Η οργή έγινε γιορτή στις Βρυξέλλες. Στην Ελλάδα ψάχνουμε την αντίδραση

Εθνική απεργία για την 15η Δεκεμβρίου. Πορείες και διαδήλωση με πάνω από 100.000 κόσμο στους δρόμους. Διαδηλωτές έχουν καταλάβει την έδρα του συνδέσμου βιομηχάνων ενώ όλα τα συνδικάτα έχουν ενωθεί σε κοινό αγώνα.

Πού όλα αυτά;

Φυσικά όχι στην Ελλάδα αλλά στο Βέλγιο και στις Βρυξέλλες, το “κέντρο” της Ε.Ε.

Αφορμή ήταν οι εξαγγελίες της νέας κυβέρνησης ότι θα ακυρώσει τις αυξήσεις στους μισθούς με τρόπο ανάλογο με τον πληθωρισμό και θα περικόψει τα προνομιακά επιδόματα.

Το άλλο μήλο της έριδας είναι η αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 65 έτη που είναι τώρα στα 67.

Τα συνδικάτα, αλλά και τα σοσιαλιστικά και οικολογικά κόμματα όπως και η εξωκοινοβουλευτική αριστερά, καταγγέλλουν κυρίως την απόφαση της κυβέρνησης να καταργήσει το 2015 ένα μέτρο που ίσχυε ως τώρα στο Βέλγιο βάσει του οποίου οι μισθοί και τα κοινωνικά επιδόματα ακολουθούν αυτόματα την αύξηση του κόστους ζωής.

Με λίγα λόγια, μάχονται για τα κεκτημένα τους, με το “καλημέρα” της νέας κυβέρνησης. Αλλά το σημαντικότερο, είναι ότι μάχονται ενωμένοι και μαζικά.

Λιμενεργάτες, μεταλλωρύχοι και κυρίως φοιτητές βγήκαν στους δρόμους και έστειλαν το δικό τους μήνυμα κατά της λιτότητας.

Όπως μεταδίδουν Έλληνες του Βελγίου, την Πέμπτη τα τραίνα έφεραν πάνω από 60.000 διαδηλωτές στις Βρυξέλλες από όλες τις πόλεις της χώρας με μειωμένη τιμή μετά από πρωτοβουλία των συνδικάτων.

Οι αστικές συγκοινωνίες δεν κήρυξαν απεργία για να διευκολύνουν τη μετακίνηση του κόσμου για να γεμίσει η πόλη, ενώ δεν κηρύχθηκε απεργία για την Πέμπτη συγκεκριμένα.

Νεολαίοι κατέλαβαν την έδρα του συνδέσμου βιομηχάνων τον οποίο κατηγορούν ότι προωθεί τα συμφέροντα επιχειρήσεων σε βάρος της δημοκρατίας.

Απεργίες αναμένεται να πραγματοποιηθούν σε διάφορους κλάδους τις επόμενες εβδομάδες, πριν τη γενική, εθνική απεργία της 15ης Δεκεμβρίου.

Η πρώτη μικρή νίκη των συνδικάτων, σημειώθηκε αμέσως μετά τις πρώτες συγκρούσεις. Κυβερνητική επιτροπή δήλωσε έτοιμη να συναντηθεί το βράδυ της Πέμπτης με εκπροσώπους των συνδικάτων και να εκκινήσει διάλογο.

Οι παραπάνω στρατηγικές δράσεις και τα άμεσα αντανακλαστικά, μας δίνουν μαθήματα κινητοποίησης.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η νέα βελγική κυβέρνηση αποτελεί μια ευρεία δεξιά συμμαχία στην οποία συμμετέχει μόνο ένα γαλλόφωνο κόμμα, το Μεταρρυθμιστικό Κίνημα, και τρία φλαμανδικά κεντροδεξιά και δεξιά κόμματα. Πρόκειται κοινώς για μια διευρυμένη δεξιά συγκυβέρνηση.

Την ίδια ώρα, πορείες κατά της λιτότητας έγιναν την Τετάρτη στο Λονδίνο και στο Παρίσι. Ναι, η Ευρώπη είναι επισήμως καζάνι που βράζει και η πολιτική λιτότητας της Μέρκελ καταρρέει εκ των έσω.

Οι δυνάμεις που βγήκαν στους δρόμους και στις τρεις χώρες είναι τα συνδικάτα, αλλά και τα σοσιαλιστικά και οικολογικά κόμματα όπως και η εξωκοινοβουλευτική αριστερά, όπως γράψαμε και παραπάνω.

Στο Βέλγιο, σε συντονισμένη δράση. Στην Ελλάδα, οι παραπάνω δυνάμεις προσπαθούν ακόμα να βρουν μια γραμμή συνεννόησης μεταξύ τους αδυνατώντας να το πράξουν ακόμα και στο πλαίσιο των κινητοποιήσεων.

Μας χρειάζεται περισσότερη λιτότητα άραγε για να αντιδράσουμε ξανά; Ή ένας συνασπισμός δεξιών δυνάμεων χωρίς το “μαξιλαράκι” του “σοσιαλιστικού” και συστημικού ΠΑΣΟΚ με το πελατειακό παρελθόν του; Ερώτημα που σε μια υγιή και εύρυθμη κοινωνία θα προκαλούσε μόνο γέλιο.

Για να δώσεις μάχη κατά της λιτότητας δεν αρκούν οι συμβατικές, άνευρες και άοσμες απεργίες που εκτελούνται με σχεδόν διεκπεραιωτικό τρόπο. Αντιθέτως χρειάζεται συνεννόηση και στρατηγική δράση. Αλλά θα μου πεις, εδώ εξαρθρώθηκαν τα εργασιακά δικαιώματα και περικόπηκαν μισθοί και συντάξεις χωρίς να ανοίξει ρουθούνι. Όπως και χωρίς να ανοίξει ρουθούνι χειροτερεύουν οι συνθήκες εργασίας στον ιδιωτικό τομέα. Και πάει λέγοντας. Βιώνουμε ακόμα τη γενική αμηχανία και την πολυδιάσπαση του εργατικού χώρου.

Η οργή είναι καλή μόνο όταν μπορεί να γίνει γιορτή και μαζική δράση για αλλαγή της κυβερνητικής πολιτικής και αυτό απαιτεί την υπέρβαση των μικροκομματικών σκοπιμοτήτων. Τα βελγικά συνδικάτα, τα κατάφεραν. Και το νέο μέτωπο άρχισε να χτίζεται στην πρωτεύουσα της Ευρωζώνης.

Όσο για την ίδια την Ευρωζώνη; Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να επιβιώσει με τη σημερινή μορφή της αν δεν αλλάξει ρότα άμεσα.

“Πρέπει να κάνουμε προσπάθειες, είναι προφανές, όμως τα μέτρα που προτείνει η κυβέρνηση είναι ιδιαίτερα άδικα. Στην πραγματικότητα οι μεγάλες επιχειρήσεις και το κεφάλαιο δεν συμμετέχουν. Αντίθετα, μειώνουν τους μισθούς, μειώνουν τις συντάξεις και πλήττουν το κοινωνικό κράτος”. Τάδε έφη Λορέτ Όνκελινξ, ή αλλιώς η επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας των Σοσιαλιστών.

Εν Ελλάδι τα παραπάνω πραγματοποιήθηκαν την τελευταία πενταετία. Και το κακό είναι πως παρά τις σπασμωδικές αντιδράσεις στους δρόμους, πραγματοποιούνται ακόμα.

*Ο Χρήστος Δεμέτης είναι δημοσιογράφος. Σπούδασε Επικοινωνία και ΜΜΕ στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών όπου και ολοκλήρωσε το Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών, “Πολιτισμικές Σπουδές και Ανθρώπινη Επικοινωνία”. Εργάστηκε στον Όμιλο του Πηγάσου. Από τον Μάιο του 2012 βρίσκεται στην 24 Media και αρθρογραφεί στο NEWS247.