Music box 2009: Τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς

Από το “Hymn To The Immortal Wind” των Mono που έκανε ποδαρικό μέχρι το “Tarrot Sport” των Fuck Buttons που έκλεισε ιδανικά τη χρονιά τα καλύτερα -κατά ΜΕΝ 24- άλμπουμ της χρονιάς.
Tarrot Sport


Fuck Buttons








Μπιτάκια που σε γυρνάνε στα rave πάρτι της περασμένης δεκαετίας, μπόλικα πεντάλια στις κιθάρες αλά πρώιμη shoegaze και παραμορφωμένα φωνητικά είναι τα καρυκεύματα μιας κατά τα άλλα ταξιδιάρικης electronica που θυμίζει Ένιο Μορικόνε . H μαγεία του Tarot Sport, ωστόσο, δεν είναι οι ρετρό αναφορές στα ηλεκτρονικά 90s. Η δεύτερη δουλειά των Fuck Buttons καταφέρνει να φτάνει στα αυτιά σου “δοκιμασμένη” και διόλου ετερόκλητη παρότι πρόκειται για ένα πειραματικό συνονθύλευμα.







FUCK BUTTONS – SURF SOLAR


Ανέβηκε από artivirus. – Δείτε περισσότερα μουσικά video, σε HD!




Primary Colours

The Horrors








Ίσως να έχουν βαλθεί να αποδείξουν ότι οι υπερμεγέθεις φράντζες, τα arty συνολάκια και οι αναρίθμητες στρώσεις make up δεν είναι αυτοσκοπός. Ίσως, απλώς, ακολουθούν τις επιταγές των καιρών που θέλουν τις μπάντες να εμφανίζουν μια διαφορετική ταυτότητα σε κάθε δίσκο. Το σίγουρο είναι πάντως ότι μαγικό χεράκι του Geoff Barrow καταφέρνει να τους Horrors βγάλει από τη garage βαρβαρότητα του ντεμπούτου τους και να τους οδηγήσει στα μονοπάτια του goth και του post-punk.







The Horrors @ AlloMusicSong


Ανέβηκε από Allomusic. – Δείτε τα πιο πρόσφατα επιλεγμένα μουσικά videos.




Album

Girls

Η εμπειρία του Christopher Owens από τα «Παιδιά του Θεού» γραμμένη σε στίχους και νότες, δυσυπόστατη όσο και η φήμη της αίρεσης. Χαρούμενη αλλά και μελαγχολική. Ηλιόλουστη αλλά και συννεφιασμένη. Αθώα σαν την παιδική ηλικία αλλά γεμάτη υποψίες σεξουαλικής κακοποίησης. Η πρώτη, πιο μελαγχολική, πλευρά κυριαρχείται από ακουστικές κιθάρες, του-ρου-ρου, handclapping και μελόντικες. Η δεύτερη είναι πιο σκοτεινή, πιο ηλεκτρισμένη και σαφέστατα επηρεασμένη από το surf των 60’s που άνθισε στον ίδιο χωροχρόνο με την αίρεση.




West Ryder Pauper Lunatic Asylum


Kasabian

Χρειάστηκαν τρία χρόνια και ένα μέτριο άλμπουμ ώστε οι Kasabian να βρουν την ταυτότητα τους μετά την αποχώρηση του Chris Karloff. Ο Serge Pizzorno στη θέση του βασικού τραγουδοποιού φέρνει ότι καλύτερο και αγαπημένο στη βρετανική μουσική από τους Rolling Stones μέχρι τους Zeppelin ενώ διατηρούνται τα (processed) beat και τα ηλεκτρονικά που τους έχρισαν διαδόχους των Primal Scream στο ντεμπούτο τους. Ουσιαστικά το μόνο ερώτημα είναι πόση μελωδία μπορεί να αντέξει το άθυρο στόμα του Tom Meighan.







Kasabian – Where Did All the Love Go ?


Ανέβηκε από WeeRezZ. – Ανακαλύψτε άλλα μουσικά videos.




The Eternal

Sonic Youth

Οι Sonic Youth δε θα πεθάνουν ποτέ και αυτό το λένε οι δίσκοι τους και όχι τα δημοσιεύματα. Μπορεί τα τραγούδια να απευθύνονται πλέον στις μάζες και να έχει χαθεί ο σοφιστικέ χαρακτήρας μιας μπάντας που ήταν πάντα αθόρυβα μεγαλειώδης αλλά στην εποχή του post οτιδήποτε οι Sonic Youth μπορούν να διδάξουν πολλές μπάντες πως γινόταν γίνεται και θα γίνεται το rock n roll.









xx


The xx

Μεμονωμένες νότες, πινελιές από dub κυρίως στο μπάσο, γλυκές soul μελωδίες και ντουέτα στα φωνητικά σχεδόν όλων των κομματιών οριοθετούν μια νέα μουσική υποκατηγορία που θα χρειαστεί αρκετή φαντασία να ονομαστεί. Το πιο εντυπωσιακό ωστόσο είναι ότι πρόκειται για ντεμπούτο. Τόσο εντυπωσιακό που αναγκάζεσαι να πετάξεις εκτός δεκάδας το Open Hearts των Longcut.




Hymn To The Immortal Wind

Mono








Για όσους δεν ξέρουν τους Mono, πρόκειται για το πέμπτο άλμπουμ μια γιαπωνέζικης μπάντας που παντρεύει την κλασσική με τη ροκ μουσική και μάλλον αδίκως κατατάσσεται στην κατηγορία post-rock. Μεγαλεπίβολες συμφωνίες, κιθάρες που ουρλιάζουν και κινηματογραφικές συγχορδίες συνθέτουν το ηχητικό τοπίο της κυκλοφορίας που έκανε ποδαρικό στο 2009.









Crystal Stilts

Crystal Stilts








Αν δεν ήταν το hype που συνοδεύει τους Horrors από τα πρώτα τους βήματα, αν δεν ήταν οι φράτζες, αν δεν ήταν η πλούσια τους παραγωγοί τότε θα ήταν oi Crystal Stilts που κινούνται στα ίδια περίπου μονοπάτια. Όχι το ίδιο βάρβαρες αλλά εξίσου καταθλιπτικές κιθάρες και synths που μαζί με τα αναιμικά ντράμς σε στέλνουν να συναντήσεις τόσο τους Cramps και τους Jesus And Mary Chain.




Hospice
Antlers









Ο Peter Silberman, frontman και ιδρυτής της μπάντας, αφηγείται με σπαρακτικό ύφος και shοegaze/postrock ήχο την ιδιαίτερη ιστορία ενός άντρα που χάνει την αγαπημένη του από καρκίνο και οι Antlers τοποθετούν τον εαυτό τους ισάξια δίπλα στους υπόλοιπους εκπροσώπους της φοβερής σκηνής του Brooklyn.









Dead Man’s Bones


Dead Man’s Bones








Το άλμπουμ αυτό ήρθε στα τέλη της χρονιάς και πέρα από τη δική μας πρόλαβε να μπει σε πολλές λίστες. H croonerίζουσα φωνή του (παραλλήλως ανερχόμενου ηθοποιού) Ryan Gosling, η συμμετοχή της παιδικής χορωδίας του Silverlake Conservatory και η θεματαλογία περί ζόμπι, φαντασμάτων και άλλων spooky θεμάτων συνθέτουν έναν από τους πιο ενδιαφέροντες δίσκους της χρονιάς.









Exploding Head

A Place To Bury Strangers

Για όσους τους είδαν τους A Place To Bury Strangers πρόσφατα στο Rodeo δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα. Για τους υπόλοιπους κοινούς θνητούς θα αναφέρουμε ότι οι ΑPTBS κάλλιστα μπορούν να ανακηρυχθούν οι Jesus and the Mary Chain των 00’s. Reverb, distortion και κάθε είδους παραμορφώσεις διαμορφώνουν έναν χαοτικό, μοναδικό ήχο που καθιστούν τον τίτλο του άλμπουμ απόλυτα περιγραφικό.