ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΡΙΑ ΓΙΑ ΝΟΜΠΕΛ

Για την Άννα Παπασωτηρίου, η Τρίτη, 6 Οκτωβρίου, είναι μια συνηθισμένη μέρα στη δουλειά. Γράφει τα κείμενά της, παίρνει τις εγκρίσεις της, περνάει από το μακιγιάζ, καλωδιώνεται και αναμένει, ήρεμη, να εμφανιστεί στο δελτίο της ΕΡΤ για να αναγγείλει την απονομή του Νόμπελ Φυσικής. Δεν έχει να χειριστεί ένα δύσκολο θέμα, αλλά στο «ζωντανό» ποτέ δεν ξέρεις τι σε περιμένει. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, την περιμένει ένα ελαφρύ εγκεφαλικό: η παρουσιάστρια, Αντριάνα Παρασκευόπουλου, χαρούμενη που θα «πασάρει» ένα συναρπαστικό νέο, ξεφεύγει εντελώς από το τυπικό ON κι επεκτείνεται σε σφαίρες δυσπρόσιτες για την Παπασωτηρίου – και όχι μόνο για την Παπασωτηρίου…

Άλλο που δεν ήθελε το ελληνικό σοσιαλ-μιντιακό σύμπαν… Η είδηση για τα Νόμπελ Φυσικής 2015 περνά στα ψιλά και το ενδιαφέρον μετατοπίζεται στο φορέα του μηνύματος και την άνεση με την οποία χειρίστηκε το θέμα: «Παρουσιάστρια της ΕΡΤ αφήνει άφωνους κοινό και συναδέλφους», «Κόκκαλο οι τηλεθεατές από αυτό που είπε η Αντριάνα», «Παρέδωσε live δωρεάν μάθημα Φυσικής».

Ο περισσότερος κόσμος γνωρίζει την Αντριάνα Παρασκευοπούλου ως anchorwoman, αγνοώντας ότι πίσω από το στερεότυπο της κομψής παρουσιάστριας με το glamorous χτένισμα βρίσκεται ένα μαθηματικό μυαλό.

«Περισσότερη έκπληξη ένιωσα εγώ», λέει η Αντριάνα στο WE, «με τον αντίκτυπο που είχε αυτό το εντελώς φυσικό για μένα… θέμα Φυσικής. Είδηση δεν είναι ό,τι ανατροφοδοτεί την εθνική μας μιζέρια. Υπάρχουν σπουδαία επιτεύγματα που επηρεάζουν τη ζωή μας και αυτά οφείλουμε να προβάλλουμε. Ο κόσμος διψάει – ήταν παρά πολλά τα συγκινητικά μηνύματα  όσων ένιωσαν ότι και κάποιος άλλος μοιράζεται την αγάπη τους για τις επιστήμες.» 

Οι αντιδράσεις των φίλων της στο facebook ήταν ενθουσιώδεις και καλοπροαίρετα πειραχτικές: «Είσαι δεύτερη είδηση στο Yahoo, μετά τον νομπελίστα. Εμείς έχουμε πληροφορίες από τώρα ότι θα πάρεις το Νόμπελ Φυσικής το 2016!»

Το πιο αστείο post, όμως, έγινε από την «παθούσα»: «Όποιος καταλάβει τι είπε η Παρασκευοπούλου, κερδίζει δείπνο μαζί της», έγραψε η Άννα Παπασωτηρίου. Από αυτούς που το διάβασαν, άλλοι ξεκαρδίστηκαν και άλλοι ( μεταξύ τους, ίσως, και κάποιοι συνάδελφοί της), άρχισαν να ξεσκονίζουν παλιά εγχειρίδια Φυσικής. Η Παρασκευοπούλου, πάντως, προσπερνά διακριτικά αυτού του είδους τα σχόλια και αρκείται στο να περιγράψει το κλίμα στο «control»:

«Η Άννα ξέρει ότι αυτά τα θέματα μου αρέσουν πολύ και τα μελετώ, όπως ξέρω κι εγώ ότι εκείνη μελετά πολύ τα θέματα της Μέσης Ανατολής. Όταν έσκασε η είδηση του Νόμπελ, μου είπε “Παρασκευοπούλου, το θέμα σου!” Με έπιασε νευρικό γέλιο, όμως, την ώρα του “αέρα” γιατί ενώ στο ακουστικό γίνεται πάντα χαμός από φωνές, εκείνη τη στιγμή στο control επικράτησε απόλυτη ησυχία, σαν να είχαν πέσει όλοι από τις καρέκλες τους – και η αρχισυντάκτρια μου, Ματίνα  Καραμίντζου, μού είπε στο ακουστικό: “Ξέρω την τρέλα σου για τα θέματα αυτά, αλλά τώρα την ξέρουν όλοι!”. Στο Ραδιομέγαρο υπάρχουν άνθρωποι με πολλά ενδιαφέροντα και με υψηλό επίπεδο γνώσεων, που αρνούνται να κρυφτούν πίσω από τον τίτλο “δημόσιος υπάλληλος”.»

Το αυθόρμητο χαμόγελο της Αντριάνας την ώρα που έδινε την -ο Θεός να την κάνει- «ασίστ» στη συνάδελφό της είχε έναν τόνο θριαμβικό. Αναρωτιέμαι αν εκείνη τη στιγμή απολάμβανε την κατάρριψη της κλισέ εικόνας που είχαν οι περισσότεροι θεατές για αυτήν. «Όχι. Είμαι ο εαυτός μου, σε κάθε είδηση. Απλώς η συγκεκριμένη είδηση με γέμισε χαρά, γιατί επιβραβεύτηκαν οι επιστήμονες που εργάστηκαν στην καρδιά και στην ουσία της μαγικής σωματιδιακής φυσικής, για μια ανακάλυψη που πραγματικά σπάει το Καθιερωμένο Πρότυπο…»

Πριν συνεχίσει, την παρακαλώ να μη με κάνει να νιώσω όπως η Παπασωτηρίου! Γελά: «Ωραία, θα το πω απλά: Σκέψου πως υπάρχει ένας “χάρτης” που περιγράφει όλα τα στοιχειώδη συστατικά της ύλης: το λεγόμενο Καθιερωμένο Πρότυπο . Όπου και αν θέλεις να πας για να βρεις απαντήσεις στα θεμελιώδη ερωτήματα του σύμπαντος, κρατάς στα χέρια σου αυτόν τον χάρτη, που σου δείχνει ότι υπάρχουν κάποια δεδομένα. Ένα, λοιπόν, δεδομένο που δεν είχε σπάσει εδώ και δεκαετίες ήταν ότι τα νετρίνα δεν έχουν μάζα. Τώρα, η ανακάλυψη απέδειξε ότι έχουν μάζα. Άρα ο χάρτης σου δεν είχε όλα τα δεδομένα, είτε λάθος είτε σωστά. Επομένως ή δεν θα έφτανες πουθενά ή θα πηγαίνεις κάπου λάθος ή θα αργούσες να το βρεις ή θα το έβρισκες από τύχη ή αναρίθμητες εκδοχές που τώρα γίνονται κάπως πιο συγκεκριμένες κουκίδες μέσα σε ένα πλαίσιο. Και τώρα ξεκινάς να ξανακυλήσεις το βράχο, όπως ακριβώς στο μύθο του Σίσυφου.»

Ο Σίσυφος είναι ο αγαπημένος της μυθικός ήρωας: «Με συναρπάζει η πίστη του κάθε φορά ότι θα καταφέρει να κυλήσει το βράχο στην κορυφή. Η αγωνία, η απελπισία, η ανάγκη της διαδρομής. Το ότι δεν υπάρχει τέλος, αλλά υπάρχει πάντα μια νέα αρχή. Τα πάντα ρεί. Αυτή η αλήθεια του ήρωα με συναρπάζει. Λατρεύω τα έργα του Καμύ, γιατί, στο δικό μου μυαλό, ό,τι ήταν για την επιστήμη ο αγαπημένος μου μαθηματικός, Κουρτ Γκέντελ, με τα δυο θεωρήματα της μη πληρότητας, ακριβώς αυτό το πάντρεμα και η βαθιά κατανόηση του παραλόγου με το λογικό, ήταν ο Αλμπέρ Καμύ για την τέχνη.»

Τσεκάρω τη «βιβλιοθήκη» της, στην προσωπική της ιστοσελίδα. «Πες αλήθεια», τη ρωτάω, «κατάφερες να τα διαβάσεις όλα; Και το “Είναι και Χρόνος”; Ακόμη και τον ” Οδυσσέα” του Τζόις;» Απαντά ότι όταν βάζει έναν, οποιονδήποτε, στόχο παραμένει προσηλωμένη σε αυτόν. Και τον κυνηγά με πείσμα – το πείσμα που της επέτρεψε να ολοκληρώσει σε λίγες ώρες μια σειρά συνεντεύξεων με επιστήμονες του CERN, στη Γενεύη, για να υπογράψει ένα πολύ ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ για τα 60 χρόνια από τη λειτουργία του μεγαλύτερου κέντρου πειραματικών ερευνών στον κόσμο.

«Όταν γύρισα, δουλέψαμε πάρα πολλές ώρες -μια μικρή ομάδα τεσσάρων ανθρώπων με το ίδιο ακριβώς μεράκι και αγάπη για την επιστήμη. Εστιάσαμε στις μεγάλες ανακαλύψεις, στους σπουδαίους επιστήμονες και τα μεγάλα κεφάλαια που δεν έχουν ανοίξει ακόμη, της σκοτεινής ύλης και της SuSy, δηλαδή της υπερσυμμετρίας. Ένιωσα δέος στο CERN, ειδικά όταν κατεβήκαμε στις υπόγειες εγκαταστάσεις, στο μεγάλο επιταχυντή και είδα με τα μάτια μου πόσο μικροί είμαστε μπροστά στα αιώνια ερωτήματα. Πόσο σπουδαίοι επιστήμονες υπάρχουν, μοναδικοί όχι μόνο για το μυαλό τους, αλλά και για τη συμβολή τους σε θεωρίες με τόλμη που ωθούν τον κόσμο μπροστά κάθε μέρα. Δεν το χωράει το μυαλό σου εκείνη την ώρα ότι οι ίδιοι άνθρωποι μπορεί μια μέρα να απαντήσουν στην ερώτηση “πώς γεννήθηκε το σύμπαν;”».

Φαντάζομαι μια μητέρα δύο αγοριών να εξαφανίζει από το σπίτι τα PSP, να βάζει στους γιους της μαθηματικούς γρίφους και να τους τριγυρνά από το Πλανητάριο στο Αστεροσκοπείο…

«Συγνώμη που γελάω, αλλά σε διαβεβαιώνω πως ούτε ο ένας γιος μου έμαθε να γράφει σε κώδικα Fibonacci, ούτε ο άλλος σκάβει υπόγειες σήραγγες για να φτιάξει ανιχνευτές και να βρει το Μποζόνιο Χίγκς. Και οι δύο αγαπούν πολύ τα Μαθηματικά και τη Φυσική, οι δάσκαλοί τους στην έκτη δημοτικού μου συνιστούν να τους ενθαρρύνω να καλλιεργήσουν αυτήν την κλίση τους, αλλά το δωμάτιο τους είναι γεμάτο με αφίσες NBA και όχι με μαυροπίνακες. Μου αρέσει να στηρίζω τα παιδιά μου σε ό,τι κι αν αγαπούν και, όπως κάθε μαμά, απλά να είμαι μαζί τους, γιατί είναι ο κόσμος μου όλος. Η μεγαλύτερή μου χαρά καθημερινά είναι όταν επιστρέφω σπίτι και αυτή η ώρα μοιάζει πάντα σαν να την έχεις βάλει σε fast play. Μια αγκαλιαζόμαστε, μια μαλώνουμε, μια γελάμε. Το αποκορύφωμα είναι όταν τους κλείνω το φως για να κοιμηθούν και τους ρωτάω “σας είπα σήμερα πόσο πολύ σας αγαπώ;” – την ημέρα που τους γέννησα, υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι αυτή είναι μια ερώτηση που θα τους κάνω καθημερινά. Εκεί, ακούγεται: “εδώ και 12 χρόνια” ή κανένα “ωχ, άντε πάλι!”. Η ευτυχία είναι μια πολύ προσωπική υπόθεση, που δεν νομίζω ότι ορίζεται τόσο από δείκτες ευφυΐας και φιλοσοφικές αναζητήσεις, όσο από τη χαρά της καθημερινότητας, που είναι για μένα το ύψιστο ζητούμενο.»

Εννοείται ότι μέσα στη χαρά της καθημερινότητας συμπεριλαμβάνονται και οι πλάκες. Την επόμενη μέρα μετά το «επικό» της ΟΝ, η Αντριάνα τηλεφωνά στο κυλικείο της ΕΡΤ, για να παραγγείλει καφέ. Πριν δώσει την παραγγελία, γυρνά προς τους συναδέλφους της στο γραφείο για να ρωτήσει αν θέλει κανείς κάτι. «Ένα νετρίνο, παρακαλώ!», της απαντούν με μια φωνή, συνεννοημένοι. Το διασκεδάζει.

Δεν ενοχλείται ούτε από κάποια σαρκαστικά σχόλια στο διαδίκτυο («αυτό που μου είπες πως γράφτηκε, ότι έχω “υψηλό… autocue ”, ήταν ευφυές») κι απολαμβάνει το φωτομοντάζ που της σκάρωσαν οι φίλοι της και τη δείχνει να φοράει το μετάλλιο Νόμπελ.

 Η Αντριάνα Παρασκευοπούλου λέει ότι της αρέσει να μεγαλώνει, ότι αγαπάει το χρόνο («που, άλλωστε, είναι μια από τις πιο σχετικές έννοιες») κι ότι αν μπορούσε να τον «παγώσει» δεν θα επέλεγε να παραμείνει σε μια συγκεκριμένη ηλικία, αλλά θα διάλεγε με βάση την καλύτερη «εποχή» της ζωής της: «αυτή, όπου θα ήμουν ο άνθρωπος που ονειρεύεται, γελάει, δημιουργεί, μοιράζεται, αγαπά και αγαπιέται.» Φαίνεται να εκτιμά πολύ τη φιλική αλληλεπίδραση με τους γύρω της, να την επιδιώκει και να την κατακτά – έστω κι αν στα επόμενα Νόμπελ Φυσικής δυσκολευτεί να βρει συνάδελφο πρόθυμο να κάτσει δίπλα της στο πλατό!