Πέντε χορευτές κι ένας δάσκαλος καράτε χορεύουν σε έναν πρώην εκθεσιακό χώρο αυτοκινήτων

Tο νέο του έργο “INSEQS” παρουσιάζει ο χορογράφος και χορευτής Δημήτρης Μυτιληναίος σε έναν πρώην εκθεσιακό χώρο αυτοκινήτων, για τέσσερις παραστάσεις από 1 έως 4 Δεκεμβρίου..

Η ομάδα, αποτελούμενη από πέντε χορεύτριες-ές, έναν δάσκαλο καράτε που ενίοτε χορεύει και τέσσερις μουσικούς, ενορχηστρώνει μία φαινομενικά “ακαδημαϊκή” παράσταση – που, ενώ παίζει με όρους θεάτρου ποικιλιών (“variétés”), δοκιμάζει συγχρόνως να αρθρώσει μία ιδιότυπη σκηνική γλώσσα.

Εμείς μιλήσαμε με τον Δημήτρη Μυτιληναίο με αφορμή αυτήν την ενδιαφέρουσα χορογραφική του προσέγγιση.

Τι σημαίνει το “ΙΝSEQS” και τι θα δούμε στην παράστασή σας;

Στην πραγματικότητα ο τίτλος είναι INORGANIC SEQUENCES και το INSEQS είναι μια συντομογραφία (που έχει και ένα λίγο παιχνιδιάρικο τόνο αν το προφέρουμε όπως το έχω φανταστεί). Το έργο αποτελείται από διαδοχικές σκηνές που παρουσιάζουν σειρές από κινήσεις. Έτσι, έχουμε μια σειρά σκηνών με σειρές από κινήσεις. Η «σειρά» ειναι μια βολική λέξη για την δουλειά μου. Δεδομένου ότι βασίζομαι μεθοδολογικά στο ακαδημαϊκό σχήμα ανάλυση-σύνθεση-αποσύνθεση, σκεπτόμενος τις σκηνές και τους συνδυασμούς των κινήσεων ως σειρές, οδηγούμαι να χρησιμοποιώ κι άλλες μαθηματικές έννοιες σαν χορογραφικές: για παράδειγμα συναρτήσεις και μεταβλητές. Κάπως έτσι, το “sequences” αναδεικνύει αυτή τη ψευτομαθηματική γλώσσα με την οποία σκέφτομαι την χορογραφία.

Το “όργανο” για την εμφάνιση της χορευτικής κίνησης είναι σίγουρα το σώμα.

Το διπλανό “inorganic” είναι ένα μεγάλο θέμα, πιστεύω είναι μια λέξη με εκτενή λίστα ερμηνειών και ασαφές νόημα στις πρακτικές χορού. Χρησιμοποιείται κυρίως ως αντίθετο του “οργανικού”(αυτού δηλαδή που δουλεύει αρμονικά ως “όργανο” και παράγει επιτυχώς κάποιου είδους “έργο”). Το “όργανο” για την εμφάνιση της χορευτικής κίνησης είναι σίγουρα το σώμα. Μία κίνηση που εκτελείται από το ανθρώπινο σώμα δεν μπορεί με κανένα τρόπο να είναι “ανόργανη” εκτός αν μιλάμε για οργανικότητα σχετικά με κάποιο ζητούμενο. Άρα, μια κίνηση θα είναι ανόργανη όταν δεν μοιάζει με αυτό που ο/η θεατής/άτριά του/ης έχει φανταστεί ότι θα ήταν το σωστό. Κάπως έτσι μπαίνει στην εξίσωση η ιστορία της αισθητικής στον χορό και την χορογραφία, ενώ το μπαλέτο φαίνεται μία πολλά υποσχόμενη περίπτωση μελέτης.

Ένα παραδοσιακό μάθημα μπαλέτου εμπεριέχει υποχρεωτικά μία ορισμένη, αλλά σχετικά ευέλικτη σειρά ασκήσεων με αντικειμενικό στόχο να προετοιμάσει το σώμα «στην μπάρα» ώστε να καταφέρει προοδευτικά να στήνεται σωστά «στο κέντρο» και τελικά στον αέρα. Κάθε άσκηση αποτελεί μοναδικό τμήμα του συνόλου, διαθέτει εσωτερική δομή και συγκεκριμένες προθέσεις, εξασκεί συγκεκριμένες μυϊκές λειτουργίες ενώ θεμελιώδεις στόχοι είναι ο ακριβής συντονισμός πολλαπλών, διακριτών οδηγιών και η απόκρυψη της δυσκολίας/προσπάθειας. Η χορογραφική διαδικασία που ακολουθούμε επαναχρησιμοποιεί τους παραπάνω στόχους, τους καθαιρεί, τους θέτει ως προβλήματα και εφαρμόζει πιθανές λύσεις.

Η παράσταση φέρνει έξι χορευτές/ριες αντιμέτωπους/ες με αυτές τις “ανόργανες σειρές”.

Ποιοι απαρτίζουν τη χορογραφική σας ομάδα;

Η παράσταση φέρνει έξι χορευτές/ριες αντιμέτωπους/ες με αυτές τις “ανόργανες σειρές”. Καθένας και καθεμία τους επιλέχθηκαν για διαφορετικούς λόγους αλλά εξυπηρετούν τον ίδιο σκοπό, που είναι να αποδώσουν διαφορετικές όψεις του χορευτικού άθλου. Η Νεφέλη Αστερίου είναι ουσιαστικά η πρώτη μου συνεργάτης δεδομένου ότι δουλεύουμε μαζί από τα σπουδαστικά μας χρόνια στην ΚΣΟΤ και ως εκ τούτου έχει συνδιαμορφώσει σε μεγάλο βαθμό τη χορογραφική μου γλώσσα. Στην παράσταση η παρουσία της συμβολίζει για μένα την αρχετυπική γυναίκα χορεύτρια και το alter ego μου. Η Μαρκέλλα Μανωλιάδη υπήρξε μία από τις σημαντικότερες δασκάλες σύγχρονου χορού για εμένα. Αρχικά, δράττομαι της ευκαιρίας να τονίσω την τιμή που μου κάνει με την συμμετοχή και την εμπιστοσύνη της. Η φαντασία που της αποδίδεται έχει να κάνει με την φιγούρα του συντηρητικού, ηλικιωμένου μπαλετικού ή οπερατικού κοινού. Ο Φίλιππος Βασιλείου από την άλλη, δεν είναι επαγγελματίας χορευτής. Βασικά είναι γλύπτης, αλλά εξασκεί και διάφορα άλλα επαγγέλματα (όπως δάσκαλος καράτε), ωστόσο έχει ξαναυπάρξει στη σκηνή είτε ως performer της δικής του δουλειάς ή ακόμη και ορισμένων χορογράφων. Είναι ο μόνος που στην παράσταση δεν επιχειρεί τίποτα άλλο παρά μπαλέτο. Η Βεατρίκη Καπνίση και η Παγώνα Μπουλμπασάκου είναι δύο νεότερες χορεύτριες, με τις οποίες δεν είχα συνεργαστεί ξανά στο παρελθόν. Στα μάτια μου, η πρώτη λειτουργεί ως αναφορά στο χοροθέατρο και η δεύτερη στους μεταμοντέρνους χορογράφους της Ν.Υόρκης την δεκαετία του 60’. Τέλος εγώ, ως μέλος της ομάδας χορευτών/τριών, προσεγγίζω την φιγούρα του μαιτρ (maître de ballet ή ballet master). Ωστόσο, αξίζει να συμπληρωθεί ότι μιλάω για έναν ξεπεσμένο, ή αποτυχημένο μαιτρ…

Ο κλασικός χορός πάει χέρι-χέρι με την κλασική μουσική και ήταν σχεδόν αναπόφευκτο το να δοκιμάσουμε κλασικές παρτιτούρες με την ενορχήστρωση των Rita.

Ποιος είναι ο ρόλος της μουσικής των Rita Mosss;

Η μουσική είναι ειδικά γραμμένη για την παράσταση, πιο συγκεκριμένα για τη μισή παράσταση. Η υπόλοιπη διαδραματίζεται στη «σιωπή» χάριν μιας προσπάθειας ανάδειξης της διαφοράς ανάμεσα στα δύο ηχητικά περιβάλλοντα. Η επιλογή της punk είχε να κάνει κυρίως με την ωμότητα που την χαρακτηρίζει, το σκληρό στοιχείο, κάτι που με ενδιαφέρει εξίσου κινητικά. Επιπλέον, ο κλασικός χορός πάει χέρι-χέρι με την κλασική μουσική και ήταν σχεδόν αναπόφευκτο το να δοκιμάσουμε κλασικές παρτιτούρες με την ενορχήστρωση των Rita.

Φυσικά, δεν είναι η πρώτη φορά που η punk και το μπαλέτο συναντιούνται. Υπάρχουν πολλά τόσο διάσημα όσο άσημα παραδείγματα (Merce Cunningham & John Paul Jones, Michael Clark & The Fall κτλ.). Η δική μας περίπτωση σε γενικές γραμμές κρύβει το μπαλέτο, στο μεγαλύτερο μέρος της παράστασης το μπαλέτο υπάρχει μόνο νοητικά, στα μυαλά και στη φαντασία των χορευτών/τριών. Στη βάση του, εμφανίζεται, υπάρχει και κινητικά, αλλά εντελώς παραμορφωμένο.

Γιατί επιλέξατε έναν πρώην εκθεσιακό χώρο αυτοκινήτων ως χώρο της παράστασης;

Η επιλογή του χώρου ήταν καθαρά ενστικτώδης. Είναι ένας αρκετά εντυπωσιακός χώρος λόγω συνδυασμού τοποθεσίας και μεγέθους. Σπάνια πετυχαίνεις μια άδεια αίθουσα, τέτοιων διαστάσεων, χωρίς κολώνες, στο κέντρο της Αθήνας.

Επιπλέον, εξαιτίας της παλιάς χρήσης του καθώς και της οριακής του συντήρησης- με την έννοια ότι έχουν γίνει οι ελάχιστες δυνατές επεμβάσεις ώστε να είναι λειτουργικός και προσβάσιμος- αποπνέει κάτι το σκληρό, μια γκραντζίλα. Ταιριάζει πολύ με την punk, ενώ ταυτόχρονα προσομοιάζει το “white cube” ή μάλλον το “grey cube”, όπως θα διαπιστώσετε είναι παντελώς γκρι και πιστεύω ότι αυτή η μονοτονία του και η απουσία χρώματος θα αναδείξει το έργο. Αν και με δυσκόλεψε το στήσιμο, μπορω να πω ότι είμαι ικανοποιεί το ότι δημιουργούμε μια σκηνή από το μηδέν και που η “ζωή” της ταυτίζεται με την “ζωή” του έργου.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ: Χορογραφία: Δημήτρης Μυτιληναίος/Χορευτές-τριες: Νεφέλη Αστερίου, Φίλιππος Βασιλείου, Βεατρίκη Καπνίση, Μαρκέλλα Μανωλιάδη, Παγώνα Μπουλμπασάκου, Δημήτρης Μυτιληναίος/Μουσική:RitaMosss (Κώστας Καγκελάρης, Μιχάλης Καλλιγέρης, Μιχάλης Μάγνης, Δημήτρης Τσαμπουνάρης)/Φωτιστικός σχεδιασμός: Απόστολος Στράντζαλης/Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη/Βίντεο/Φωτογραφίες/Γραφικά: Μαρίνα Σκουτέλα/ Η παράσταση υλοποιείται με επιχορήγηση του ΥΠΠΟΑ

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ: Παραστάσεις :1-4 Δεκεμβρίου στις 21:00/Προβλεπόμενη διάρκεια έργου: 55’/Εισιτήρια : 12 ευρώ κανονικό, 8 ευρώ μειωμένο/Προπώληση: https://www.ticketservices.gr/event/inseqs-fiat/

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις