Πόσο καλύτερα με τη δραχμή;

Η άποψη ότι η δραχμή θα λύσει όλα τα προβλήματα της χώρας, μπορεί επί του παρόντος να μην εκφράζεται πολιτικά από τα μεγάλα κόμματα, ωστόσο υπάρχει στο υποσυνείδητο μερίδας των πολιτών. Είναι προφανές ότι στις επόμενες εκλογές, όσοι έχουν “επενδύσει” στη δραχμή, θα θελήσουν να δρέψουν τους καρπούς των κόπων τους. Αν τα πράγματα ζορίσουν, κάποιοι θα επιχειρήσουν να ανέβουν στο άρμα της δραχμής έστω και την τελευταία στιγμή. Η εναλλακτική της δραχμής θα συνεχίσει να είναι το τελευταίο προπύργιο των δημαγωγών, που ποντάρουν στην απελπισία των πολιτών.

Όλοι οι πολιτικοί που έχουν ταχθεί υπέρ της δραχμής, βασίζονται κατά κανόνα στη νοσταλγία των ανθρώπων για τη χαμένη νιότη τους αλλά και στην ανάγκη να ελπίζουν σε κάτι διαφορετικό από το ζοφερό μέλλον που διαφαίνεται στον δύσκολο δρόμο της δημοσιονομικής προσαρμογής. Ουδείς έχει κατορθώσει να στοιχειοθετήσει μια άποψη σχετική με το σε τι θα ωφελήσει την διαλυμένη ελληνική οικονομία, η αλλαγή νομίσματος. Η νομισματική πολιτική είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση αλλά το πρόσφατο παρελθόν, οι ικανότητες των Ελλήνων πολιτικών και κυρίως η διεθνής συγκυρία, δεν αποτελούν εχέγγυα για την επιτυχία των προτάσεών τους.

Υπάρχουν βεβαίως και οικονομολόγοι που φλερτάρουν με τη δραχμή. Αυτοί είναι διαφορετικές περιπτώσεις. Εξετάζουν τις επιπτώσεις της διάσπασης της ευρωζώνης σε πιο θεωρητικό επίπεδο και οι περισσότεροι εξ’ αυτών υπόσχονται πολύ …πόνο κατά τη διαδικασία μετάβασης σε εθνικό νόμισμα αλλά και μετά. Κάτι που οι πολιτικοί παραλείπουν να αναφέρουν όταν υπόσχονται “καλύτερα” με τη δραχμή. Ακόμη και όσοι μιλούν για δυσκολίες, τονίζουν ότι θα είναι πρόσκαιρες και υπόσχονται την άμεση επιστροφή στα διακοποδάνεια και τις αστακομακαρονάδες.

Τα προβλήματα όμως θα ξεκινήσουν πριν ακόμη περάσουμε στον παράδεισο της δραχμικής απομόνωσης. «Οποιαδήποτε χώρα επιθυμεί να κόψει δεσμούς με την Ευρωζώνη θα πρέπει πρώτα να τακτοποιήσει όλες τις οικονομικές της απαιτήσεις αλλά και τα χρέη της» ήταν η γραπτή απάντηση του Μάριο Ντράγκι σε βουλευτές της ιδιαίτερης πατρίδας του, προσθέτοντας ότι μόνο το κόστος που θα έπρεπε να πληρωθεί προς την ΕΚΤ θα ανερχόταν στα 358,6 δισ. ευρώ με το συνολικό ΑΕΠ της χώρας να ανέρχεται σε 2,1 τρις. ευρώ.

Η Ελλάδα βρίσκεται σε προφανώς χειρότερη θέση καθώς αμέσως μετά τα capital controls ή έκθεση της χώρας σύμφωνα με το το νέο διευρωπαϊκό σύστημα πληρωμών εκτινάχθηκε στα 106 δισ. ευρώ. Στο τέλος του 2016 και πάντα σύμφωνα με στοιχεία της ΤτΕ, η σταδιακή ομαλοποίηση που ακολούθησε την παλαβομάρα των capital controls …περιόρισε το ποσό αυτό σε 72,2 δισ. ευρώ. Πρέπει να είναι ξεκάθαρο ότι το ποσό αφορά μόνο στις υποχρεώσεις της κεντρικής τράπεζας.

Επιπρόσθετα, η χώρα θα πρέπει να βρει έναν τρόπο να χρηματοδοτήσει τις ανάγκες λειτουργίας της. Βεβαίως η επιστροφή στη δραχμή δεν γίνεται “ξεροσφύρι”. Συνήθως το παρελκόμενο είναι και η μονομερής διαγραφή χρέους. Ακόμη όμως και αν η χώρα δεν υποχρεούνταν να πληρώνει τόκους και χρεολύσια, σύμφωνα με τα προσωρινά στοιχεία εκτέλεσης του προϋπολογισμού το (πρωτογενές) πλεόνασμα ήταν 4,4 δισ. ευρώ. Επειδή όμως ουδείς αφήνει “πιστόλι” στους διεθνείς πιστωτές, χωρίς επιπτώσεις, θα πρέπει να βρει έναν τρόπο να αποπληρώνει τα δανεικά που πήρε. Ενδεικτικά,  η χώρα χρειάστηκε για το 2016 1,2 δισ. ευρώ επιπλέον για να μπορέσει να λειτουργήσει υπό κανονικές συνθήκες. Αυτό ήταν το έλλειμμα του προϋπολογισμού.

Για την “κανονικότητα” της χώρας απαιτούνται επίσης και οι ευρωπαϊκοί πόροι που εισρέουν κάθε χρόνο. Σύμφωνα με τον αναπληρωτή υπουργό Οικονομίας και Ανάπτυξης κ. Αλέξη Χαρίτση το 2016 η κοινοτική χρηματοδότηση άγγιξε το 1,6 δισ. ευρώ. Η αρμόδια επίτροπος για την Περιφερειακή Πολιτική της Ε.Ε.  κυρία Κορίνα Κρέτσου, έχει δεσμευθεί ότι μέχρι το 2020 τα ευρωπαϊκά διαρθρωτικά και επενδυτικά Ταμεία θα συνεισφέρουν 20 δισ. ευρώ για επενδύσεις στη χώρα μας.

Η Ελλάδα θα χρειαστεί επίσης χρήματα για να καλύψει το ελλειμματικό εμπορικό της ισοζύγιο. Ήδη στο δεκάμηνο του 2016 το ισοζύγιο εισαγωγών-εξαγωγών ήταν ελλειμματικό κατά 15,3 δις. ευρώ αυξημένο κατά 4% σε σχέση με το δεκάμηνο του 2015. Αν αφαιρέσει κανείς τα πετρελαιοειδή, η αύξηση υπολογίζεται σε 14%!

Όλ’ αυτά βεβαίως δεν μπορούν να χωρέσουν σε μια μικρή αφίσα ή στον περιορισμένο τηλεοπτικό λόγο. Όπως δεν χωράει και ο νους του ανθρώπου γιατί μπορεί να εμπιστεύεται κανείς Έλληνες πολίτικους που έχουν αποδείξει την ανικανότητά τους. Πολιτικούς που ζητούν τυφλή εμπιστοσύνη για να ξεδιπλώσουν ένα μυστικό σχέδιο ευημερίας με χαρακτηριστικά που ταιριάζουν περισσότερο σε θρησκεία παρά σε πολιτική πρόταση. Όσο οι αυταπάτες θα διαψεύδονται και τα επιχειρήματα θα στερεύουν, το δίλημμα της δραχμής θα επανέρχεται.

Η εμπειρία που αποκόμισαν οι πολίτες από τα διαρκή πολιτικά ψέματα και τις κολοτούμπες της κρίσης, ίσως φανεί χρήσιμη αν κληθούν να απαντήσουν σε σχετικό ερώτημα. Από την απάντηση που θα δώσουν θα εξαρτηθεί το μέλλον. Όχι μόνο το δικό μας αλλά και των παιδιών μας και των παιδιών των παιδιών μας.

*Ο Σταμάτης Ζαχαρός είναι αρθρογράφος του NEWS 247 και σύμβουλος έκδοσης της 24 MEDIA ( @SZacharos).