Dream Theater: Το album, που όρισε το progressive metal 33 χρόνια πριν, παραμένει μοναδικό

Το φθινόπωρο του μακρινού πια 1993 ο γράφων προμηθεύτηκε το Metal Hammer από το ψιλικατζίδικό της γειτονιάς. Ηταν μία αγαπημένη συνήθεια καθώς εκείνη την εποχή δεν ήταν εύκολη η πρόσβαση στη metal πληροφορία. Μετά την καθιερωμένη ματιά στα νέα που δημοσιεύονταν στις πρώτες σελίδες, το ενδιαφέρον εστιάστηκε στη δισκοκριτική. Το μάτι κέντρισε το 9 (με άριστα το 10) που έβαλε ο συντάκτης στο “Live at the Marquee” των Dream Theater. Tα σχόλια ήταν αποθεωτικά. Για το δημιουργικό οίστρο της μπάντας, για τις progressive επιρροές της, για το παίξιμο ακριβείας και τη φωνή του James La Brie.

Να μην τα πολυλογούμε, το album αγοράστηκε. Σε μορφή κασέτας (!) από το Rock City της Ακαδημίας μάλλον τον Νοέμβριο του 1993. Και τότε ένας νέος κόσμος (και νέοι μουσικοί ορίζοντες) ανοίχτηκαν μπρος τα μάτια και τα αυτιά ενός περίεργου 15χρονου ακροατή.

Εχει συμβεί με ελάχιστα albums τα αποθεωτικά σχόλια να ανταποκρίνονται πλήρως στην πραγματικότητα, να μην ενέχουν κανένα στοιχείο υπερβολής. To “Live at the Marquee” ήταν μία βόμβα έμπνευσης και εκτέλεσης που ήταν αδύνατον να μην συγκλονίσει, ειδικα μπροστά σε ένα υποψιασμένο κοινό όπως ήταν αυτό του Λονδίνου.

Και αφού το Live album ήταν τόσο καλό, ο 15χρονος ακροατής προχώρησε στο επόμενο βήμα (αν και λίγο ανάποδο στη χρονική σειρά). Απέκτησε το studio album στο οποίο βασίστηκε το “Marquee”, το “Images and words” που ακόμη και σήμερα, 33 χρόνια μετά την κυκλοφορία του,παραμένει το πιο εμβληματικό αυτής της σπουδαίας μπάντας που θα θαυμάσουμε την Τετάρτη στο Release Athens. Αλλα χρήματα για αγορά βέβαια δεν υπήρχαν, όμως το πρόβλημα το έλυσε η Χριστίνα με εγγραφή από το CD σε κασσέτα (η πειρατεία της εποχής που πολλές φορές μας ξελάσπωσε).

Ενα παντοτινό διαμάντι

Τυπικά το “Images”, που κυκλοφόρησε επίσημα στην αγορά στις 7 Ιουλίου του 1992, είναι ένα progressive metal album, το πρώτο του συγκροτήματος με τον Καναδό τραγουδιστή James La Brie στις τάξεις του. Προτείνουμε όμως να αφήσουμε κατά μέρος όμως τις ταμπέλες διότι εδώ έχουμε να κάνουμε με μία μουσική εποποιία η οποία δεν χωρά σε συγκεκριμένα κουτιά. To album αυτό θα μπορούσε άνετα να το λατρέψει ένας metalhead, ένας φίλος του παλιού progressive των 70s αλλά και ένας οπαδός ψαγμένης pop ή και soul αφού όλα συνδυάζονται μαεστρικά σε όλα τα κομμάτια (8, μόλις, τον αριθμό) του δίσκου.

Hδη από το πρώτο τραγούδι, το “Pull me under”, που παραμένει ως και σήμερα το πιο εμπορικό κομμάτι της μπάντας, καταλαβαίνει κανείς ότι στη μίξη των Theater χωρούν σχεδόν τα πάντα. Τα κλασικά metall riffs συνυπάρχουν με μελωδικές στιγμές, στοιχείο που τελικά συνετέλεσε στη δημοφιλία του εν λόγω τραγουδιού το οποίο παρά την τεράστια διάρκειά του (8:13) έγινε επιτυχία ακόμα και στο MTV κουβαλώντας” το album σε πωλήσεις που ξεπέρασαν τα 600.000 αντίτυπα, αριθμός τεράστιος για μία ουσιαστικά καινούργια μπάντα που έπαιζε μία ιδιαίτερα απαιτητική μουσική. Σήμερα το “Pull me under” έχει ξεπεράσει τις 83εκ ακροάσεις μόνο στο Spotify.

Αν το “Pull me under” έπαιξε το ρόλο του κράχτη, το “Metropolis-Part1: “Τhe Miracle and the Sleeper” συνόψισε στα 9:32 της διάρκειας του το σύνολο της μουσικής ιδιοφυίας των Theater. Ακόμα και τώρα μένει κανείς έκθαμβος όταν το ακούει και αναρωτιέται πως η μπάντα έφτασε σε τέτοια επίπεδα τελειότητας τόσο νωρίς.

Ο,τι και αν γράψει κάποιος, είναι λίγο. Οι κιθάρες του John Pertrucci, τα πλήκτρα του Kevin Moore, το μπάσιο του John Myung και πάνω από όλα τα εκπληκτικά τύμπανα του Mike Portnoy (που επανέκαμψε στην μπάντα και θα τον απολαύσουμε την Τετάρτη στην Πλατεία Νερού) δημιούργησαν ένα οργασμικό progressive ύμνο που έντυσε με την σπουδαία φωνή του ο LaBrie.

Ειδικά το οργανικό απόσπασμα από το 4:17 μέχρι το 8:15 το οποίο περιλαμβάνει του κόσμου τους αυτοσχεδιασμούς (απότοκο της progressive παράδοσης που δημιούργησαν μπάντες όπως οι Pink Floyd, οι Rush και οι Yes) θα μπορούσε να τιμηθεί από μόνο του με βραβείο. H εκτελεστική δεινότητα (τα μέλη του συγκροτήματος είναι, έτσι και αλλιώς, απόφοιτοι της φημισμένης σε όλο τον κόσμο μουσικής σχολής του Berklee) συνδυάζεται με μία απίστευτη μουσική φαντασία με συνέπεια αυτό το τετράλεπτο να παραπέμπει σε πολλαπλούς ηχητικούς οργασμούς. Είναι σαν να κάνει κάποιος σεξ σε πολλές και διαφορετικές στάσεις συνεχώς, έχουμε ένα κάνουμε μ’ ένα μουσικό κάμα σούτρα.

Jazz fushion και funk αναφορές συνυπάρχουν ανετότατα με τα progressive rock και metal στοιχεία χωρίς να κουράζουν σε καμία περίπτωση τον (τυχερό) ακροατή. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτό το διαμάντι όχι μόνο παραμένει στη play list των Theater μετά από 33 χρόνια αλλά πολλές φορές ανοίγει και τα show αφού θεωρείται ως το πιο κατάλληλο τραγούδι για να “εισάγει” το θεατή στο μουσικό σύμπαν της μπάντας. Μακάρι να συμβεί το ίδιο και την Τετάρτη.

Παρακάτω, η τριάδα που κλείνει αυτό το δισκογραφικό αριστούργημα (“Under a glass moon”, “Wait for sleep”, “Learning to live”) είναι βγαλμένη από τις progressive ονειρώξεις της δεκαετίας του 70, προσαρμοσμένη όμως στις ανάγκες των 90s. Ειδικά τα δύο τελευταία κομμάτια θα μπορούσαν να συμπεριλαμβάνονται σε οποιοδήποτε δίσκο των Pink Floyd καθώς ξεφεύγουν πολύ από τις παροδοσιακές rock νόρμες και εισάγουν τον ακροατή σε ένα διαφορετικό μουσικό περιβάλλον στο οποίο επίσης δεν χωρούν κατηγοριοποιήσεις. Το “Wait for Sleep” για παράδειγμα έχει μόνο ένα ονειρικό πιάνο και τη φωνή του La Brie. Πουθενά κιθάρες, πουθενά τύμπανα.

To τεράστιο (κυριολεκτικά, αφού έχει διάρκεια 11:30, αλλά και μεταφορικά) “Learning for live” βάζει την τελική σφραγίδα στο oύτως ή άλλως εκπληκτικό αποτέλεσμα. Aποτελεί ίσως τον ορισμό του progressive metal τραγουδιού που συνδυάζει διαφορετικά τέμπο, ρυθμούς και πρωτότυπες ιδέες (ακόμα και latin κιθάρες) στην ενορχήστρωση που μαρτυρούν την μουσική καλλιέργεια των μελών της μπάντας.

Κερασάκι στη θεσπέσια τούρτα: Η καταπληκτική ιδέα να κλείσει το κομμάτι (και το album) μ’ ένα απόκοσμο fade out φωνητικό που μοιάζει σαν αποχαιρετισμός κάποιου που εγκαταλείπει τον πλανήτη γι’ έναν άλλο, καλύτερο κόσμο. Αδύνατον να περιγραφεί στην ολότητά του.

To “Ιmages and words” είναι ο φάρος που εξακολουθεί να φωτίζει το μουσικό σκοτάδι που πολλές φορές νιώθουμε ότι χαρακτηρίζει τους καιρούς μας. Επιστρέφουμε σ’ αυτό όταν επιθυμούμε να πάρουμε δύναμη και έμπνευση από το παρελθόν για να δημιουργήσουμε το μέλλον.

Μ’ έναν τρόπο αυτό το album αποτέλεσε το μέλλον πριν καν αυτό έρθει και συμβεί. Ηταν -και εξακολουθεί να είναι-δεκαετίες μπροστά από την εποχή του αφού μοιάζει και σήμερα μοναδικά φρέσκο και υποδειγματικά φουτουριστικό. Σε τελική ανάλυση: Αποτελεί μία επίδειξη υψηλής μουσικής τέχνης.