Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΠΟΥΑΡΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΚΔΟΤΙΚΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

Ο λύκος κι αν εγέρασε κι άσπρισε το μαλλί του, μήτε τη γνώμην άλλαξε μήτε την κεφαλήν του. Στα παραπάνω προσθέστε το δαιμόνιο ένστικτο και την περιέργεια.

Η λαϊκή μας ρήση ταιριάζει “γάντι” στον Ηρακλή Πουαρό. Με τη μόνη διαφορά ότι εκείνος είναι περισσότερο “γριά αλεπού”, παρά λύκος.

Ο Βέλγος ντετέκτιβ μπορεί να γέρασε και να συνταξιοδοτήθηκε, δεν έχασε όμως το ταλέντο και την ικανότητα του.

Η επιστροφή του γίνεται δια χειρός Sophie Hannah η οποία τον μπλέκει σε μια καθηλωτική, νέα περιπέτεια. Οι περιγραφές της φτιάχνουν μαεστρικά ένα κινηματογραφικό σκηνικό ενώ η μετάφραση, ή μάλλον καλύτερα η απόδοση του έργου από τον Αύγουστο Κορτώ, συντελεί στο να θέλει κανείς να μπει κυριολεκτικά μέσα στους δρόμους και τα δωμάτια του “εγκλήματος με υπογραφή” και να παρακολουθήσει την ιστορία από κοντά. Από πρώτο πρόσωπο, σαν να είναι εκεί.

“Ο Ηρακλής Πουαρό είναι η ολοζώντανη απόδειξη ότι το χιούμορ είναι το απαραίτητο συστατικό του καλού αστυνομικού μυθιστορήματος”, γράφει ο Αύγουστος Κορτώ στην έκδοση του βιβλίου από τις εκδόσεις Διόπτρα.

Ο Πουαρό δεν έχει χάσει λοιπόν τις εμμονές του, τους ψυχαναγκασμούς του, αλλά και το εύστοχο και λεπτό χιούμορ του. Η Αγκάθα Κρίστι μπορεί να μην βρίσκεται πια σε αυτόν τον κόσμο, άφησε όμως τον ήρωα της σε σίγουρα χέρια.

Η Σόφι Χάνα τοποθετεί τον ηλικιωμένο λύτη μυστηρίων και εγκλημάτων στο Λονδίνο και μας τον συστήνει εκ νέου ενενήντα και πλέον χρόνια μετά την πρώτη εμφάνιση του.

Και “πατάει” πάνω στο γνωστό ψυχολογικό του προφίλ.

Ο Πουαρό εμφανίζεται και πάλι σαν ένας άνθρωπος με κουσούρια. Ξεχωρίζει η παρατηρητικότητα του, η ευστροφία του, έχει υπεράνθρωπες ικανότητες αλλά την ίδια στιγμή είναι και πολύ ανθρώπινος. Και αυτό το στοιχείο είναι που δεν τον καθιστά καρικατούρα.

Η Sophie Hannah πάντως δεν του φέρεται με ευκολία, αλλά βάζει πραγματικά δύσκολα εμπόδια στον ήρωα της.

Βρισκόμαστε στο Λονδίνο του 1929. Το ήσυχο δείπνο του Πουαρό σ’ ένα λονδρέζικο καφέ διακόπτεται όταν μια νεαρή γυναίκα του εκμυστηρεύεται ότι η δολοφονία της επίκειται από στιγμή σε στιγμή. Είναι τρομοκρατημένη αλλά ικετεύει τον Πουαρό να μην ανακαλύψει ούτε να τιμωρήσει το δολοφόνο της· διότι με το θάνατό της, όπως ισχυρίζεται, θα αποδοθεί δικαιοσύνη.

Λίγο αργότερα, το ίδιο βράδυ, ο Πουαρό μαθαίνει ότι τρεις ένοικοι ενός πολυτελούς ξενοδοχείου του Λονδίνου έχουν δολοφονηθεί, κι ότι στο στόμα κάθε θύματος βρέθηκε από ένα μανικετόκουμπο με το ίδιο μονόγραμμα. Υπάρχει άραγε κάποια σύνδεση με την έντρομη γυναίκα στο καφέ;

Μήπως, ενώ ο Πουαρό πασχίζει να συνταιριάξει τα αλλόκοτα κομμάτια αυτού του παζλ, ο δολοφόνος ετοιμάζει ένα ακόμη δωμάτιο στο ξενοδοχείο, για το τέταρτο κατά σειρά θύμα του;

Ό,τι πρέπει δηλαδή για να θυμηθεί τα νιάτα του και να αναλάβει να φέρει εις πέρας ακόμα έναν δύσκολο άθλο.

Ο νέος ήρωας της ιστορίας

Συνοδοιπόρος και αφηγητής είναι ένα νέο πρόσωπο, ο αστυνόμος Κάτσπουλ ο οποίος εμφανίζεται καυστικός απέναντι στον ιδιόρρυθμο Βέλγο. Κι αποτελεί τον δεύτερο, καθόλου συμπληρωματικό ήρωα του βιβλίου, μιας και ο ρόλος του είναι καταλυτικός.

Το μόνο στοιχείο που έχουν στα χέρια τους οι δύο πρωταγωνιστές για να φτάσουν στην επίλυση του γρίφου, είναι τα μανικετόκουμπα με το ίδιο μονόγραμμα πάνω τους που εντοπίζουν στα στόματα του κάθε δολοφονημένου θύματος.

Όπως γράψαμε, και τα τρία θύματα βρέθηκαν στο ξενοδοχείο Μπλόξχαμ.

Οι λάτρεις του Πουαρό θα αναγνωρίσουν συγκεκριμένες περιγραφές και εκφράσεις, ενώ ακόμη και οι αναχρονισμοί έχουν να κάνουν με τον φετιχισμό και τη σκόπιμη ευλαβική προσήλωση στην παλιά μορφή του κειμένου.

“Σκοπεύω να δημιουργήσω ένα παζλ που θα προκαλέσει σύγχυση και θα εκνευρίσει τον ασύγκριτο Ηρακλή Πουαρό για τουλάχιστον μερικά κεφάλαια. Συγκέντρωσα και διάβασα όλα τα μυθιστορήματά της Αγκάθα Κρίστι, μέσα σε ένα χρόνο, και έγινα η πιο παθιασμένη – εμμονικά θα μπορούσαν να πουν μερικοί – αφοσιωμένος οπαδός της από τότε” δήλωνε πρόσφατα η Σόφι Χάνα.

Κάτι που φαίνεται μέσα από τις γραμμές που πρόσθεσε στην μεγάλη παρακαταθήκη της Αγκάθα Κρίστι μέσα από τη δική της οπτική.

Η συγγραφέας που αποφάσισε να αναστήσει τον Πουαρό

Η Sophie Hannah γεννήθηκε στο Μάντσεστερ, ζει στο Κέμπριτζ, έχει δύο παιδιά και έχει δημοσιεύσει μέχρι σήμερα γύρω στις δέκα ποιητικές συλλογές, άλλα τόσα μυθιστορήματα και λίγα παιδικά βιβλία.

Το 2013, το τελευταίο της μυθιστόρημα, The Carrier, κέρδισε το “Thriller of the Year Award” στα εθνικά βραβεία Specsavers. Δύο μυθιστορήματα της S.H., The Point of Rescue και The Other Half Lives, έχουν διασκευαστεί σε σενάριο για τη μίνι τηλεοπτική σειρά με τίτλο Case Sensitive, που προβλήθηκε την περίοδο 2011-2012. Το 2004, η S.H. κέρδισε το πρώτο βραβείο στο διαγωνισμό διηγήματος Daphne du Maurier, για το συναρπαστικό της διήγημα The Octopus Nest, που τώρα εκδίδεται στην πρώτη συλλογή διηγημάτων της με τίτλο The Fantastic Book of Everybody’s Secrets.

Η Sophie Hannah έχει επιπλέον εκδώσει πέντε ποιητικές συλλογές. Η τελευταία, Pessimism for Beginners, συμπεριελήφθη στη βραχεία λίστα του βραβείου T.S. Eliot, το 2007. Σήμερα είναι σαράντα τριών ετών και ζει με το σύζυγο και τα παιδιά τους στο Κέμπριτζ, όπου και διδάσκει στο Lucy Cavendish College.

Με αφορμή το “The Carrier”, ο Guardian έγραψε ότι έχει ταλέντο στο να προσδίδει σε καθημερινούς ανθρώπους τέτοιες ψυχολογικές ιδιοτροπίες που να τους κάνουν να μοιάζουν τόσο τερατώδεις όσο ένας σίριαλ κίλερ. Το 2006 και ενώ είχε καθιερωθεί ως μία από τις καλύτερες ποιήτριες της νέας γενιάς, ήταν που έκανε τη στροφή από την ποίηση στο αστυνομικό μυθιστόρημα, στροφή απόλυτα επιτυχημένη αφού το πρώτο της εκείνο βιβλίο με τον τίτλο “Little Face” πούλησε πάνω από 100.000 αντίτυπα.

Η Hannah κατάφερε να πάρει την άδεια των κληρονόμων της Αγκάθα Κρίστι για να “αναστήσει” τον ξακουστό ήρωά της σε μια δική της ιστορία. Υπέβαλλε την ιστορία της στον εκδοτικό οίκο που διαχειρίζεται τα πνευματικά δικαιώματα της Κρίστι και απέσπασε τις ευλογίες του, υποσχόμενη παράλληλα να μην προσπαθήσει να μιμηθεί την διάσημη συγγραφέα.

Τρόπος που χρησιμοποιεί για να το πετύχει είναι η σύλληψη ενός δικού της ήρωα, του αστυνομικού ντετέκτιβ που ερευνά τα εγκλήματα σε συνεργασία με τον Πουαρό, ο οποίος διηγείται σε πρώτο πρόσωπο την ιστορία. Οπότε έτσι καλύπτεται το γεγονός ότι το στιλ γραφής δεν είναι ίδιο με της Κρίστι.

Η Hannah για την Κρίστι: “Ήταν οι ήρωές της που με ώθησαν να αφιερώσω τη ζωή μου στη λογοτεχνία μυστηρίου και η απίστευτη πλοκή και η βαθιά κατανόηση της Κρίστι για τον ανθρώπινο ψυχισμό, που με βοήθησαν να σχηματίσω την ταυτότητά μου ως συγγραφέας”.

Μένει να δούμε αν η συγγραφέας που αναγέννησε τον Πουαρό θα συνεχίσει τις ιστορίες της με πρωταγωνιστεί το δικό της “παιδί”, τον αστυνόμο Έντουαρντ Κάτσπουλ που έχει πλέον αποκομίσει μπόλικη πείρα μετά τη συνεργασία του με τον Βέλγο μουστακαλή ντετέκτιβ.

Το βιβλίο διατίθεται εδώ

5 πράγματα που μπορεί να μην ξέρατε για την Αγκάθα Κρίστι:

-Οι ιστορίες της έχουν πουλήσει περίπου δύο δισεκατομμύρια αντίτυπα. Το βιβλίο Γκίνες την έχει στην τρίτη θέση, μετά τη Βίβλο και τον Σαίξπηρ. Όσον αφορά τα μυθιστορήματα πάντως, είναι πρώτη και με διαφορά.

-Υπήρξε εθελόντρια νοσοκόμα κατά τη διάρκεια του ‘Α Παγκοσμίου Πολέμου. Στο διάστημα μεταξύ Οκτωβρίου του 1914 και Δεκεμβρίου του 1916, προσέφερε απλήρωτη εργασία επί 3.400 ώρες.

-Είναι η πιο πολυμεταφρασμένη συγγραφέας, με τα έργα της να έχουν αποδοθεί σε 103 γλώσσες. Τα περισσότερα  από αυτά έχουν προσαρμοστεί για την τηλεόραση, το ραδιόφωνο, για κόμικ, μέχρι και video games, ενώ πάνω από τριάντα βιβλία της έχουν γίνει ταινίες.

-Για μια περίοδο, είχε εξαφανιστεί. Κυριολεκτικά. Στις 3 Δεκεμβρίου του 1926, o σύζυγός Archie Christie έφυγε από το σπίτι για να κοιμηθεί με την ερωμένη του και λίγο μετά, η Agatha εξαφανίστηκε κι αυτή από το σπίτι. Μέσα στις επόμενες 10 ημέρες κινητοποιήθηκε η αστυνομία, 15.000 εθελοντές και αρκετά αεροπλάνα για να βρεθεί – μάλιστα το θέμα έφτασε να γίνει πρωτοσέλιδο στους New York Times της εποχής. Τελικά βρέθηκε στις 14 Δεκεμβρίου στο ξενοδοχείο Swan Hydropathic, καταγεγραμμένη ως κυρία Τερέζα Νηλ από το Κέιπ Τάουν.

-Το θεατρικό έργο της “Η ποντικοπαγίδα” δεν κατέβηκε ποτέ. Συγκεκριμένα, πρόκειται για μια παράσταση που ανέβηκε στο Ambassadors Theatre του Λονδίνου το 1952 και δεν έχει σταματήσει να παίζεται μέχρι σήμερα, μετρώντας περισσότερες από 25.000 παραστάσεις.