Τα πέντε καλύτερα splatter όλων των εποχών Vol. II

Το ΜΕΝ 24 παρουσιάζει άλλες πέντε εμπνευσμένες ταινίες, κλείνοντας έτσι την δεκάδα με τα πιο αιματηρά, πιο τολμηρά splatter films όλων των εποχών.
– Nekromantik
(Jörk Buttgereit, 1987)





Αίμα και σπέρμα.

Σεξ και θάνατος.

Καθαρά και ξάστερα.



Ένα νοσηρό ταξίδι στις σκοτεινότερες σπηλιές της ανθρώπινης ύπαρξης που αναδύεται απ’ ευθείας από την μακρά παράδοση του Unheimlich στη γερμανική κουλτούρα. Συναρμολογημένο από ό,τι έμεινε παγιδευμένο να σαπίζει μετά θάνατον στα κεφάλια των Wiene, Murnau και Wegener, είτε γιατί -στην εποχή τους- δεν πρόλαβαν είτε γιατί δεν τόλμησαν ούτε να το ψελλίσουν. Και με το δίκιο τους. Αν το 1987 ζούσε ο Goethe της περιόδου του Faust, θα αγκάλιαζε και θα φιλούσε αυτόν τον -εικοσιτετράχρονο τότε- ψυχανώμαλο σκηνοθέτη.



Εγώ πρόλαβα και του έσφιξα το χέρι όταν διασταυρώθηκαν κάποτε οι δρόμοι μας σ’ ένα φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους στη Γερμανία και μέσω κάποιου κοινού φίλου, μας δόθηκε η ευκαιρία να συστηθούμε.

Ένα νεαρό ζευγάρι συλλέγει ανθρώπινα μέλη και τα χρησιμοποιεί ως ερωτικά βοηθήματα στις περιπτύξεις του. Η σχέση του ζευγαριού δοκιμάζεται όταν ένα τρίτο πρόσωπο (το υπό αποσύνθεση πτώμα ενός άντρα) μπαίνει ανάμεσά τους.



Είναι σχεδόν αδύνατο να περιγράψει κανείς με λόγια αυτά που διαδραματίζονται στην οθόνη στα μόλις εβδομήντα πέντε λεπτά που διαρκεί η ταινία.



Φόνοι, ακρωτηριασμοί, νεκροφιλία, αιματοβαμμένα ερωτικά τρίγωνα με ζωντανούς και πεθαμένους, αυνανισμός με χρήση νεκρής γάτας (για τον άνδρα) ή μηριαίου οστού (για τη γυναίκα), αποκεφαλισμοί, ευνουχισμοί κι ένα σωρό άλλα εντυπωσιακά, ωστόσο, το πιο σοκαριστικό όλων είναι ο τρόπος που ο Buttgereit βάζει στην άκρη όλη αυτή την φρίκη και επικεντρώνεται στην εξιστόρηση της παθολογικής σχέσης που εξελίσσεται ανάμεσά στους πρωταγωνιστές του, σα να σκηνοθετεί μια απλή ιστορία αγάπης.



Το Nekromantik είναι μια ταινία που δε φτιάχτηκε για να αρέσει και η θέασή της είναι σίγουρα ανυπόφορη, ακόμη και για αυτούς που είναι εξοικειωμένοι με ταινίες τέτοιου είδους. Παραμένει όμως ακόμη και σήμερα ένα μοναδικό δείγμα προκλητικού, αντισυμβατικού και εντέλει σπαρακτικού και απόλυτα ειλικρινούς κινηματογράφου που απευθύνεται απευθείας στο στομάχι του θεατή.



Το μουσικό θέμα της ταινίας με στοίχειωνε για μήνες.




– Bad Taste
(Peter Jackson, 1987)





Το Bad Taste γυρίστηκε μέσα σ’ ένα χρονικό διάστημα τεσσάρων χρόνων (με τα γυρίσματα να γίνονται μόνο τα Σαββατοκύριακα) και όταν ολοκληρώθηκε, έσκασε σαν ένα γιγάντιο μπαλόνι παραγεμισμένο με αίμα, έντερα, κόπρανα και εμετό, ακριβώς πάνω στο κεφάλι του Βαριεστημένου (μετά από μία δεκαετία στείρας ζομπολατρείας) Μέσου Λάτρη Ταινιών Splatter. (Βαρ.Με.Λα.Τα.S.)



Στην ταινία, ο Jackson είναι παραγωγός, σκηνοθέτης, σεναριογράφος, κάμεραμαν, ηχολήπτης, υπεύθυνος για όλα τα ειδικά εφέ και το μακιγιάζ, οδηγός, μοντέρ, και τρίποδο (όπου χρειάζεται). Επίσης κρατάει έναν από τους πρωταγωνιστικούς ρόλους και άλλον έναν –δεύτερο- ενός διανοητικά καθυστερημένου εξωγήινου ο οποίος βασανίζεται μέχρι θανάτου από τον πρωταγωνιστικό του ρόλο.



Η υπόθεση –σε σχέση με το διαθέσιμο budget- είναι ένα πραγματικό ποιήμα:



Τέσσερις ειδικοί πράκτορες μέλη της Astro-Investigation and Defence Service (της Νέας Ζηλανδίας) αναλαμβάνουν να σώσουν τη γη από την επίθεση εξωγήινων που τριγυρνούν μεταμφιεσμένοι σε ανθρώπους (μπορεί κανείς εύκολα να τους ξεχωρίσει γιατί φοράνε όλοι γαλάζια πουκάμισα και έχουν κινητικά προβλήματα) οι οποίοι έχουν σκοπό να μετατρέψουν όλους τους κατοίκους της γης σε κιμά για να τροφοδοτήσουν με φτηνά μπιφτέκια τις αλυσίδες fast food του πλανήτη τους.



Οι ιδέες είναι άπειρες και συχνά απερίγραπτες. Απίστευτοι ακρωτηριασμοί, εξωφρενική δράση, κατάμαυρο χιούμορ, μνημειώδεις ατάκες. Και πάνω απ’ όλα αίμα, αίμα, αίμα. Μέσα στο γενικό χαμό, ένα αθώο πρόβατο βάλλεται με ελαφρύ αντιαρματικό όπλο. Δεν επιζεί.Επίσης ένα αγροτόσπιτο μετατρέπεται σε διαστημόπλοιο.



Όλες οι λάμψεις των πυροβολισμών (και είναι αμέτρητοι) χαράχτηκαν με το χέρι απευθείας επάνω στο φίλμ (καρέ προς καρέ) από τον ίδιο τον Jackson.



Για μια πενταετία, το Bad Taste θεωρούνταν ένα αξεπέραστο κινηματογραφικό επίτευγμα στην κατηγορία του, έμελε όμως να έρθει το σωτήριο έτος 1992 όπου ο Jackson ξεπέρασε ακόμη και τον εαυτό του.




– Braindead
(Peter Jackson, 1992)





Θεωρείται δίκαια, η πιο αιματηρή ταινία όλων των εποχών. Ταυτόχρονα είναι μία από τις πιο ξεκαρδιστικές κωμωδίες που έχω δει. Το συνολικό budget της ταινίας ήταν τρία εκατομμύρια δολάρια αλλά μοιάζει σα να γυρίστηκε με τουλάχιστον τριάντα.



Το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων επενδύθηκε σε σιρόπι σφένδαμου (χρειάστηκαν εκατοντάδες λίτρα για να παρασκευαστούν οι απαραίτητες ποσότητες αίματος), χοιρινό λίπος, εντόσθια ζώων, λάτεξ, αφρό πολυουρεθάνης, καθώς επίσης και σε επιστημονική έρευνα με σκοπό την ανάπτυξη μιας χημικής φόρμουλας για την -πιο συμφέρουσα οικονομικά- παρασκευή ασύλληπτων ποσοτήτων κολλώδους και σιχαμερής γλίτσας.



Μία μολυσμένη ποντικόμορφη μαϊμού μεταφέρεται από τη ζούγκλα της Σουμάτρας σ΄ ένα ζωολογικό κήπο στη Νέα Ζηλανδία και δαγκώνει τη μανούλα του συνεσταλμένου πρωταγωνιστή. Η μανούλα μετατρέπεται σε σιχαμερό ζόμπι που αρχίζει να δαγκώνει και να τρώει οτιδήποτε κινείται γύρω της, μολύνοντας έτσι σταδιακά μια ολόκληρη πόλη.



Ορδές ολόκληρες από νεκροζώντανους κυκλοφορούν στην ταινία δίνοντας την ευκαιρία στον Jackson να αποτυπώσει δεκάδες μάχες σώμα με σώμα και αμέτρητες εκτελέσεις, πολλές από τις οποίες είναι από τις ειδεχθέστερες και πιο αστείες που γυρίστηκαν ποτέ.



Τα τελευταία δεκαεπτά λεπτά της ταινίας είναι ένα άνευ προηγουμένου μακελειό που κορυφώνεται με την εισβολή του πρωταγωνιστή σε μια βίλα γεμάτη με λυσσασμένα ζόμπι, ζωσμένος με μια μηχανή κουρέματος του γκαζόν. Κομμένα μέλη, μάτια, εντόσθια και κεφάλια πετάγονται παντού.



Η μηχανή του γκαζόν αντλούσε και πιτσιλούσε τριγύρω, τριακόσια λίτρα αίμα το λεπτό. Ο ορισμός του splatter!



Στο τέλος ο πρωταγωνιστής ψιλοκόβει τη μανούλα (που στο μεταξύ έχει πάθει αμόκ) και παντρεύεται το κορίτσι.




– Inside
(Alexandre Bustillo & Julien Maury, 2007)





Είχα μια θεία, η οποία όταν τη δεκαετία του ογδόντα εισέβαλλε η «Δυναστεία» στην σοσιαλιστική τότε νιρβάνα της Ελλάδας, ήταν από εκείνες που πρώτες είχαν πάρει όρκο αίματος, πως μέχρι να αποσυντεθεί κι η τελευταία βάτα της Crystle δεν θα έχαναν επεισόδιο. Όποιο κι αν ήταν το κόστος.



Το κόστος για τη θεία μου ήταν ένα βαρβάτο διαζύγιο. Αδιάφορο.



Τύχαινε και περνούσα από τη θεία εκείνη μια φορά τη βδομάδα και τύχαινε να γίνεται αυτό ακριβώς τη μέρα και ώρα που παιζόταν η σειρά στην τηλεόραση. Θυμάμαι λοιπόν ότι κάθε φορά που έμπαινα και τυχαία έπεφτε το μάτι μου στον ανοιχτό δέκτη, εκείνη ακριβώς τη στιγμή, μία έγκυος έπεφτε από μια σκάλα! Ξέρω ότι είναι παράλογο και αδύνατο, αλλά εν πάση περιπτώσει αυτή η εικόνα μου έχει μείνει από τη σειρά εκείνη: Μία έγκυος να κουτρουβαλάει μόνιμα στις σκάλες.



Αυτή η ανούσια ανάμνηση μου ήρθε, καθώς παρακολουθούσα σοκαρισμένος πριν από λίγους μήνες μια μαυροντυμένη Beatrice Dalle, να έχει βάλει κάτω την εγκυμονούσα Alysson Paradis (αδερφή της Vanessa) και να της σχίζει την κοιλιά μ’ ένα τεράστιο ψαλίδι με σκοπό να της πάρει το έμβρυο απευθείας απ’ τη μήτρα.



Εννοείται ότι η επέμβαση γινόταν χωρίς αναισθητικό με την εγκυμονούσα να σπαρταράει και το αίμα να ρέει ποτάμι και φυσικά -όπως όλες οι ζοφερές σκηνές που περιλαμβάνουν έγκυες γυναίκες, από την εποχή της «Δυναστείας» κι μετά – διαδραματιζόταν … σε μια σκάλα. Αυτή ήταν η μόνη στιγμή που χαμογέλασα σ’ αυτό το φιλμ.



Το Inside (A l’ Interieur στην γαλλική) είναι μια ταινία-αιμόλουτρο. Μάτια ξεριζώνονται σε close up, κεφάλια διαλύονται, γεννητικά όργανα τρυπιούνται με βελόνες πλεξίματος και ό,τι άλλο μπορεί να βάλει ο νους σας συμβαίνει εδώ (αλλά κυρίως όλα εκείνα που δεν μπορεί να βάλει).



Το Inside είναι ένα στιλιζαρισμένο μακελειό. Υποβλητικό, βίαιο και προκλητικό αλλά μ’ έναν τρόπο αγνό, και ανόθευτο που το φέρνει σε απευθείας σύνδεση με τις ρίζες του splatter και το κάνει να ξεχωρίσει μέσα σ’ αυτόν τον βόρβορο του σύγχρονου καλογυαλισμένου και αστραφτερού σαδισμού, που στέκει προς ενοικίαση στο ράφι κάθε συνοικιακού dvd club.




– Psycho
(Alfred Hitchcock, 1960)





Το άφησα τελευταίο γιατί δεν είναι splatter με την έννοια που έδωσαν στη λέξη οι υπόλοιπες ταινίες της λίστας.



Όταν γυρίστηκε, το ανθρώπινο σώμα στον κινηματογράφο ήταν ακόμη αμόλυντο και αρτιμελές. Το αίμα δεν πιτσιλούσε τους θεατές και τα ανθρώπινα μέλη δεν σπαρταρούσαν σ’ όλα τα μήκη και πλάτη της οθόνης.



Περιέχει όμως εκείνο το μνημειώδες μοντάζ του, πετσοκομμένου από το μαχαίρι του Norman, φιλμ στη σκηνή του μπάνιου, για χάρη του οποίου αξίζει να κατέχει για πάντα μια θέση ανάμεσα στις σημαντικότερες ταινίες splatter όλων των εποχών.