πέρασε στιγμιαία ο χαρακτηρισμός της, ως Madonna της electro-disco house σκηνής.



Ύστερα από ένα τέτοιο αποθεωτικό live, το δίδυμο Steve Reid και Kieran Hebden, όσο ενδιαφέρον και πειραματικό κι αν εμφανίζεται πάντα, δεν ήταν σε θέση να μας κρατήσει άλλο στον χώρο της Τεχνόπολης. Έτσι αποχαιρετήσαμε το Synch Festival για φέτος και ευχόμαστε και του χρόνου με περισσότερο κόσμο και μουσικές!



Η φωτογράφιση έγινε από τον Vlas.