Φοιτητικές εκλογές: Νιάτα χαμένα στα κόμματα

Αν ο Πρωθυπουργός ήθελε να είναι συνεπής ως προς τα φιλελεύθερα και εκσυγχρονιστικά που μας έλεγε πριν την εκλογή του, τότε θα αναλάμβανε μία γενναία πρωτοβουλία για τα Πανεπιστήμια. Θα διέλυε τη ΔΑΠ ή, τέλος πάντων, θα έκανε κάτι προκειμένου να μειωθεί η κομματική παρέμβαση στην ανώτατη εκπαίδευση.

Κάτι σχετικό είχε προσπαθήσει να κάνει η Νίκη Κεραμέως, αλλά η σχετική πρωτοβουλία χάθηκε μέσα στο μαύρο σκοτάδι και τις κραυγές των παιδιών της ΔΑΠ.

Η πατρίδα μας, λοιπόν, διατηρεί μία παγκόσμια πρωτοτυπία. Είναι η μοναδική χώρα στον κόσμο στην οποία τα πολιτικά κόμματα διατηρούν παραρτήματα στα Πανεπιστήμια. Και μάλιστα αυτά τα παραρτήματα έχουν λόγο και άποψη επί παντός του επιστητού. Από τις διεθνείς εξελίξεις, μέχρι τις συντάξεις.

Ασφαλώς και υπάρχουν φοιτητικές ενώσεις σε άλλες χώρες. Ομως δεν έχουν κομματική σύνδεση και οι δραστηριότητές τους εξαντλούνται σε θέματα σπουδών. Στην Ελλάδα οι φοιτητικές παρατάξεις λειτουργούν ως κομματικές ακαδημίες για την ανάδειξη νέων στελεχών και την άσκηση πιέσεων στο πανεπιστημιακό περιβάλλον.

Μην κοροϊδευόμαστε, όλοι γνωρίζουμε για τα υπόγεια νταβατζηλίκια, την προμήθεια βοηθημάτων και σημειώσεων, την πίεση προς τους καθηγητές κ.λ.π. Και όλα αυτά, μέσα σε ένα πλαίσιο εντελώς αναχρονιστικό, με τη γενιά της ψηφιακής εποχής να λερώνει τους τοίχους με τόνους χαρτιού, ενώ συχνά-πυκνά οι παρατάξεις αποτελούν και εστίες βίας.

Ναι, δεν αντιλέγω, όλα αυτά ήταν απολύτως λογικά και αναμενόμενα στην πρώιμη Μεταπολίτευση. Ομως, σήμερα, το να πλακώνεσαι στα αμφιθέατρα για τη νίκη του σοσιαλισμού ή την επικράτηση των φιλελεύθερων ιδεών, είναι, τουλάχιστον, γελοίο.

Προφανώς με τον καιρό όλο αυτό θα ατονίσει. Θα θεωρείται γραφικό -αν δεν θεωρείται ήδη. Φαίνεται, άλλωστε, από το μικρό ποσοστό συμμετοχής και την κοινωνική αδιαφορία για τα αποτελέσματα των εκλογών που, φυσικά, διαφέρουν ανά παράταξη.

Δεν παύει όμως να είναι και θλιβερό όταν βλέπεις, έστω ένα τμήμα, από το πιο νέο και ελπιδοφόρο κομμάτι της κοινωνίας να μετατρέπει τα πανεπιστήμια σε θερμοκοιτίδα της εθνικής παθογένειας του κομματισμού. Και ενώ θες να φωνάξεις ένα get a life στα παιδιά, εκείνα δεν ακούν γιατί το κόμμα τα τραβάει από το μανίκι.